laatste zomernieuwsbrief 2016

Het is nu dinsdagmorgen 23 augustus, dit zal wel onze laatste nieuwsbrief deze zomer vanuit Albanië worden. Ook hier beginnen de dagen korter te worden. Zat ik begin juli om kwart voor vijf al heerlijk buiten een nieuwsbrief te schrijven, nu is het al gauw half zes dat het licht is. Ook de temperatuur om zo vroeg buiten aan het werk te zijn wordt er niet beter op. Het zal echter niet lang meer duren dat de zon opkomt en dan zitten wij zo rond 10 uur weer volop in de hitte die op dit moment nog oploopt naar de 40 graden. Afgelopen zondag mochten wij weer verbonden zijn met de beide diensten vanuit de Oude Kerk middels de computer. Op deze manier voel je en ben je dan toch nog verbonden met onze Hervormde kerk. Zo mochten wij horen over de Heilige grond waarop Mozes stond. Afgelopen week zijn wij ter afsluiting van ons verblijf 2 dagen in Macedonië geweest, een land dat bekend staat om zijn vele Orthodoxe kerken. In deze kerken kom je absoluut niet binnen als je geen gepaste kleding draagt. Alvorens dat je naar binnen mag gaan wordt de vrouw een soort doek aangereikt om zich mee te bedekken. De beweegredenen zal wel zijn dat je tenslotte binnen gaat: “In die Heilige gebouwen” die op Heilige grond gebouwd zijn. Ondanks dat er geen erediensten gehouden werden mocht er binnen niet worden gefotografeerd in de veelal oude kerken die bijna allemaal dateren zo rond de jaren 1000 tot 1500 na Christus. Bij na vraag werd mij verteld dat het niet fotograferen in de kerken meer te maken had met het eventueel beschadigen van de vele muurschilderingen. Dit dan alleen van de vele flitsen die een camera tijdens het fotograferen uitstraalt. Of had het niet fotograferen in de kerken economische waarde. Eenmaal buiten stonden er rondom de kerken honderden stalletjes en kraampjes waar van alles te koop wordt aangeboden. Dit in de vorm van ansichtkaarten, beeldjes van diverse apostelen en ga zo maar door. Daar de kerken en de grond daarom heen, volgens zeggen op Heilige grond staan, kwam de tempelreiniging als eerste bij mij in gedachte op. Ondanks dat het toerisme door al deze oudheden hoogtij viert zullen er in Macedonië ook nog genoeg ouderen / jongeren zijn die al deze commercie afwijzen en roepen: “Kom over en Help”.

