Derde winternieuwsbrief

Waar zal ik beginnen met schrijven. We zijn nu ruim een maand in Albanie en er is zoveel gebeurd.
We hebben weer heel veel families bezocht en wat wij zien hier, “onze hulp is hier nog steeds hard nodig”.
De gezinnen die we hebben bezocht hebben allemaal problemen en leven ver onder de armoede grens.
Ondanks alle problemen in de gezinnen kan ik wel zeggen dat nergens in Europa de gastvrijheid groter is dan in Albanie, hoe armer hoe gastvrijer, dat is onze ervaring. Natuurlijk weten ze dat wij hier voor de hulpverlening zijn en worden we altijd met open armen ontvangen, maar zeker in de bergdorpen/platteland is het ontvangen van gasten een grote eer, en ze zien het dan ook als een mogelijkheid om hun ruimhartigheid te laten zien.
Het raakt mij iedere keer weer als ik zie dat ze met het kleine beetje wat ze hebben , delen met ons het ontroerd me en ik word weer met beide benen op de grond gezet dat het allemaal niet zo vanzelfsprekend is. De afgelopen 10 dagen waren Jaap en Annet Heinen hier op bezoek en hebben een kijkje kunnen nemen naar het werk dat wij hier doen. We hebben ze meegenomen naar een gezin in Zalli een dorp verderop. De vader van dit gezin heeft toen hij 9 maanden oud was hersenvliesontsteking gehad en in zijn doen en later niet ouder dan een kind van 7. De vrouw van de man komt uit een arm gezin met 9 kinderen. Ze vond het prima dat ze uitgehuwelijkt werd omdat ze dacht zo de armoede te ontlopen. Ze wist dat de man hersenvliesontsteking heeft gehad, maar dat hij zo gehandicapt zou zijn dat wist ze niet. Ze kwam dus van de wal in de sloot. Dit echtpaar heeft drie kleine kinderen in de leeftijd van 4,, 7 en 9 jaar oud. Ze wonen bij de vader en moeder van de man en die helpen dit gezin waar ze kunnen. Afgelopen zomer vroegen ze om bedden omdat de bedden waar ze nu in lagen oud en kapot waren. De bodem van het kinderbed was opgevuld met oude dekens om de gaten te dichten. Het bed van het echtpaar was al niet anders. Vorige week hebben wij de bedden gebracht en in elkaar gezet en de kamer mooi gemaakt. Ook hebben we een kast gebracht en geloof me het resultaat mag gezien worden. En natuurlijk kwam er weer van alles en nog wat op de tafel om hun dank te tonen.
Het volgende gezin dat we bezoeken is een ouder echtpaar in Luke, hoog in de bergen. Ook aan deze mensen hadden we een bed beloofd omdat de man ziek is en iedere dag zuurstof krijgt. Afgelopen transport is er een hoog laag bed meegegaan en dat hebben we bij deze mensen gebracht. We hebben vooraf eerst een bezoekje gebracht omdat we wilden weten of dit bed nog nodig was. Wij dus naar dit bergdorp met bijna onbegaanbare wegen (Annet vond dit echt niet leuk)en toen we daar aankwamen kwam de vrouw ons gelijk tegemoet lopen. Ze dacht dat we op visite kwamen maar toen we vroegen of het bed nog nodig was begon ze te huilen en vroeg wat dat koste.
We konden haar gerust stellen dat het bed gratis was en weer begonnen de tranen te vloeien.
De volgende dag hebben we het bed gebracht en ook kleding en eten voor deze mensen .
Het bed hebben we in elkaar gezet en opgemaakt, we kregen wat te drinken en horen van de vrouw dat de man een wees is en opgegroeid in een kinderhuis. Kinderen hebben ze niet gekregen en alleen de vrouw heeft een neef die geregeld even langs komt. Verder hebben deze mensen niemand dan alleen een paar buren. Allebei zijn ze op leeftijd de man 82 en ziek en de vrouw 78.
Ze hebben hun koe verkocht om het zuurstofapparaat aan te schaffen voor de man , dus melk hebben ze ook niet meer. Ook hier een en al armoede. We beloven dit echtpaar zeker voor kerst nog te komen.

