zevende zomernieuwsbrief

Weer terug na 3 heerlijke dagen van genieten en uitrusten. De batterij is weer opgeladen en ik begin vol goede moed aan mijn laatste 10 dagen. Ik begin met het vertalen van de brieven die de kanskinderen hebben geschreven voor hun sponsors. Alle kinderen die in het project zitten zijn een morgen in het kinderhuis geweest om een brief te schrijven of een mooie tekening te maken. Inmiddels zijn er 62 kinderen in het KANS project. Vo¬/or de mensen die deze nieuwsbrief lezen en nog niet weten wat het KANS project is zal ik een korte uitleg geven.

KANS staat voor “kinderen Albanië naar school”. Dit project geeft kinderen die in het gebied wonen waar wij werken de mogelijkheid om naar school te gaan. Het zijn kinderen uit de allerarmste gezinnen. Gezinnen die onder de armoede grens leven.
Alle kinderen hebben recht om naar school te gaan, maar niet alle ouders hebben de mogelijkheid om dit aan hun kinderen te geven. Armoede is een belangrijke reden waarom kinderen niet naar school gaan. De lagere school in Albanië is gratis, maar de ouders hebben geen geld om de extra kosten van school, zoals boeken, schriften en alle andere dingen die een kind nodig heeft om naar school te gaan te bekostigen.
De levensomstandigheden zijn er slecht doordat grootouders onverwachts de zorg krijgen voor hun kleinkinderen of omdat alcohol een prominente rol speelt in het gezin. Het geld dat er is, gaat op aan de basisbehoeften om te leven. Het gevolg is dat er niets overblijft voor de aanschaf van schriften, pennen en potloden e.d. Deze kinderen tellen op school niet mee, staan aan de zijlijn en krijgen weinig tot geen aandacht. Om te leren en mee te tellen zijn schoolspullen van essentieel belang. Leren is werken aan een betere toekomst.

Een ander probleem voor deze kinderen is, dat deze kinderen vaak mee moeten helpen thuis of op het land. Ook moeten ze vaak op broertjes en zusjes passen als de ouders op het land aan het werk zijn. Alle kinderen die aan KANS deelnemen zijn ontzettend blij. Vooral de oudere kinderen zijn blij met deze kans. De oudere kinderen zien de situatie thuis en willen vechten voor een andere, een betere toekomst. Elk kind heeft recht op een kans om de armoede te ontgroeien. Onderwijs is dus van groot belang. Het vormt de sleutel naar een betere toekomst met kansen en mogelijkheden in de maatschappij. Denkt u na het lezen ik wil ook een kind een kans geven dan kunt u een mail sturen naar: secretaris@albaniecomite.nl of famlubbers@albaniecomite.nl
Inmiddels hebben alle kinderen hun schoolspullen ontvangen. Het wachten is nu nog op de schoolboeken. Ik hoop dat voor ik weer terug ga naar Nederland alle kanskinderen hun schoolboeken hebben, want dan pas kunnen de kinderen naar school.

Afgelopen week hebben we een gezellige Holland dag gehad met de kinderen. We hebben T-shirts versierd met de vlag van Nederland en alle kinderen hadden een Hollandse zakdoek op hun hoofd. De kinderen hebben genoten van deze dag die afgesloten werd met een lekker ijsje. Wat mij iedere keer weer opvalt, is dat de kinderen blij zijn met de kleinste dingen. Je kunt merken dat deze kinderen niet veel gewend zijn.

Vandaag vrijdag 4 september is het de dag “Mbani paster Qytetin” (Houd de stad schoon). Tirana moet schoner worden aldus Erion Veliaj de burgermeester van Tirana. Maar niet alleen Tirana maar ook alle dorpen er om heen. Het is een hele belangrijke actie. Mensen moeten er op gewezen worden dat ze het afval niet zomaar op de straat moeten gooien, maar in de afvalbakken. Wij hadden ook een uitnodiging gekregen om te helpen het dorp vrij van afval te maken. Samen met de kinderen zijn we aan de slag gegaan om onze directe omgeving schoon te maken. Met plastic handschoenen en een vuilniszak gingen we het zwerfafval te lijf. Met elkaar is dat vuil ophalen helemaal geen vervelend klusje De kinderen hebben er zin in en maken er een race van wie het eerst zijn vuilniszak vol heeft. Na een half uurtje bleek dat het opruimen van zwerfvuil geen overbodige luxe is. De vuilniszakken raken goed vol. Na de actie is de buurt lekker opgefrist. We vertellen de kinderen dat als iedereen dagelijks alles in de daar voor bestemde bakken doet, een actie als deze niet nodig zal zijn. Het is mooi om kinderen zo spelende wijs te leren dat afval in de daarvoor bestemde bakken hoort en niet op straat. Zo leren ze hoe ze hun dorp schoon moeten houden.
De afgelopen twee weken zijn we begonnen om nieuwe kinderen uit kansarme gezinnen te registreren in onze dagopvang. Afgelopen week kwam een moeder vragen of haar zoontje bij ons op de dagopvang kon komen. We zijn bij haar thuis geweest om te controleren of ze werkelijk onder de armoede grens zitten. Dit blijkt het geval te zijn dus we vertelden haar dat haar zoontje mocht komen. De volgende dag kwam zij hem brengen en gaf Zamira haar een papier met wat vragen om in te vullen. De eerste twee minuten bleef ze staan zonder wat te zeggen. Daarna begon ze te huilen en kwam het hoge woord eruit. Ze bleek niet te kunnen lezen en schrijven. Anno 2015 niet te geloven maar o zo waar. Voor ons wederom een bevestiging hoe belangrijk het KANS project is.
En dan is het alweer zaterdag. Als het goed is komen de schoolboeken maandag. Ik werk nog wat aan het kansproject. Het valt niet mee om al die brieven vertaald te krijgen. Het grote voordeel hiervan is dat het wel goed voor mijn Albanese taal is, Iedere dag leer ik weer nieuwe woorden. Ik kan alle brieven zelf vertalen, eigenlijk wel een vooruitgang. Als het vier uur in de middag is kan ik met een heerlijk gevoel dit project afsluiten.

