Derde reisverslag
Door: Anne-Lise
Blijf op de hoogte en volg Anne-Lise
14 Juli 2012 | Albanië, Mushqeta
Maandag 9 juli t/m zaterdag 14 juli,
Na een heerlijke rustige zondag, staat voor vandaag het jaarlijkse personeelsuitje op het programma. Het is nog steeds erg warm dus willen de dames graag een dagje naar het strand. Ik ben eigenlijk geen strandliefhebber maar …het is hun dag dus vertrekken we om kwart over 6 in de morgen naar Gjiri i Lalsit een plaats vlakbij Durrës. Hier schijnt een mooi stukje strand te zijn met een schone zee, en dat kan je van het strand in Durrës niet zeggen. Het strand in Durrës is erg vervuild en zwemmen in zee bij Durrës is zoiets als in een meer naast een oliestokerij springen. Het water is groenachtig en de zeebodem is bedekt met slijm. Durrës is de op één na grootste stad in Albanie, na de hoofdstad Tirana. De stad ligt op minder dan een uur rijden van Tirana en heeft veel industrie. De stranden bij Durrës zijn de populairste vakantie bestemming voor inwoners van Tirana. Zij trekken zich niets aan van de slechte waterkwaliteit. Riolen van huizen en hotels monden rechtstreeks uit in de zee. Het strand bij Gjiri i Lalsit is prachtig en schoon. We vermaken ons prima en vinden verkoeling in de zee. Leuk om een dag door te brengen met het personeel van het kinderhuis.
Na twee relaxte dagen wacht morgen het werk weer. Morgen hoop ik samen met Alba een begin te maken met de straatkinderen.
De volgende morgen vertrek ik al vroeg naar Tirana. Samen met Alba ga ik op zoek naar de Roma zigeuners. Vorig jaar tijdens de verkiezingen heeft de regering ze een andere plek gegeven om te wonen, een plek buiten Tirana waar de regering allemaal tenten had neergezet voor deze Roma zigeuners. De laatste keer dat ik in Tirana was, trof ik de plek verlaten aan en zeiden de mensen dat al deze mensen weer vertrokken waren. Waar ze heen zijn gegaan ik weet het niet. Dus ga ik samen met Alba op zoek. We vragen her en der en rijden door het centrum van Tirana. Uiteindelijk belanden we op de vuilnisbelt en daar woont inderdaad een groep Roma zigeuners. Maar het is niet de groep waar ik altijd kom. Dit zijn weer andere mensen. Ik besluit toch een kijkje te gaan nemen. Op dit terrein staan ongeveer 25 oude schamele hutjes. Deze zijn door middel van verschillende soorten hout en plastic uit de containers van Tirana met touwen en spijkers aan elkaar vastgebonden. Plastic op het dak, zodat de regen niet naar binnen kan. We hebben veel bekijks, en al gauw worden de kinderen op ons afgestuurd voor informatie. Dan komen toch ook de moeders van de kinderen vragen wat we komen doen. Als we vragen naar de groep Roma zigeuners halen ze hun schouders op. Ze weten niet wie we bedoelen, maar ze willen wel graag weten waarom we op zoek zijn naar die mensen. We leggen uit dat wij al jaren brood uitdelen onder de straatkinderen. Geen punt, roept één van de moeders, die kun je ook hier uitdelen. Ik heb al gauw een zwerm kinderen om me heen hangen. Ze willen me allemaal aanraken en met me op de foto.
De overheid vindt de straatkinderen een plaag, en een storend element in de samenleving. Maar doet er verder niks aan om dit probleem op te lossen.
Het leven op straat heeft grote gevolgen voor de ontwikkeling van deze kinderen. De meeste gaan niet naar school. Ze lopen een groot risico om ziek te worden. Veel van deze kinderen snuiven lijm of verminken zichzelf. Maar het meest schadelijk is het gebrek aan liefde en zorg. Veel straatkinderen denken dat niemand om hen geeft. Dit leidt meestal tot gebrek aan zelfvertrouwen en psychische problemen.