Afgelopen week hoorden we ook dat er twee vrachtwagens zijn uitgevallen bij onze transporteur zij nemen de schoenendozen voor de kinderen en de kaas uit Huizen voor ons mee naar Albanie. Door het uitvallen van de twee wagens kunnen er echter maar 4 pallets mee en aangezien de kaas alleen al op 3 pallets gaat is dat te weinig. De kinderen kijken uit naar hun schoenendoos met kerst, dus we moeten een manier vinden om deze dozen op een andere manier naar Albanie te krijgen. Herman besluit dat nadat Elske en Jasmijn geweest zijn in Albanie terug te rijden naar Nederland en de camper te vullen zodat we de kinderen niet hoeven teleur te stellen.
We hebben Jaap en Annet een prachtig stuk natuur laten zien waar ze volop van genoten hebben.
Door de door de geïsoleerde ligging achter het zelf opgetrokken IJzeren Gordijn van communistisch dictator Enver Hoxha, stond Albanië jarenlang stil in z’n ontwikkeling. Dat heeft voor de bevolking een heleboel dramatische nadelen - armoede voorop - maar voor de natuur is het een zegen geweest. Zo vind je nergens in Europa nog zulke ongeschonden berglandschappen als in de Albanese Alpen.
Aan het einde van de week hebben we te kampen met een ander probleem.
Het stemkastje van de tracheostoma van Herman is lek, dit betekent dat hij op korte termijn terug moet om dit kastje te vervangen, dit kan niet in Albanie dus moet er een afspraak gemaakt worden in het VUMC in Amsterdam.
Herman besluit om eerder terug te gaan naar Nederland. Niet leuk maar het is niet anders.
Zondag zijn Annet en ik naar de kerk in Mushqeta geweest en hebben Jaap en Herman geluisterd naar de Oude kerk.
En dan is het alweer voorbij voor Jaap en Annet. Op maandag morgen hebben we hun naar het vliegveld gebracht in Tirana.
Met gemengde gevoelens nemen we afscheid, het was fijn om 10 dagen door te brengen met hun en ons werk te laten zien. Er zijn veel emoties bij hun losgekomen , het is zo anders om het zelf mee te maken dat is met geen pen te beschrijven.
Herman gaat de camper klaarmaken en vertrekt dinsdagmorgen naar Nederland. Ik zal blij zijn als ik bericht krijg dat hij weer veilig in Huizen is. Het is niet niks 2300 km in je eentje te rijden.
Maar gelukkig krijg ik woensdag avond laat bericht dat hij veilig weer thuis is. Hoe toepasselijk thuis komen op dankdag.
Maar zelfs als het geen dankdag is , is er iedere dag iets om dankbaar voor te zijn.
We tellen onze zegeningen dag bij dag!
Herman moet donderdagmiddag om 14.00 uur in het VUMC zijn om zijn stemkastje te vervangen, en dan gelijk naar de garage om de schoenendozen in de camper te laden. Na een goede nachtrust hoopt hij dan vrijdagmorgen weer richting Albanie te vertrekken.
En dan is het in Mushqeta wel heel stil geworden.
Jaap en Annet en Herman terug naar Nederland en ik in een leeg huis. Ff wennen aan de stilte maar er is genoeg te doen.
Jaap en Annet hebben geboft, 10 dagen lang was het prachtig weer, sinds ze weg zijn stort het hier van de regen en de vooruitzichten zijn niet best.
Door de droogte en nu de vele regen zijn ze bang voor aardbevingen en op het nieuws horen we dat ze bang zijn voor overstromingen.
En dat het niet overdreven is dat merkten we toen we donderdagmiddag uit Tirana kwamen, het regent de hele week al en dat is aan het verkeer duidelijk te merken. Een grote chaos op de weg en de wegen veranderen al snel in modderige rivieren. Ik was in ieder geval blij dat ik weer in Mushqeta was.
Het is donderdagavond. Herman is in het ziekenhuis geweest en het stemkastje is vervangen. Hij had de camper voordat hij naar het ziekenhuis ging bij de garage gezet zodat onze logistiek medewerker Henk Kriek samen met andere vrijwilligers de camper konden inpakken. Mensen hartelijk dank daar voor wat zouden we moeten doen zonder vrijwilligers.
De schoenendozen en tasjes voor de KANS kinderen, kinderen van het kinderhuis en de Romakinderen liggen allemaal in de camper. En nu maar hopen dat alles goed mag gaan. Op de heenreis heeft Herman als alleen reiziger bij de Albanese grensovergang een drugscontrole hond in de camper gehad. Eigenlijk wel begrijpelijk. Laten we hopen dat Herman zonder problemen de grens over komt. En zoals Ik al eerder vermelde ieder “voordeel heeft zijn nadeel”. Als we met zijn tweeën zijn mogen we namelijk altijd doorrijden omdat ze beklag hebben met iemand die praat vanuit een klepje in de hals.
Hopelijk gaat dat ook de komende dagen ook zo.
Herman is vanmorgen met de camper vertrokken naar Albanie.
Wat fijn dat op deze manier toch alle schoenendozen op hun plek komen. En dat is bij de kinderen in Albanie. Ik verheug me nu al op al die blije bekkies.
Vanavond hopen Elske en Jasmijn te komen, en daar kijk ik naar uit, het blijft een nadeel dat je familie achterlaat als je twee thuisfronts hebt.
Ik stop er mee want er is nog genoeg te doen voordat de dames komen.

Een hartelijke groet vanuit Albanie,
Anne-Lise