Derde zomernieuwsbrief 2014

Het is dinsdag 15 juli, vandaag is het zover want ik hoop in de loop van de morgen met de auto naar Albanie te vertrekken. We hebben op dit moment een auto in Albanie waar we jaren lang goed mee in de bergen konden komen. Het karretje is nu 16 jaar oud en het zijn tropen jaren voor hem geweest. Duizenden kilo,s aan voedsel en kleding zijn er met deze auto naar de gezinnen gebracht die hoog in de bergen wonen. Als we een project hadden werd er kant en klare cement in een babybadje mee vervoerd en ook heeft deze auto gediend als ambulance. De zigeuner en Roma kinderen zagen Anne-Lise al van ver aankomen. De kinderen wisten dan dat er gesmeerde boterhammen en water zat aan te komen.
Niets is blijvends, dus ook onze rode auto niet. We moeten er rekening mee houden dat hij er vandaag of morgen mee ophoud.
We hebben dus een andere (gebruikte auto) in Nederland op de kop kunnen tikken. De auto hebben wij zo goed als mogelijk nagezien, tenslotte wil ik niet halverwege stil komen te staan.

Om 11 uur is het zover, ik heb de auto volgeladen met spullen voor de kinderbijbelweek en zo vertrek ik dan eerst richting de Duitse grens. Via Frankfurt, Neurenberg, Regensburg steek ik de grens naar Oostenrijk bij Passau over. Ondertussen heb ik al wel wat oponthoud gehad vanwege ongelukken die er op de autobaan waren gebeurd. Bij de grens koop ik een Eurovignet voor Oostenrijk en Slovenië. Ik rijd weer verder en plotseling gaat er een lampje branden en de auto gaat in de noodloop. Dit wil zeggen dat de auto afzakt naar ongeveer 70 kilometer en haast niet meer op gang is te krijgen. Ik heb toen de auto aan de kant gezet en wat dingen nagezien. Ook heb ik de accupool eraf gehaald om het hele elektronische gebeuren in de computer van de auto te wissen. Toen ik dit gedaan had ging alles weer goed. Ik had nog wel de nodige tunnels voor de boeg waarvan twee tunnels van ongeveer een kilometer of 10 lang. Ik zat hem dus wel een beetje in de knijp dat het probleem zich niet weer voor zou doen terwijl ik in een van de tunnels zou rijden. Dit zou levensgevaarlijk zijn geweest. Wonder boven wonder ging het tot diep in Slovenië goed. Het was mij wel opgevallen dat als de tank nog voor een kwart vol zat dat dan de problemen begonnen. De verdere reis heb ik dan ook telkens getankt als de tank half leeg was. Ik heb gelukkig geen problemen meer gehad.
Eenmaal Slovenië uit ging ik de autobaan op in Kroatië richting Split en Dubrovnik . Nu had ik nog 4 grensovergangen te gaan, namelijk die van Kroatië, Bosnië, Montenegro en Albanie. Nog 500 kilometer te gaan waar ik wel een kleine 10 uur voor kon uittrekken. Vanaf de grens met Montenegro naar de grens met Albanie waren het alleen maar slingerwegen. Ook komt er nog een bootovertocht aan te pas. Toen ik eenmaal de grens met Albanie had bereikt was het nog ruim 2 uur rijden naar Mushqeta. Woensdag aan het einde van de middag kwam ik na ruim 30 uur rijden dankbaar, maar ook moe in Musqheta aan. Niet zozeer moe van het aan een stuk doorrijden naar Albanie. Ik was meer geestelijk moe want telkens als ik weer een tunnel door moest dacht ik aan dat lampje wat weleens kon gaan branden, maar de schietgebedjes zijn verhoord. Achteraf moet ik denken: Maak ik mij druk om een brandend lampje in de auto terwijl ik op de Duitse autobaan een vrachtwagen en een personenwagen zag die na een ongeluk aan het uitbranden waren. Ik was nog ruimop tijd om met Anne-Lise haar verjaardag te vieren. Het komt niet vaak voor dat ik op 16 juli met haar verjaardag in Albanie ben. Ik ben begonnen met haar verjaardag te vieren met de nodige bakken Hollandse koffie, want die had ik de afgelopen 2 dagen wel gemist.