Ik heb aan het begin van dit terrein een klein winkeltje gezien, en omdat ik op dit moment geen broodjes bij me heb, besluit ik wat lekkers voor de kinderen te kopen. Ook koop ik wat te drinken. Resultaat, allemaal blijde gezichtjes. Een kinderhand is gauw gevuld. Ik neem afscheid en beloof morgen met boterhammen terug te komen.
Aan het eind van de middag gaan we op kraambezoek bij een gezin in Mushqeta. Ook hier heerst armoede. Vader heeft geen werk en de moeder is zwakbegaafd. Ze hebben 3 kinderen. Klevisi van 8, Rexhina van 6 en xandri van 1 maand oud. Dit gezin leeft in zeer grote economische moeilijkheden, en de ouders zijn dan ook erg blij dat Klevisi en Rexhina bij ons in de dagopvang zitten. Daar krijgen ze alles wat een kind nodig heeft, liefde, eten, en onderwijs. Klevisi is een slimme jongen, en draait goed mee in het kinderhuis. Doet goed zijn best op school en haalt goede cijfers. Rexhina is een ander verhaal. Vanaf dat Rexhina de dagopvang bezocht, werd al gauw duidelijk zij een licht verstandelijke handicap heeft. Ze kan zich moeilijk concentreren, en begrijpt de stof van de lessen op school niet. Sonela de psycholoog van ons centrum ondersteunt haar psychisch en emotioneel, zodat Rexhina goed kan meedoen in de groep.
Xandri de baby, huilt veel en de moeder weet niet echt daar mee om te gaan. Als ik haar bezig zie met de baby, is het mij een raadsel hoe de andere kinderen groot geworden zijn. De baby leeft op koemelk, direct van de koe omdat de moeder geen melk heeft en er geen geld is om babyvoeding te kopen. We hebben eten meegenomen voor dit gezin. Macaroni, rijst, olie en suiker. Klevisi is druk in de weer om van het eten twee porties te maken, en als ik vraag waarom hij dat doet zegt hij: De helft is voor ons en de helft is voor de buurvrouw. Wat een lieverd om ook aan de buurvrouw te denken. Het is mooi als je acht jaar oud bent en al weet wat delen is.
Tussen de bedrijven door komen er mensen aan de poort om hulp. We proberen iedereen te helpen, maar er moet controle zijn. We moeten wel zeker weten of dat deze mensen echt geen inkomsten hebben. Twijfelen we aan de eerlijkheid van de mensen, gaan we ze eerst opzoeken. Vaak is dan wel duidelijk of ze het nodig hebben of niet.
Het is inmiddels woensdag en ben onderweg naar Alba. We gaan naar de vuilnisbelt, we hebben immers belooft dat we boterhammen komen uitdelen bij de Roma zigeuners. De kinderen staan al op de uitkijk en er klinkt gejuich als ze de auto aan zien komen. We hebben ook een grote fles van zes liter met koud water meegenomen, zodat ze bij de boterhammen lekker koud water kunnen drinken. Het is haast niet te doen om in dit weer te werken. Ik weet niet hoeveel graden het is, maar het voelt aan alsof het boven de 40 graden is. Er staat geen wind en de zon is bloed heet. We delen de broodjes uit en het is mooi om te zien hoe de kinderen genieten van het brood. Van het water kunnen we blijven schenken, zo’n dorst hebben de kinderen. Drie vier glazen water worden achterovergeslagen of het niks is. We blijven ongeveer een uur op deze plek en nemen een kijkje in de hutjes van deze mensen. Je zult zo moeten leven, niet te geloven. Het merendeel van de kinderen loopt op blote voetjes. Overal ligt glas en rotzooi, en de kinderen walsen er over heen alsof ze over een asfaltweg lopen. Als we afscheid nemen vragen ze allemaal of we nog een keer terugkomen want de broodjes waren wel erg lekker. Natuurlijk beloven we dat we nog een keer terugkomen, maar we moeten eerst op zoek naar de andere groep Roma’s. Ik breng Alba en Romina weer naar huis en ga zelf ook weer naar huis. Ik vind het genoeg voor vandaag.
