Twee zomernieuwsbrief 2015

Na een heerlijke rustige zondag starten we vandaag weer met het Kansproject. De dozen die met het transport meegegaan zijn met alle schoolspullen gaan we uitpakken. We maken voor alle kanskinderen setjes met de spullen die ze nodig hebben. Elke klas heeft andere spullen nodig. We hebben kinderen variërend van klas 1 tot kinderen die al naar de middelbare school gaan. Van alle klassen hebben we lijsten met de spullen die de kinderen nodig hebben. Van een bedrijf in Huizen hebben we allemaal schooltassen gehad dus alle spullen kunnen we in de tassen doen. Na een paar uur staan alle schooltassen klaar om uitgedeeld te worden. De komende weken zullen ze worden uitgedeeld aan de kinderen.
Om twaalf uur komt Fadil Hoxha samen met zijn dochters Rovena en Erjola. Rovena en Erjola zijn twee zusjes die bij ons in het Kansproject zitten. Ook deze familie ondervindt grote moeilijkheden. De gezondheid van Rovena wordt minder omdat ze niet alleen een probleem aan haar hart heeft maar ook een groeiachterstand. Ze heeft pas in het ziekenhuis gelegen omdat ze nog maar weinig kracht had en niet meer at. Ze heeft een week aan het infuus gelegen. Toen we dit gezin de afgelopen week bezochten zag Rovena er nog steeds niet goed uit en voelde zich erg moe. Ook heeft ze de laatste paar weken voor de vakantie gemist van school. De school is ver weg en ze had geen kracht om dat hele eind te lopen. Dit is ook duidelijk te merken aan haar schoolprestaties. De vader en moeder van Rovena hebben geld geleend van andere mensen om de onderzoeken in het ziekenhuis te bekostigen. Rovena is een kind dat haar eigen moeilijke situatie begrijpt maar ondanks haar ziekte de hoop en optimisme heeft zoals ieder kind van haar leeftijd. We laten de beiden meisjes iets maken voor hun sponsorouders. Blij gaan de beiden meisjes met een volle schooltas samen met hun vader naar huis. Het verdere van de dag help ik mee met de bonen schoonmaken die uit de eigen tuin van het kinderhuis komen. Ook daar zijn we een tijdje zoet mee. Na een paar uur liggen die allemaal netjes in de vriezer voor de winter.
Er is veel te doen in en om het kinderhuis, dus ik verveel me niet. Herman en ik hebben zo ons eigen programma dus overdag zie ik hem weinig. Hij is begonnen met de renovatie van de school in Krabbe hoe dat allemaal verloopt daar zal hij later deze week over schrijven.
Ik heb contact gehad met iemand in Tirana die zich bezig houdt met de Roma’s. Ik heb gevraagd aan hem of ik met hem een keer mee kan gaan. Ik hoop volgende week een afspraak met hem te maken. De nieuwe regering heeft de Roma’s allemaal in kampen gezet, en daar heb ik vorige zomer veel problemen van ondervonden. Normaal gesproken gaat Alba met mij mee, maar die is vertrokken naar Duitsland. Op dit moment zit zij daar in een vluchtelingenkamp. Volgende week hoop ik naar haar moeder en dochter te gaan. Misschien dat ik dan meer duidelijkheid krijg over de situatie en te horen krijg waarom zij vertrokken is. Ik vind het in ieder geval een vreemd verhaal.
Bijna iedere dag moeten Zamira en ik ook naar Tirana voor papierwerk. Albanië is een land van bureaucratie dus met de nieuwe regering is er weer het één en ander veranderd. Telkens wanneer een nieuwe politieke partij aan de macht komt, wordt de hele administratie omgegooid en kan je weer opnieuw beginnen. Om bij de kantoren te komen moet je eerst door het hectische verkeer van Tirana wat uren in beslag neemt. Niemand van de chauffeurs heeft een serieus rijexamen achter de rug, het is toch veel makkelijker om met wat smeergeld je autopapieren te krijgen Er geldt volgens de Albanees één simpele verkeersregel: wie het hardst rijdt met de grootste auto heeft de meeste voorrang. Ik denk dat ze drie regels hebben: rechts rijden, enigszins maat houden in snelheid en de chauffeur moet een gordel om. Alle drie de regels worden aan de lopende band genegeerd, tenzij er politie controle is dan gaat de voet van het gas, het voertuig naar rechts en de gordel om. Onmiddellijk na de politiecontrole gaat de gordel af, de voet op het gas, en wijkt men uit naar links en rechts om in te halen. Dus u begrijpt dat je, je ogen en je spiegels optimaal moet gebruiken.