Ook mochten wij afgelopen zondag horen dat de kerk wereldwijd zo hard groeit. God gaat door met zijn werk. Gisteravond werd ons dat opnieuw zo duidelijk. We namen afscheid van een jonge weduwvrouw met twee kleine kinderen. Haar man was tijdens zijn werk in Griekenland dodelijk omgekomen toen hij aan het betonstorten was op het dak van een flat in aanbouw. Enige tijd daarvoor waren de nu jonge weduwvrouw (haar naam is Bardha) samen met haar schoonmoeder tot geloof gekomen. In de gesprekken die wij het laatste halfjaar met hun beiden hebben gehad kwam steeds weer die twijfel ter sprake met de vraag van: “ Is dit nu het werk van die God waarover jullie ons hebben verteld”. De oude schoonmoeder bleef ondanks haar strijd standvastig volhouden in haar nog zo jonge kinderlijke geloof. We hebben de afgelopen week nog veel met Bardha, de jonge weduwvrouw gepraat. Begrijpelijk heeft zij het moeilijk maar ondanks al haar verdriet ziet zij toch ook wel in alles de hand van de Heere God. Hij was het die ons op haar pad heeft gebracht om haar te mogen vertellen van de liefde van de Heere God. Ook is Bardha blij en dankbaar voor de vele zegeningen die zij met haar kinderen mag ontvangen in de vorm van kleding enz. Sinds het overlijden van haar man zit dit gezin ook in het “Weduwen en wezen voedsel project” zodat zij iedere maand voldoende eten krijgt om haar zelf en mondjes van haar kinderen te vullen.
Afgelopen week werd er door ons nog kleding uitgedeeld. Ook Bardha met haar kinderen waren aanwezig. Van te voren had Anne-Lise de werkers aangegeven voor Bardha wat extra mooiere kleding en schoenen uit te zoeken en wat extra’s te geven. We brachten de Albanese “Ruth” met een auto vol met kleding, schoenen, dekens en een echte speelgoed hijskraan voor haar kleine zoontje naar huis. We namen afscheid en het waren niet wij die haar in de eerste plaats de hand drukten. Het was Bardha die ongeveer twee jaar geleden voor het eerst de Bijbel onder haar ogen kreeg, op de proef werd gesteld na het verliezen van haar man. Zij bleef achter met haar twee kleine kinderen zonder ook maar enige financiële hulp van de overheid. Wat zij wel over heeft gehouden is het mooiste wat je kunt overhouden, waardoor je verder kunt, ondanks het vele verdriet en dat is haar geloof in de Heere God. We namen afscheid en Bardha was het die als eerste tegen ons zei: “Zoti ju bekofte” (dit betekent Gods zegen en de Heere ga met jullie). Het was een innig maar ook huilend afscheid.
Wat ik nu schreef is ook wat wij afgelopen zondag in de prediking hoorden. De Heere gaat door met zijn werk, wereldwijd en het gaat snel. Wij zien dit zo duidelijk hier in het gebied waar wij mogen werken om ons heen. Wat ik hierboven heb geschreven is zo makkelijk te lezen en zou dan zomaar langs je heen kunnen gaan. U / jullie zouden dit eigenlijk met eigen ogen moeten zien, proeven en meemaken. Dan mogen we zien dat de Heere God nog steeds, niet alleen in Albanië maar ook wereldwijd, wonderen werkt.
Het is nu woensdagmorgen 24 augustus. Wat ben ik toch een grote kerel. Nu ik dit weer heb meegemaakt biggelen me tijdens het schrijven van dit stukje de tranen me over de wangen. Dit is toch waar voor wij hier mogen zijn. Zijn naam te mogen uitdragen en groot maken.
Anders is dit bij het renoveren van een huisje of een dokterspost. Dit geeft je uiteraard voldoening omdat je weet dat je er mensen mee helpt. Het renovatiewerk staat dan een beetje op de zijlijn, het heeft geen eeuwigheidswaarde. Toch is het onze opdracht en blijft het belangrijk om te mogen blijven werken in “Woord en daad”.

Dinsdag aan het eind van de middag waren wij gevraagd om een bezoek te brengen bij een jonge vrouw van 33 jaar oud die uit een boom was gevallen. Zij heeft haar rug gebroken en heeft hierdoor waarschijnlijk een dwarslaesie opgelopen. Het zit deze vrouw niet mee. Haar vader en broer zitten in de gevangenis vanwege handel in drugs. Ze staat er samen met haar zoontje al een aantal jaren alleen voor, want haar man komt af en toe even langs om zijn zoon te zien, en u raad het al: Ook absoluut geen uitkering van de staat. Haar zoontje van 4 jaar hebben wij voorlopig opgenomen in de dagopvang zodat haar moeder de handen vrij heeft om deze vrouw te kunnen helpen met verschonen nu zij aan het bed gekluisterd ligt. Een aantal weken geleden is de vrouw geopereerd. Met dubbeltjes en kwartjes heeft de gehele gemeenschap het geld bij elkaar gescharreld om de operatie te kunnen betalen. Ondertussen begint de vrouw wat gevoel, pijn en jeuk in haar verlamde onderlichaam te krijgen. Dit zou er op kunnen duiden dat er hopelijk weer wat leven in haar onderlichaam terugkomt. Zo kort voor ons vertrek naar Nederland konden wij alleen maar regelen dat deze vrouw op 6 september naar het Amerikaanse ziekenhuis in Tirana wordt vervoerd. Zij zal dan worden onderzocht in de hoop dat met therapie het gevoel en het leven in haar onderlichaam terugkomt. Mocht het zo zijn dat eventuele verdere behandeling door middel van therapie afdoende mag zijn dan zullen de kosten hiervoor bedragen 500 Euro per maand. Dit buiten het vervoer van en naar het ziekenhuis in Tirana. Als wij bij leven en welzijn eind volgende week thuis hopen te zijn dan moeten wij het met het bestuur er maar eens over praten van “hoe verder met deze vrouw”. Hopelijk kunnen wij voor deze vrouw een sponsor vinden die de eventuele behandelingen zou willen bekostigen. We hebben in ieder geval iets kunnen doen en betekenen door het e.e.a. te regelen, wat eten, onderleggers achter te laten en wat geld om het eerste bezoek aan het ziekenhuis te kunnen betalen. Zamira, onze directrice van het kindertehuis, zal ons thuis op de hoogte houden als mocht er meer of andere hulp nodig zijn. Laten wij hopen en bidden dat deze vrouw letterlijk weer op haar pootjes terecht komt.

