Eerste zomernieuwsbrief 2014

Ik ben nu alweer tien dagen in Albanië en we hebben best al weer veel gedaan De eerste paar dagen is het even wennen aan de temperaturen die toch al gauw oplopen naar 36 graden. Eigenlijk wil ik zo snel mogelijk beginnen maar het is met deze temperatuur beter om het langzaam op te bouwen. Iedere morgen help ik Linda in de keuken van het kinderhuis met het klaarmaken van de lunch voor de 45 kinderen. In het kinderhuis wordt er s’middags warm gegeten dus er moeten heel veel aardappels geschild worden. Verder doe ik wat hand en spandiensten zoals wassen en strijken.

Na twee dagen ben ik aardig gewend aan de temperaturen dus beginnen Zamira en ik met het bezoeken van de gezinnen van de KANS kinderen. Onze hulp richt zich op de allerarmste. Families die leven in schrijnende omstandigheden. Mensen die nog steeds onder erbarmelijke omstandigheden hun leven leven. We zijn op bezoek bij Plumbb en Mimosa Saliu. Zij wonen in het bergdorp Zalli samen met hun drie kinderen, de meisjes Suzana, Fatime en Megisa. De twee oudste meisjes doen mee aan het KANS project( kinderen Albanië naar school). Het huisje van deze familie heeft maar een kamer waar ze met z’n allen in leven, slapen en eten. Er staat alleen een tweepersoons bed waar ze met z’n allen in slapen. Verder nog een oude vervallen kast en een kleine houtkachel waar op gekookt wordt. In de ogen van de moeder lees ik onmacht en hulpeloosheid, omdat ze niet in staat is om haar kinderen te geven wat ze echt nodig hebben. Maar tegelijkertijd lees ik ook dankbaarheid, omdat er naar haar gezin omgekeken wordt. Dankbaarheid dat hun kinderen dankzij het KANS project toch naar school kunnen gaan. Dit is zomaar een van de vele gezinnen die we bezoeken, een gezin met teveel problemen, armoede, verdriet maar toch weer hoop heeft op een betere toekomst voor hun kinderen.
Het verdere van deze week maken we de lijsten met schoolmaterialen klaar zodat we zeker zijn dat elk kind krijgt wat het nodig heeft.
Ook gaan we op bezoek bij Vina de zus van Zamira. Vina lijdt al jaren aan anorexia en heeft het vaak moeilijk. De laatste keer dat ik haar gezien heb lag ze in het ziekenhuis om controle te krijgen over haar medicijn gebruik Inmiddels is ze uit het ziekenhuis, en heeft ze in plaats van controle over haar medicijn gebruik wat extra medicijnen erbij gekregen. Het gaat dus nog steeds niet goed met haar, ze is nog dunner dan ze was en weegt nog maar 30 kg. Iedere dag is ze aan het overleven om staande te blijven wat erg veel stress met zich mee brengt. In een land als Albanië is het moeilijk om de juiste hulp te krijgen. De gezondheidszorg is van middelmatig/slechte kwaliteit en met name buiten de hoofdstad Tirana laten medische voorzieningen te wensen over. Over een ziekte als anorexia is weinig of geen informatie dus proberen ze deze ziekte onder controle te krijgen met makmakers zoals diazepam. En om het plaatje rond te maken krijgt Vina medicijnen tegen allergie om te slapen. Op dit moment slikt ze zo’n 15 pillen per dag van drie verschillende soorten medicijnen en ziet er uit als een drugsverslaafde. Wat mij iedere keer weer verbaasd is haar rotsvaste geloof in God ondanks haar ellende.

Vandaag is het zaterdag en gaan we de laatste dozen die nog in het magazijn staan uitdelen. De mensen die nog op de lijst staan hebben bericht van de burgemeester gehad dat ze de dozen vandaag bij ons kunnen komen ophalen. Dozen met gebreide truien zetten we open neer zodat de mensen kunnen uitzoeken. Voor de kinderen zijn er dozen met knuffels. In Albanië zijn het toch de vrouwen die het merendeel van het werk verrichten, en zij zijn het die de kleding dozen op komen halen. De meeste hebben kinderen bij zich om te helpen, maar die hebben meer interesse in de knuffels dan dat ze moeder helpen. Als de moeders weer vertrekken zijn zij het die de dozen op hun rug binden terwijl de kinderen hun armen nodig hebben voor de knuffels die ze veroverd hebben.

Zondagmiddag maken we een lange wandeling in het noorden van Albanië. Het indrukwekkende berglandschap verbergt prachtige verlaten valleien. De weg er naartoe is nog net begaanbaar als je met een goede vierwiel aangedreven auto erheen gaat. Je wordt een uur lang door elkaar gerammeld maar de ongerepte natuur is zo mooi dat ik er stil van word. Ik ontmoet de traditionele bevolking van het bergdorp Thethi. Het is echt genieten om hier te wandelen, geen asfalt geen winkels. Het is of de tijd hier heeft stil gestaan. In Dit dorpje leven de families geheel zelfvoorzienend. Niet alleen omdat dat het leven goedkoper maakt, maar ook omdat er in de verre omtrek echt helemaal niets te koop is. Groenten komen uit de tuin en de enkele stuks vee zorgen voor melk, boter, kaas en yoghurt. Dit dorp telt slechts 80 inwoners. Volgens de traditionele verhalen verhuisde een groep mensen 300 tot 350 jaar geleden naar Teth om hun (rooms-katholieke)christelijke tradities te behouden.