Het is alweer donderdag en We bespreken het programma voor de kinderbijbelweek. Volgende week zaterdag komt de groep uit Huizen om ons te helpen. De jongeren hebben zelf al het een en ander voorbereid. Waar wij over discussiëren is het weer. De temperaturen in Albanië zijn extreem en In Tirana is zelfs een temperatuur van 45.6 gemeten. In al de jaren dat wij hier werken is het volgens ons niet zo extreem geweest. Kinderen en ouderen zijn een kwetsbare groep en de media adviseert deze groep tijdens de heetste tijd binnen te blijven.De kinderen van ons kinderhuis spelen dan ook alleen in de morgen buiten. Wij besluiten dan ook het morgen en avond programma in één keer te doen. Dat betekent om 8.00 uur beginnen tot ongeveer 12.00 uur 13.00 uur. Alleen de laatste dag zullen we de afsluiting van het kamp in de avond hebben.
Vrijdag bezoeken we Emra in Tirana. Emra is een Roma jongen die net als Xhoi in ons kinderhuis heeft gewoond. Gelijk met Xhoi is hij naar het Staatskinderhuis gegaan. Een jaar geleden heeft het Staatkinderhuis hem naar kostschool gestuurd. Binnen deze school doet hij de opleiding voor elektricien. De Staat is verplicht om Emra een bijdrage te geven maar tot nu toe heeft hij nog niets gekregen. Aangezien de school nu dicht is, dus ook de keuken moet Emra voor zich zelf zorgen. We hebben wat eten gekocht voor hem zodat hij in ieder geval wat te eten heeft. Het is te gek voor woorden dat deze jongen aan zichzelf is overgeleverd omdat het vakantie is. De school begint weer op 15 september, tot die tijd mag hij het zelf uitzoeken. Wij maken ons grote zorgen om hem, overgeleverd aan zichzelf. Het is heel verdrietig om te zien dat een kind waar je zo lang voor hebt gezorgd, en een familie voor bent geweest nu in deze situatie verkeerd. Geen uitzicht en geen hoop voor de toekomst. Waar zijn de rechten van het kind in Albanië. Je kunt een kind toch niet zomaar aan zijn lot overlaten! We zijn blij dat we regelmatig contact met Emra hebben en we hem kunnen wijzen op de gevaren in de wereld. Verkeerde vrienden, drugsgebruik e.d.
Als we weer onderweg naar Mushqeta zijn worden we overvallen door noodweer. Ik rijd heel langzaam want de ruitenwissers kunnen de regen niet aan. De straten liggen vol met stenen en afgebroken takken dus enige voorzichtigheid is geboden. Na een half uur stopt de regen en alleen is het aan de straten te zien dat het noodweer is geweest, en als wij dachten dat het wat was afgekoeld dan komen we bedrogen uit. Het is nog warmer dan het was. Als we thuis zijn gaan we eerst koffie zetten, dat moet met de hand gebeuren want er is geen elektriciteit. Als we een fles water vullen bij de lijn kunnen we de koffie vergeten want door de regen is het water vol met zand en zo troebel als wat. Gelukkig heeft Zamira nog flessen water dus kunnen we toch koffie zetten.
Ik geef nu de pen over aan Herman zodat hij over de verbouwing in krabbe kan schrijven.
We zijn precies een week verder nu ik weer iets zit te schrijven voor de nieuwsbrief van Anne-Lise. Ik was de hele week bijtijds op want ik had iedere morgen om acht uur een afspraak bij mijn tandarts in Tirana. Waarom Anne-Lise en ik naar de tandarts in Albanië gaan kan ik kort over zijn. In Nederland hebben wij dit niet in ons ziektekosten pakket zitten, de tandartsen leveren goed werk en de kosten zijn minimaal. Om een voorbeeld te geven, ik heb deze week een nieuw bovengebit laten maken en moest daarvoor betalen omgerekend 106,00 Euro. Degenen die ook met een klappertje in hun mond lopen zoals ik hoef ik niet te vragen wat zij daarvoor in Nederland moeten betalen. De tandartsen hier in Albanië zijn hygiënisch en goed, aan de andere kant zou ik nog niet voor het kleinste medische probleem naar een ziekenhuis hier in Albanië gaan.