De volgende morgen staan wij beiden om 6 uur op want wij hebben het nodige te doen. Gelukkig heeft Anne-Lise de afgelopen weken alle gezinnen al bezocht van het KANS adoptieplan project. Dat is fijn dat al is gedaan want de komende weken zullen wij beiden het nodige werk en de voorbereidingen hebben met de twee groepen met jongeren die hopen te komen om te helpen. De Baptisten Gemeente hoopt te komen met 18 man om de lagere school in Musqheta op te knappen en 10 dagen later hoopt de groep jongeren / catechisanten van de Hervormde Gemeente te komen om mee te helpen met de jaarlijkse kinderbijbelweek.
Vandaag ga ik eerst naar een vertaalbureau en de notaris om de documenten van de auto te laten vertalen in het Albanees zodat de auto kan worden ingevoerd en van Albanese kentekenplaten kan worden voorzien. Dit gaat voorspoedig, we beginnen het te leren om direct het juiste kantoortje te vinden om zo snel mogelijk de auto in te voeren en te voorzien van Albanese kentekenplaten. De volgende morgen is de auto al voorzien van Albanese kentekenplaten met het kenteken AA-634-JS. Uiteraard zitten de kentekenplaten gemonteerd in houders waarop staat: “Garage Herman Lubbers Huizen”.
Nadat deze klus is geklaard gaan wij aan de slag met het verder inrichten van het gastenverblijf. Het wordt grondig schoongemaakt, de bedden worden opgemaakt en de voorraadkasten en de ijskast worden gevuld met de nodige voorraad levensmiddelen.
Ook wordt er een kast gevuld met spellen en de nodige lectuur. Van de Echo in Huizen hebben wij een aantal Bijbelse dagboeken gekregen waarvoor heel veel dank.
Het is alweer zaterdagavond als wij klaar zijn met al deze voorbereidingen. Maandag hoopt de groep van de Baptisten Gemeente te komen en we hebben ons best gedaan om alles op en top in orde te brengen.

Zondag doen we rustig aan, we gaan naar de kerk en bezoeken wat gezinnen. Uiteraard vergeet ik mijn zondagmiddag tukje niet. S’avonds gaan wij op kraamvisite bij Arjani en Lona, zij zijn de broer en schoonzus van Zamira, de directrice van het kindertehuis. Eenmaal thuis drinken wij nog wat, ook praten wij nog wat na. We gaan op tijd naar bed want morgen hoopt de groep van de Baptisten Gemeente te komen, dus weer een drukke dag.

Het is maandagmorgen en we vertrekken om half 10 naar het vliegveld met een gehuurde autobus en zelf rijd ik met onze auto om de bagage mee te nemen. Het is tenslotte een wel heel groot gezelschap waar wij best tegenop zien. Tenslotte is het de eerste keer dat ons gastenverblijf zal worden gebruikt en dan is het toch altijd weer afwachten hoe het zal lopen en of alles aanwezig is om het verblijf zo aangenaam mogelijk te maken.
Om 1 uur arriveert de groep in Mushqeta en al gauw hebben de jongens en meiden hun plekje gevonden. Nadat zij het terrein hebben verkend, hebben gegeten gaan de jongeren een potje volleybal spelen. We gaan de lagere school bekijken waar morgen zal worden begonnen met het opknappen van de school. Het zal nog een hele klus worden. Diverse ramen zijn stuk, de beplating onder het dak is grotendeels stuk, muren moeten worden gestukadoord en de hele school zal van binnen en buiten moeten worden geschilderd. S’avonds maken wij nog een plan van aanpak en maak ik een lijst met materialen die ik de volgende morgen vroeg hoop te halen zodat er direct kan worden begonnen.