Iedere morgen van 8 tot 10 probeer ik de grammatica van het Albanees onder de knie te krijgen. Ik kan me best verstaanbaar maken, maar de grammatica is erg moeilijk. Toch zit ik iedere dag trouw twee uur te leren. Natuurlijk helpt Zamira mij zo veel mogelijk.
Hierna ga ik samen met Zamira bij Nila op bezoek in Tirana. Nila heeft twee zoons. De oudste zoon Eraldi is 22 en doet al jaren het papierwerk bij de douane en helpt ons met het uitdelen van de dozen zodat deze op de goede plek terecht komen. Zo zijn er al heel wat scholen geholpen met tafels, stoelen en schoolborden. Ik vertel hem dat de vrachtwagen 20 juli in de haven van Durrës aankomt, zodat hij die datum vast in zijn agenda kan schrijven.
Als we weer weg gaan komen we Margarita tegen, een gebochelde vrouw die met een oude rollator de afval containers van Tirana afloopt om te kijken of er wat bij zit wat ze kan gebruiken. Als ze ons ziet begint ze te huilen, en slaat een kruis. We worden helemaal fijngeknepen en afgezoend. Ik beloof Margarita dat ik maandag als ik weer in Tirana kom macaroni, rijst suiker en olie meeneem voor haar.
Terug in Mushqeta ga ik meehelpen in het kinderhuis. De kleintjes liggen heerlijk te slapen en de grotere kinderen zijn buiten aan het spelen. Als ik later thuis iets ga halen en weer naar buiten loop, begint Zamira te schreeuwen. Ik stap bijna op een slang, ik schrik me rot want het is niet zo’n kleintje ook. Gelukkig dat Zamira schreeuwde, ik weet niet hoe dit anders afgelopen was. De bodyguard vertelde dat er vanmorgen een man uit Shkuter, (een dorpje dat boven Krabbe ligt) naar het ziekenhuis gebracht is omdat hij gebeten was door een slang. Hoe dit verder is afgelopen weet ik niet, maar ik zal het morgen aan de bodyguard vragen. Er zijn op dit moment erg veel slangen rond het kinderhuis. Je moet echt goed kijken waar je loopt. Ardi heeft al overal sulfer (gif tegen de slangen) gestrooid, maar het is toch oppassen geblazen. Ik ben in ieder geval erg geschrokken. Morgen maar in Tirana gaan vragen of er ergens injecties te krijgen zijn voor het geval dat. We zitten te ver van Tirana af. Een slangenbeet moet je echt wel serieus nemen, vorig jaar is er nog een kind overleden omdat die niet op tijd in het ziekenhuis was.
En dan is het alweer vrijdag. Wat gaat de tijd toch snel. Verscheidene families zijn bezocht, Veel mensen die aan de poort komen. Vanmorgen om 7.15 was de eerste al aan de poort. En zo ging het de hele week. Het is moeilijk om de juiste keuze te maken…maar er komen te veel mensen aan de poort om hulp. Gelukkig komt er volgende week weer een vrachtwagen uit Huizen die morgen geladen wordt. De mensen zullen blij zijn als het magazijn in Musqheta weer vol is. ER is iedere dag wel iemand die vraagt wanneer de vrachtwagen weer komt.
We zijn net de kleintjes naar bed aan het brengen als ik een hoop gegil hoor buiten. Het is weer raak, Plumb heeft weer een slang gevangen. Gelukkig is deze niet giftig maar toch kan hij je wel aanvallen en bijten. Het moet niet gekker worden, straks durf ik niet eens meer naar buiten.
Aan het eind van de middag gaan we op visite bij de zus van Plump. Vorig jaar is hun huisje opgeknapt door de groep van Ep en Vloet. Het huisje ziet er nog steeds keurig uit en de mensen zijn nog steeds erg dankbaar. De oma ligt op de bank onder een deken. Ze is ziek. Ze weten niet wat ze heeft maar ze ziet er beroerd uit. Als ze ziet dat we Nederlandse kaas bij ons hebben voor haar, komt ze overeind en wil gelijk een stuk ervan eten. Ik denk dat het wel meevalt met haar, de warmte wordt haar misschien teveel, en dat is niet zo gek want daar hebben we allemaal last van op dit moment.