Maandag ga ik samen met Alba de straatkinderen bezoeken. Mensen uit de Roma gemeenschap behoren tot de armste mensen. Ze worden vaak gediscrimineerd en buitengesloten en leven hierdoor in een sociaal isolement. Maar weinig van deze mensen hebben toegang tot onderwijs, gezondheidszorg en goede huisvesting. Hierdoor is ruim veertig procent van de mensen ziek. Doordat veel van deze mensen analfabeet zijn, is het voor de kinderen moeilijk om zich aan de armoede te ontworstelen. De groep waar ik samen met Alba naar toe ga verblijft overdag in het park in het centrum van Tirana. Kleine kinderen lopen met baby’s op hun armen langs de auto’s die voor een stoplicht staan te wachten in de hoop dat de chauffeur geld in hun handen stopt. Anderen lopen met een flesje water en een ruitenwisser en maken de autoruiten schoon. Zodra ze onze auto signaleren staken ze hun werkzaamheden en komen op de auto afgerend. Ze weten het al als ik kom, is het niet met lege handen maar met lekkere broodjes en koud water De kinderen zijn altijd blij als ik er weer ben. Maar meer nog voor de boterham en het koude water om hun magen te vullen. We zitten gezellig een uurtje met elkaar in het gras en de kinderen genieten van de boterham. Als ik weer weg ga vragen ze wanneer ik weer terug kom, en natuurlijk beloof ik zo snel mogelijk weer te komen.
http://youtu.be/th68bbQRIIU Dit Filmpje vond ik op youtube en gaat over een zigeunermeisje waar wij hele goede contacten mee hebben. Haar moeder Sonila is altijd dankbaar voor de boterhammen. In het filmpje heet het meisje Anna maar in het echt heet ze Valbona. Beslist de moeite om te bekijken.

Donderdagmiddag ga ik samen met Maarten Blom en een paar jongens van de kerk in Tirana om wat families in Zalli te bezoeken. Ik weet van Maarten dat ze iedere week verschillende mensen bezoeken. Vanaf februari komen ze daar elke week en praten met de mensen. De gesprekken gaan niet alleen over het dagelijkse leven maar bovenal over het geloof in Jezus. Een aantal van die mensen zijn daar serieus mee bezig. Na vier maanden zaaien zien we al vrucht. Maarten vertelt dat toen ze kort geleden bij Mira op bezoek waren zij vertelde dat ze iedere avond bidt in de naam van Jezus en niet meer in de naam van haar kinderen zoals ze dat voorheen wel eens deed. Ze vertelde ook van het lijden waar ze mee te maken hebben in hun leven. Mira heeft vaak gezondsheids problemen, maar ze heeft geen geld om er mee naar het ziekenhuis te gaan. Ze hebben als gezin weinig gevarieerd voedsel en hebben geen werk. Toch vertelt Mira dat al het lijden in haar leven haar dichter bij Jezus heeft gebracht.
Een week later waren ze weer bij deze familie op bezoek. Toen kwam haar dochter van elf jaar, Migena naast me zitten en pakte mijn Bijbeltje. Ze zei dat ze de Bijbel al van Genesis t/m Johannes had gelezen. Maarten vroeg haar of ze alles begreep “ja hoor”, zei ze. Klement de vriend van Maarten die met Maarten mee was of ze ook geloofde dat Jezus haar persoonlijke Verlosser is. Dat bevestigde ze en ze vertelde dat ze elke avond met haar moeder in de bijbel leest en samen bidt. Ook vandaag zijn er weer goede gesprekken en het is mooi om te zien dat in het bijzonder dit gezin open staat voor het Woord van God. Het is fijn om zo samen te werken. Maarten en Gerdien met het woord en wij met de daad.
Ik spreek met Maarten af dat Zamira en ik morgen op Kraamvisite hopen te komen. Op 12 juni is hun vierde kindje geboren. Alles gaat goed met hem en Gerdien en de andere kinderen zijn blij met hun nieuwe broertje. We hopen hem morgen te bewonderen.
Voorlopig houd ik het hierbij. De nieuwsbrief is langer dan ik wilde en dan heb ik nog niet eens alles beschreven. Er is teveel te vertellen. Zou ik alles op schrijven dan zou de nieuwsbrief veel te lang worden. Wilt u reageren op deze nieuwsbrief dan kunt u onderaan de nieuwsbrief u reactie zetten.

De groeten vanuit Albanië,
Anne-Lise