Dinsdagmorgen wordt er al vroeg ontbeten en zo rond achten gaat de hele groep naar de school. Zelf ben ik al bij de school aanwezig met de nodige cement, verf, schuurpapier enz.
De jongeren gaan direct aan de slag met het leeg halen van de lokalen zodat de muren kunnen
worden gestukadoord en daarna gewit. Er is veel schuurwerk aan de houten kozijnen en de deuren te doen. De plaatselijke aannemer is inmiddels aanwezig om de ruiten op te meten. Een paar uur later is hij er alweer om ze te plaatsen.
Ondertussen haal ik Anne-Lise op om samen met een aantal jongeren van de groep een gezin te bezoeken in het bergdorp Mihajas. De jongeren zijn echt onder te indruk hoe dit gezin leeft, woont en moet rondkomen van nul euro per maand. Ik vertel hen dat wij dit schamele huisje drie jaar geleden wat hebben opgeknapt en dat wij dit gezin blijvend proberen te helpen d.m.v. voedsel, kleding en het KANS project. Wat betreft het laatste kunnen hun kinderen nu in elk geval naar school. Nadat de jongeren het meegenomen eten aan dit gezin hebben gegeven laat ik ze het huisje van binnen en buiten zien. Zij waren onder de indruk hoe deze mensen moeten leven, slapen en de dag moeten zien door te komen. Ik vertel hen dat dit het enige christelijke gezin is in deze omgeving. Het gaat dit gezinnetje niet voor de wind. Hun dochtertje Rovena heeft een open hartje en wordt op dit moment door injectie,s op de been gehouden. Menselijkerwijs zal Rovena niet oud worden. Ook zagen twee familie leden het een aantal jaren geleden vanwege de armoede en de situatie waarin zij leefden het niet meer zitten en beroofden zichzelf van het leven door er een einde aan te maken aan de zelfde boom.

Op de terugweg gingen wij nog even kijken bij de lagere school in Mihajas. Deze school is 3 maanden geleden getroffen door een aardbeving. Er kan geen les meer worden gegeven, dit gebeurt nu bij de leraren en leraressen thuis. De directeur van de school had er lucht van gekregen dat wij bij de school waren wezen kijken. Nog geen 2 uur later stond hij bij ons aan de poort om te vragen of wij iets voor de school konden betekenen. Ik beloofde hem om nog eens te komen kijken en wat foto’s te maken. Als ik D.V. half augustus thuis hoop te komen zal ik dit voorleggen aan het bestuur wat betreft de mogelijkheden. Aan de andere kant hebben wij het gastenverblijf niet voor niets ingericht.

Toen wij om een uur of 1 terug kwamen ben ik direct weer naar de school gegaan om te vragen of er nog bouwmaterialen nodig waren. Er werd met man en macht gewerkt en we zagen na 1 morgen werken al duidelijk vorderingen.

De komende dagen wil u in het kort in een keer weer geven wat betreft de vorderingen van de renovatie van de lagere school in Musqheta.
Terwijl er bij de school wordt doorgewerkt gaat Anne-Lise met een drietal van de groep richting de havenstad Durrës. Halverwege is er een fabriekje waar speeltoestellen worden gemaakt en verkocht. De Baptisten Gemeente had speciaal geld ingezameld om speeltoestellen aan te schaffen. In de eerste plaats voor de lagere school. Al gauw werd ingezien dat de speeltoestellen dan geen lang leven beschoren waren. Er werd besloten om de nieuwe speeltoestellen op het terrein van het kindertehuis te plaatsen. Na veel pingelen staan er nu een veeltal van nieuwe speeltoestellen op het terrein van het kindertehuis.
Een grote vooruitgang, daarvoor heel hartelijk dank.