Het is zaterdagmorgen 7.00 uur. We zij vroeg opgestaan om naar het land te gaan. Ardi Zamira, Myra, Mirela en ik gaan de uien uit de grond halen. Het is beter vroeg te beginnen want het is veel en zwaar werk en het is nu nog niet zo warm. Om 9.00 hebben we alle uien van het land en brengen we ze naar beneden in het kinderhuis waar ze vastgebonden worden en opgeslagen voor eigen gebruik. We hebben wel 4 kruiwagens vol. Ik ben blij dat het werk klaar is, en ik snak naar een bak koffie. Na de koffie ga ik naar de kinderen die naar het Bijbelverhaal van David aan het luisteren zijn. Iedere morgen als alle kinderen aanwezig zijn wordt er een Bijbelverhaal voorgelezen. Er wordt gezongen en gebeden. Hierna mogen de kinderen gaan spelen. Het is inmiddels twaalf uur, ik ga mijn huis aankant maken en ga de nieuwsbrief versturen. Morgen ga ik naar de kerk in Tirana en eten bij Alba en Teuta. Ik wens iedereen een fijn weekend en een goede zondag.
Groeten vanuit Albanie,
Anne-Lise
Na een heerlijke rustige zondag, staat voor vandaag het jaarlijkse personeelsuitje op het programma. Het is nog steeds erg warm dus willen de dames graag een dagje naar het strand. Ik ben eigenlijk geen strandliefhebber maar …het is hun dag dus vertrekken we om kwart over 6 in de morgen naar Gjiri i Lalsit een plaats vlakbij Durrës. Hier schijnt een mooi stukje strand te zijn met een schone zee, en dat kan je van het strand in Durrës niet zeggen. Het strand in Durrës is erg vervuild en zwemmen in zee bij Durrës is zoiets als in een meer naast een oliestokerij springen. Het water is groenachtig en de zeebodem is bedekt met slijm. Durrës is de op één na grootste stad in Albanie, na de hoofdstad Tirana. De stad ligt op minder dan een uur rijden van Tirana en heeft veel industrie. De stranden bij Durrës zijn de populairste vakantie bestemming voor inwoners van Tirana. Zij trekken zich niets aan van de slechte waterkwaliteit. Riolen van huizen en hotels monden rechtstreeks uit in de zee. Het strand bij Gjiri i Lalsit is prachtig en schoon. We vermaken ons prima en vinden verkoeling in de zee. Leuk om een dag door te brengen met het personeel van het kinderhuis.
Na twee relaxte dagen wacht morgen het werk weer. Morgen hoop ik samen met Alba een begin te maken met de straatkinderen.
De volgende morgen vertrek ik al vroeg naar Tirana. Samen met Alba ga ik op zoek naar de Roma zigeuners. Vorig jaar tijdens de verkiezingen heeft de regering ze een andere plek gegeven om te wonen, een plek buiten Tirana waar de regering allemaal tenten had neergezet voor deze Roma zigeuners. De laatste keer dat ik in Tirana was, trof ik de plek verlaten aan en zeiden de mensen dat al deze mensen weer vertrokken waren. Waar ze heen zijn gegaan ik weet het niet. Dus ga ik samen met Alba op zoek. We vragen her en der en rijden door het centrum van Tirana. Uiteindelijk belanden we op de vuilnisbelt en daar woont inderdaad een groep Roma zigeuners. Maar het is niet de groep waar ik altijd kom. Dit zijn weer andere mensen. Ik besluit toch een kijkje te gaan nemen. Op dit terrein staan ongeveer 25 oude schamele hutjes. Deze zijn door middel van verschillende soorten hout en plastic uit de containers van Tirana met touwen en spijkers aan elkaar vastgebonden. Plastic op het dak, zodat de regen niet naar binnen kan. We hebben veel bekijks, en al gauw worden de kinderen op ons afgestuurd voor informatie. Dan komen toch ook de moeders van de kinderen vragen wat we komen doen. Als we vragen naar de groep Roma zigeuners halen ze hun schouders op. Ze weten niet wie we bedoelen, maar ze willen wel graag weten waarom we op zoek zijn naar die mensen. We leggen uit dat wij al jaren brood uitdelen onder de straatkinderen. Geen punt, roept één van de moeders, die kun je ook hier uitdelen. Ik heb al gauw een zwerm kinderen om me heen hangen. Ze willen me allemaal aanraken en met me op de foto.