Het is maandag vandaag gaan we naar de scholen voor de schoolboeken. Maar eerst nog naar Tirana voor de laatste kantoorafspraken. Ook gaan we op visite bij Xhoi in Zyber Halluli het Staatskinderhuis. Xhoi is vandaag 15 jaar geworden. We hebben een taart voor haar meegenomen en wat cadeautjes. Xhoi is blij ons te zien en begint spontaan te huilen. Er is een nieuwe directrice in het kinderhuis en ze heeft het helemaal niet naar haar zin. De kinderen hebben alles wat ze nodig hebben, maar enige vorm van liefde ontbreekt daar. Het breekt je hart als een meisje van 15 op je schoot klimt en hartverscheurend begint te huilen. Er is iemand in Amerika die haar wil adopteren. Op dit moment zijn ze druk bezig om alle papieren in orde te maken, maar dat neemt een hoop tijd in beslag. Ze hopen dat voor de kerst Xhoi naar haar nieuwe familie in Amerika kan. De moeder die haar gaat adopteren vraagt of wij Willen bidden voor haar en Xhoi of alles voorspoedig mag gaan en dat zij Xhoi met kerst in haar armen kan sluiten.

Als we s’middags bij de school in Krabbe zijn staan de kinderen al te wachten, samen met hun moeders of alleen. Het doet me goed om al die blije kinderen naar huis te zien gaan met hun schoolboeken.
En dan is het alweer de laatste dag van mijn verblijf in Albanië. Deze 9 weken zijn omgevlogen. Weken waarin een heleboel werk is verzet. Het bezoeken van de gezinnen, renovatie school Krrabe, kinderbijbelweek, kansproject en het werk in het kinderhuis. Alles kon afgesloten worden. Nu ik alles zo opschrijf is het eigenlijk wel veel. Dit betekent echter niet dat ons werk klaar is. Er blijft genoeg te doen. Om eerlijk te zijn vind ik het voor nu wel genoeg, ik ben mede door de hoge temperaturen wel een beetje uitgeblust. Morgen hoop ik weer terug naar Nederland te vliegen. Ik ben blij en dankbaar dat de Heere zijn bewarende hand boven mij heeft gehouden. Hij was er altijd bij, ook op de momenten dat ik het even niet meer zag zitten, was Hij het die me de kracht gaf om door te gaan. En geloof me die momenten waren er meer dan genoeg. Als je dag in dag uit geconfronteerd wordt met de ellende in de gezinnen die je bezoekt wordt het soms even teveel. Wat moet je zeggen tegen een moeder die in verwachting is van haar 4e kindje! Het is toch een zegen als er weer een nieuwe wereldburger op komst is! Maar is dat ook zo voor deze moeder? Ze kan de drie andere kinderen niet geven wat ze nodig hebben omdat de vader geen baan heeft en omdat ze geen enkele vorm van inkomsten hebben. Ze is iedere dag aan het overleven om het hoofd boven water te houden. Met nog een baby erbij zal het voor haar nog moeilijker worden. Ik kwam deze moeder gisteren op het schoolplein tegen. Ze bedankte ons voor de schoolboeken. Ik vroeg hoe het met haar ging en hoe zij zich voelde nu er weer een nieuwe baby kwam. Ze zei tegen mij, ik weet niet hoe het allemaal zal gaan maar God zal best weten wat Hij doet en daar vertrouw ik op. Wat een rijke getuigenis, om stil van te worden. Ze hebben niks, maar eigenlijk hebben ze alles!

Dit was mijn laatste zomernieuwsbrief. Langs deze weg wil ik iedereen bedanken voor de gebeden, en het meeleven de afgelopen weken. Het heeft mij ontzettend goed gedaan. Maar bovenal wil ik de Heere God danken dat hij mij al die weken de gezondheid gaf om dit mooie dankbare werk te doen.

Met vr.gr,

Anne-Lise