We zien alles in een snel tempo op knappen onder de leiding van Cees Vos. Als schilder maakt hij door middel van het mengen van de verf prachtige kleuren voor de kozijnen en de deuren. Er staan nog honderden liters verf in ons magazijn die wij ooit eens hebben gehad van Piet Kruimer die in het verleden een schilderswinkel had bij ons aan de Hellingstraat. De verf komt goed van pas. De oudere jongens van de groep vernieuwen (samen met onze klusjesman Plump) het elektra en de meterkast. Ook wordt er verlichting in de klassen aangebracht. Terwijl de jongens nog bezig zijn met het vernieuwen van de daklijsten hebben de meisjes van de groep alweer wat nieuws bedacht. Zij maken een aantal mooie muur schilderingen op de buiten muren van de school. Na een week van hard werken heeft de school een gedaante wisseling ondergaan, we kennen de school zoals deze in de oude situatie er uitzag niet meer terug. Het terrein rondom de school wordt nog opgeruimd en niet te vergeten de nodige foto,s van de groep voor hun opgeknapte school. Rest mij het wel te vertellen dat toen wij maandagmorgen bij de school aankwamen dat er was ingebroken. De jongeren hadden net daarvoor de klassen weer netjes ingericht. Alles lag overhoop. De dieven hadden gedacht dat er nog wel diverse elektrische apparaten zoals boormachines en dergelijke lagen in de school. Deze namen wij echter iedere avond mee naar huis, het enige wat zij konden stelen waren een paar hard geworden kwasten. We waren allang dankbaar dat zij niet met blikken verf aan het gooien waren geweest. Met man en macht werd alles weer netjes op zijn plaatst gezet en heb ik samen met Plump diezelfde dag nog veiligheidssloten gezet op de deuren van de school. Morgen, woensdag 31 juli hoopt de groep weer naar huis te gaan.


Natuurlijk is er niet alleen door de jongeren van de Baptisten Gemeente gewerkt. Er werd ook tijd vrij gemaakt voor ontspanning. De groep ging o.a. aan het einde van een middag een keer naar en zwembad niet ver uit de buurt. Op zaterdag hebben wij een bus gehuurd en zijn de jongeren een dagje uit geweest naar Kruje. Dit is een van de oudste stadjes van Albanie met veel historische bezienswaardigheden. S’avonds hebben zij Albanees gegeten bij het plaatselijke restaurantje in Musqheta. Zondag zijn zij met de lijnbus naar de kerk in Tirana geweest. Een kerkdienst die twee en een halfuur duurde en als je er dan ook nog eens weinig van verstaat. Eenmaal thuis was dit ook het gesprek van de avond.

Met iedereen van de groep hebben wij gezinnen bezocht en uiteraard ook de omgeving laten zien. Het laatste gezin wat wij bezochten greep degenen die wij hadden meegenomen toch wel het meeste aan. De vader is blind en het gezin heeft 5 kinderen. Dit gezin leeft onder grote armoede en zij waren dan ook blij dat wij het nodige voedsel hadden meegenomen. Het gezin is zo arm dat er bij de plaatselijke kruidenier nog een rekening open staat van ongeveer 400 Euro. Echt om te huilen en dat was ook wel te merken aan degenen van de groep die wij hadden meegenomen. 3 van de kinderen konden niet naar school. Spontaan werden deze kinderen direct opgenomen door de Baptisten jongeren in ons KANS project.
Wat een wereld van verschil. We zitten nu op 50 KANS kinderen.

Alweer de laatste avond. We gaan met de groep nog barbecueën en praten nog wat na.
Morgen (woensdag) hopen zij weer huiswaarts te gaan en hopen Elske en Margreet aan te komen om de eerste voorbereidingen te treffen voor de kinderbijbelweek.

We mogen terugzien op een fijne en goede tijd met de groep van de Baptisten Gemeente.
Jongens en meiden bedankt voor alles wat jullie voor de kinderen van de lagere school in Musqheta hebben mogen betekenen.
Het ga jullie wel en ik zou haast zeggen, bij leven en welzijn tot volgend jaar.

Groeten en Gods zegen toegewenst,
Anne-Lise en Herman Lubbers.