De overheid vindt de straatkinderen een plaag, en een storend element in de samenleving. Maar doet er verder niks aan om dit probleem op te lossen.
Het leven op straat heeft grote gevolgen voor de ontwikkeling van deze kinderen. De meeste gaan niet naar school. Ze lopen een groot risico om ziek te worden. Veel van deze kinderen snuiven lijm of verminken zichzelf. Maar het meest schadelijk is het gebrek aan liefde en zorg. Veel straatkinderen denken dat niemand om hen geeft. Dit leidt meestal tot gebrek aan zelfvertrouwen en psychische problemen.
Ik heb aan het begin van dit terrein een klein winkeltje gezien, en omdat ik op dit moment geen broodjes bij me heb, besluit ik wat lekkers voor de kinderen te kopen. Ook koop ik wat te drinken. Resultaat, allemaal blijde gezichtjes. Een kinderhand is gauw gevuld. Ik neem afscheid en beloof morgen met boterhammen terug te komen.
Aan het eind van de middag gaan we op kraambezoek bij een gezin in Mushqeta. Ook hier heerst armoede. Vader heeft geen werk en de moeder is zwakbegaafd. Ze hebben 3 kinderen. Klevisi van 8, Rexhina van 6 en xandri van 1 maand oud. Dit gezin leeft in zeer grote economische moeilijkheden, en de ouders zijn dan ook erg blij dat Klevisi en Rexhina bij ons in de dagopvang zitten. Daar krijgen ze alles wat een kind nodig heeft, liefde, eten, en onderwijs. Klevisi is een slimme jongen, en draait goed mee in het kinderhuis. Doet goed zijn best op school en haalt goede cijfers. Rexhina is een ander verhaal. Vanaf dat Rexhina de dagopvang bezocht, werd al gauw duidelijk zij een licht verstandelijke handicap heeft. Ze kan zich moeilijk concentreren, en begrijpt de stof van de lessen op school niet. Sonela de psycholoog van ons centrum ondersteunt haar psychisch en emotioneel, zodat Rexhina goed kan meedoen in de groep.
Xandri de baby, huilt veel en de moeder weet niet echt daar mee om te gaan. Als ik haar bezig zie met de baby, is het mij een raadsel hoe de andere kinderen groot geworden zijn. De baby leeft op koemelk, direct van de koe omdat de moeder geen melk heeft en er geen geld is om babyvoeding te kopen. We hebben eten meegenomen voor dit gezin. Macaroni, rijst, olie en suiker. Klevisi is druk in de weer om van het eten twee porties te maken, en als ik vraag waarom hij dat doet zegt hij: De helft is voor ons en de helft is voor de buurvrouw. Wat een lieverd om ook aan de buurvrouw te denken. Het is mooi als je acht jaar oud bent en al weet wat delen is.
Tussen de bedrijven door komen er mensen aan de poort om hulp. We proberen iedereen te helpen, maar er moet controle zijn. We moeten wel zeker weten of dat deze mensen echt geen inkomsten hebben. Twijfelen we aan de eerlijkheid van de mensen, gaan we ze eerst opzoeken. Vaak is dan wel duidelijk of ze het nodig hebben of niet.