Afgelopen dinsdag kregen wij een mail dat de beide Poolse motorrijders, de een per motor en de ander met de auto veilig en wel in Polen waren aangekomen. Dit deed ons goed en we zijn hiervoor blij en dankbaar.
De tandarts even ter zijde. De rest van de afgelopen week ben ik eigenlijk alleen maar bezig geweest met de renovatie van de middelbare school in Krabbe. In eerste instantie zat het allemaal een beetje tegen. Wat ik over het hoofd had gezien was dat er helemaal geen rioolpijpen aanwezig waren. Het toiletgebouw, met acht toiletten, was in vroegere tijden gebouwd op een grote betonnen giertank van zo’n acht bij tien meter in oppervlakte en ongeveer een meter diep. Ik ga heel ver met mijn hulpverlening, ben niet gauw vies van iets en al helemaal niet bang, maar om in een giertank te kruipen om daar riolering aan te leggen gaat mij toch iets te ver. Op de foto,s kan u/jij zien hoe wij dit hebben opgelost. Wij hebben de nieuwe riolering gelegd over de bestaande betonnen vloer zodat er een kleine verhoging in de toiletten zal komen.
Om de toiletten door te spoelen stond er voorheen een ton met water zodat de toiletten handmatig konden worden doorgespoeld met een bekertje water. Tegelijkertijd met de rioolpijpen hebben wij een complete waterleiding installatie aangelegd. Ieder toilet krijgt dus een eigen doorspoel installatie zodat het bekertje doorspoelwater verleden tijd is.
Ook hebben wij nog drie water en afvoerleidingen gelegd voor een drietal wasbakken.
Gisteren (vrijdag) hebben wij de bekisting gemaakt zodat wij vandaag het beton hopen te storten en de leidingen met de toiletten kunnen worden ingemetseld. Om alles vlot te laten verlopen heb ik gisteravond onze betonmolen nog gebracht en zal vanmorgen om acht uur het zand, cement en grind voor het beton worden gebracht. Omdat het beton storten nogal zwaar werk is heb ik een viertal mannen gevraagd om te komen helpen. Straks om zeven uur hopen de mannen aanwezig te zijn zodat wij aan het einde van de dag klaar hopen te zijn.
Het beton kan dan de zondag over mooi uitharden zodat wij maandag hopen te beginnen met het tegelwerk.
De eigenaar van de plaatselijke “Praxis” in Krabbe wist niet wat hem overkwam de afgelopen week. Zoveel meters pijp en toebehoren had hij in heel zijn bestaan nog niet verkocht.

Ondanks de hoge temperaturen is er heel wat werk verzet en lopen wij goed op schema. Gisteren zijn de maten van de ramen en de deuren opgenomen zodat er volgende week met het herstelwerk kan worden begonnen. Vandaag hoop ik ook het elektrawerk op te nemen zodat er al flink schot begint te komen in de renovatie van de school. We mogen terugzien op een fijne en goede week. Een week van een hoop geregel, lekker doorgaan echter zonder al teveel stress. Bijzonder veel respect heb ik voor de mannen die ons helpen. De hele week onder hoge temperaturen de hele dag kruien met zand, grind, cement en beton. Ik neem mijn petje voor hen af.
D.V. volgende week zaterdag hoopt de groep te komen en er moeten ook nog een aantal kleine reparaties aan het gastenverblijf gebeuren. De limonade en de versnaperingen voor de kinderbijbelweek heb ik al gekocht. Dat scheelt ook weer het nodige werk en het is maar beter om dit alles op tijd te kopen bij de plaatselijke winkeliers want je weet maar nooit of ze het volgende week op in de winkels op de plank hebben liggen.
Weer genoeg voor deze keer. Volgende week hopen we nog meer te kunnen vertellen over de renovatie en andere werkzaamheden. Er is nog genoeg te doen, maar we lopen op schema!