Het is inmiddels woensdag en ben onderweg naar Alba. We gaan naar de vuilnisbelt, we hebben immers belooft dat we boterhammen komen uitdelen bij de Roma zigeuners. De kinderen staan al op de uitkijk en er klinkt gejuich als ze de auto aan zien komen. We hebben ook een grote fles van zes liter met koud water meegenomen, zodat ze bij de boterhammen lekker koud water kunnen drinken. Het is haast niet te doen om in dit weer te werken. Ik weet niet hoeveel graden het is, maar het voelt aan alsof het boven de 40 graden is. Er staat geen wind en de zon is bloed heet. We delen de broodjes uit en het is mooi om te zien hoe de kinderen genieten van het brood. Van het water kunnen we blijven schenken, zo’n dorst hebben de kinderen. Drie vier glazen water worden achterovergeslagen of het niks is. We blijven ongeveer een uur op deze plek en nemen een kijkje in de hutjes van deze mensen. Je zult zo moeten leven, niet te geloven. Het merendeel van de kinderen loopt op blote voetjes. Overal ligt glas en rotzooi, en de kinderen walsen er over heen alsof ze over een asfaltweg lopen. Als we afscheid nemen vragen ze allemaal of we nog een keer terugkomen want de broodjes waren wel erg lekker. Natuurlijk beloven we dat we nog een keer terugkomen, maar we moeten eerst op zoek naar de andere groep Roma’s. Ik breng Alba en Romina weer naar huis en ga zelf ook weer naar huis. Ik vind het genoeg voor vandaag.
Iedere morgen van 8 tot 10 probeer ik de grammatica van het Albanees onder de knie te krijgen. Ik kan me best verstaanbaar maken, maar de grammatica is erg moeilijk. Toch zit ik iedere dag trouw twee uur te leren. Natuurlijk helpt Zamira mij zo veel mogelijk.
Hierna ga ik samen met Zamira bij Nila op bezoek in Tirana. Nila heeft twee zoons. De oudste zoon Eraldi is 22 en doet al jaren het papierwerk bij de douane en helpt ons met het uitdelen van de dozen zodat deze op de goede plek terecht komen. Zo zijn er al heel wat scholen geholpen met tafels, stoelen en schoolborden. Ik vertel hem dat de vrachtwagen 20 juli in de haven van Durrës aankomt, zodat hij die datum vast in zijn agenda kan schrijven.
Als we weer weg gaan komen we Margarita tegen, een gebochelde vrouw die met een oude rollator de afval containers van Tirana afloopt om te kijken of er wat bij zit wat ze kan gebruiken. Als ze ons ziet begint ze te huilen, en slaat een kruis. We worden helemaal fijngeknepen en afgezoend. Ik beloof Margarita dat ik maandag als ik weer in Tirana kom macaroni, rijst suiker en olie meeneem voor haar.
Terug in Mushqeta ga ik meehelpen in het kinderhuis. De kleintjes liggen heerlijk te slapen en de grotere kinderen zijn buiten aan het spelen. Als ik later thuis iets ga halen en weer naar buiten loop, begint Zamira te schreeuwen. Ik stap bijna op een slang, ik schrik me rot want het is niet zo’n kleintje ook. Gelukkig dat Zamira schreeuwde, ik weet niet hoe dit anders afgelopen was. De bodyguard vertelde dat er vanmorgen een man uit Shkuter, (een dorpje dat boven Krabbe ligt) naar het ziekenhuis gebracht is omdat hij gebeten was door een slang. Hoe dit verder is afgelopen weet ik niet, maar ik zal het morgen aan de bodyguard vragen. Er zijn op dit moment erg veel slangen rond het kinderhuis. Je moet echt goed kijken waar je loopt. Ardi heeft al overal sulfer (gif tegen de slangen) gestrooid, maar het is toch oppassen geblazen. Ik ben in ieder geval erg geschrokken. Morgen maar in Tirana gaan vragen of er ergens injecties te krijgen zijn voor het geval dat. We zitten te ver van Tirana af. Een slangenbeet moet je echt wel serieus nemen, vorig jaar is er nog een kind overleden omdat die niet op tijd in het ziekenhuis was.
En dan is het alweer vrijdag. Wat gaat de tijd toch snel. Verscheidene families zijn bezocht, Veel mensen die aan de poort komen. Vanmorgen om 7.15 was de eerste al aan de poort. En zo ging het de hele week. Het is moeilijk om de juiste keuze te maken…maar er komen te veel mensen aan de poort om hulp. Gelukkig komt er volgende week weer een vrachtwagen uit Huizen die morgen geladen wordt. De mensen zullen blij zijn als het magazijn in Musqheta weer vol is. ER is iedere dag wel iemand die vraagt wanneer de vrachtwagen weer komt.
We zijn net de kleintjes naar bed aan het brengen als ik een hoop gegil hoor buiten. Het is weer raak, Plumb heeft weer een slang gevangen. Gelukkig is deze niet giftig maar toch kan hij je wel aanvallen en bijten. Het moet niet gekker worden, straks durf ik niet eens meer naar buiten.
Aan het eind van de middag gaan we op visite bij de zus van Plump. Vorig jaar is hun huisje opgeknapt door de groep van Ep en Vloet. Het huisje ziet er nog steeds keurig uit en de mensen zijn nog steeds erg dankbaar. De oma ligt op de bank onder een deken. Ze is ziek. Ze weten niet wat ze heeft maar ze ziet er beroerd uit. Als ze ziet dat we Nederlandse kaas bij ons hebben voor haar, komt ze overeind en wil gelijk een stuk ervan eten. Ik denk dat het wel meevalt met haar, de warmte wordt haar misschien teveel, en dat is niet zo gek want daar hebben we allemaal last van op dit moment.
Het is zaterdagmorgen 7.00 uur. We zij vroeg opgestaan om naar het land te gaan. Ardi Zamira, Myra, Mirela en ik gaan de uien uit de grond halen. Het is beter vroeg te beginnen want het is veel en zwaar werk en het is nu nog niet zo warm. Om 9.00 hebben we alle uien van het land en brengen we ze naar beneden in het kinderhuis waar ze vastgebonden worden en opgeslagen voor eigen gebruik. We hebben wel 4 kruiwagens vol. Ik ben blij dat het werk klaar is, en ik snak naar een bak koffie. Na de koffie ga ik naar de kinderen die naar het Bijbelverhaal van David aan het luisteren zijn. Iedere morgen als alle kinderen aanwezig zijn wordt er een Bijbelverhaal voorgelezen. Er wordt gezongen en gebeden. Hierna mogen de kinderen gaan spelen. Het is inmiddels twaalf uur, ik ga mijn huis aankant maken en ga de nieuwsbrief versturen. Morgen ga ik naar de kerk in Tirana en eten bij Alba en Teuta. Ik wens iedereen een fijn weekend en een goede zondag.
Groeten vanuit Albanie,
Anne-Lise
-
14 Juli 2012 - 17:54
Chris En Helle:
Dag moeders,
Wat een week weer zeg. Is het allemaal een beetje vol te houden zo?
Hier gaat alles zijn gangetje. Iedereen gezond en wel.
Goede zondag en groeten aan iedereen.
Dikke kus van Chris, Helle, Gijs en Maartje -
14 Juli 2012 - 21:36
Corine Schimmel:
Heel indrukwekkend,je schrijft zo beeldend dat je het gevoel krijgt er bij te zijn.
Wat is er toch veel armoede daar en wat zijn mensen dankbaar met weinig,kunnen wij nog wat van leren!
Ik wens je een goede tijd toe en......alvast gefeliciteerd met je verjaardag !
Groeten Corine Schimmel XX -
14 Juli 2012 - 21:58
Elske:
Lieve mama,
Wat ben je weer druk geweest deze week!
Mooi verslag & leuk dat er zoveel foto's bij staan!
Doe voorzichtig en kijk uit waar je loopt! We willen je wel weer graag heel terug!
Hele fijne zondag lieverd en de groetjes aan iedereen!
Hele dikke kus van ons allemaal :-) -
15 Juli 2012 - 10:25
Letteke:
Anne-Lise,
Heel veel sterkte met alles wat je doet en nog moet doen.
x
-
15 Juli 2012 - 11:44
Anne-Marie:
Gefeliciteerd met je verjaardag!! Ik wens je een heel gezond jaar toe en alle geluk.
Dat betekent wel dat je ver bij de slangen vandaan moet blijven. Met zo'n bos uien in je hand sta je
leuk op de foto (dus laat die slangen maar aan iemand anders over).
Wat heb je al weer veel gedaan. Tijd tekort denk ik.
groetjes Anne-Marie -
15 Juli 2012 - 12:52
Ytsje :
Hallo lievert.
Zo bijna was je opgegeten en zat je in een slang,we wilen je nog niet kwijt hoor doe voor zichtig .
Alvast gefeliciteert met je verjaardag een fijne dag gewenst en Gods zegen voor dit nieuwelevensjaar.met een dikke tut vanons ut Fryslan je maatje.
-
15 Juli 2012 - 18:17
Elise & Richard:
Ik stuur je even een privé mail;) -
15 Juli 2012 - 19:22
Riet:
Je bent weer erg druk, doe wel voorzichtig daar met al die slangen. hoop dat je een fijn verjaardag heb daar, doe iedereen de groeten,en gods zegen in je werk daar. -
16 Juli 2012 - 02:45
Ome Bart:
Ben benieuwd of je die andere groep roma zigeuners nog kunt vinden. Die oma in het huisje van plump: als het hier in nederland boven de 30 graden komt, hebben onze oudjes het ook slecht in de verzorgingshuizen, die zal die oma ook erg veel last hebben van de warmte.
Happy Birthday
Bart
-
16 Juli 2012 - 09:13
Jan En Irma Gooijer:
Dag Anne-Lise,
Allereerst (nog) van harte gefeliciteerd met je verjaardag! Hopelijk mogen er nog vele jaren, in goede gezondheid, met allen die je lief en dierbaar zijn, bijkomen!
Bedankt weer voor je reisverslag! Mooi om te lezen wat jij/jullie daar allemaal doen. Het is ontzettend véél hoor! We vinden het écht bijzonder!!
Van harte Gods zegen toegebeden voor álles wat je daar, vanuit de liefde in Christus, mag doen en betekenen voor anderen.
Nog een hele goede tijd toegewenst!
Met een hartelijke groet,
Jan en Irma.
P.S. We zijn benieuwd wie ons 'KANS-kind' wordt!! -
16 Juli 2012 - 11:44
Piety /Dick Gooijer:
Dag Anne- Lise,
Zojuist het verslag gelezen. Indrukwekkend en mooi. Alsnog vanharte gefeliciteerd met je verjaardag. Hierbij betrekken we natuurlijk ook Herman en het hele gezin. Sterkte voor de komende werkzaamheden en nog een mooi vervolg van je verblijf. Groeten aan Zamira en Ardi en alle andere bekenden.
Hartelijke groet,
Piety en Dick -
16 Juli 2012 - 12:56
Jannie:
ANNE-LIES van harte gefeliciteerd met je verjaardag nog vele jaren in gezondheid
hopelijk dat je die goede werken nog lang mag doen
alle bewondering voor je .
groetjes -
16 Juli 2012 - 13:12
Aleida:
Lieve Anne-Lise,
Van harte gefeliciteerd met je verjaardag en een goed, gezegend nieuw levensjaar toegewenst!!
Heel, heel veel sterkte met alles en kijk uit waar je loopt!!!!
Liefs van Gerhard, Aleida, Erik, Annika en Willemijn.
-
16 Juli 2012 - 14:03
Bep Slop :
Lieve Anne -Lise
van harte gefeliciteerd met je verjaardag dat je nog vele jaren dit mooie werk mag blijven doen
doe wel voorzichtig vooral met die slangen we willen je weer terug zien in het opgeruimde magazijn hartelijke groet Bep -
16 Juli 2012 - 17:35
Ben&inge:
Hoi lieve mams. Leuk om op deze manier mee te leven. Heeft u een leuke verjaardag gehad vandaag?
met de kinderen gevierd?
Succes met alles en kijk uit voor de slangen!
groetjes vanuit het regenachtige huizen
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