Goed en wel thuis staat er woensdagmorgen vroeg weer een jonge vrouw in het zwart met 2 jongens aan de poort. Als de vrouwen in het zwart gekleed voor de poort staan dan weten wij al genoeg. De vrouw heeft geen tand meer in haar mond en is ongeveer 35 jaar oud. Zij verteld ons dat haar man van 44 jaar oud een paar maanden geleden is overleden aan zijn hart. Ze heeft op dit moment totaal geen inkomsten, dus ook geen uitkering. Samen met haar beide kinderen probeert ze het hoofd boven water te houden door schoenen in elkaar te naaien. Dit levert dit gezin het gigantische bedrag op (schrik niet) van nog geen 5 Euro in de maand. Woensdag aan het eind van de middag hebben wij een bezoek gebracht aan dit gezinnetje om uiteraard het e.a. te controleren. De hulp blijkt onzes inziens hard nodig. Morgen hopen wij nog naar het gemeentehuis te gaan om navraag te doen of deze vrouw werkelijk geen uitkering krijgt van de overheid. We verwachten het niet en hebben dan ook besloten om de vrouw toe te voegen aan de steeds groter wordende lijst van weduwen en wezen welke maandelijks voedsel van ons ontvangen. Dit is het “Weduwen / wezen voedselproject”. Hier zijn wij een aantal jaren geleden mee begonnen. Een project wat echt nodig is maar wat ook veel controle vergt. Ondertussen zitten er al meer dan 10 gezinnen in dit project en lopen de kosten per maand al gauw op naar de 600 Euro per maand.
Om terug te komen op dit gezinnetje zijn de beide kinderen opgenomen in het KANS project en hebben van ons dan ook een nieuwe schooltas met schriften, pennen enz. gekregen voor het komende schooljaar.

Gisteren kregen wij ook nog een mail van de stichting “Hoop voor Albanië”. Hun vraag aan ons is of wij in ons magazijn nog stoelen hebben staan voor een pas geopende jonge kerkelijke gemeente. Een aantal jaren geleden hebben wij alle stoelen gekregen van de Meentkerk in Huizen en deze meegenomen tijdens een hulpgoederen transport. We hebben deze kolossale stapelstoelen nog steeds staan. Ik wil nog proberen om deze (ongeveer 75 stoelen) vandaag (donderdag) nog naar Tirana te brengen. Ik zal kijken of ik de documenten voor het transport nog voor elkaar kan maken. Het wordt echter wel kort dag.

Natuurlijk hadden wij da afgelopen dagen / weken niet alleen met probleem gevallen te maken. Zo heb ik samen met onze klusjesman de groente / kweekkas af kunnen maken. De kas is echt een plaatje geworden en de komende weken zal er de eerste spinazie worden gezaaid.
Ook zijn wij nog 2 middagen in de weer geweest met het uitdelen van kleding. Als je de moeders ziet graaien tussen de kleding dan kun je zien dat onze hulp in deze nog steeds hard nodig is.
De kinderen die in het “KANS project” zitten zijn een middag geweest om een kaartje te schrijven of een tekening te maken voor hun adoptieouders. Al deze (ruim 60 kinderen) gingen na afloop met een goed gevulde schooltas huiswaarts om zo aan het nieuwe schooljaar te kunnen beginnen.
Uiteraard kan ik nog veel meer dingen schijven die wij hebben meegemaakt en hebben gedaan maar je moet er een keer een eind aan kunnen breien.

We gaan ons zo langzamerhand opmaken voor de terugreis naar Nederland. We hebben een hoop en mooi werk mogen verzetten en doen. Twee maanden lang waren wij van huis, het afscheid nemen zal dan ook niet makkelijk worden. Wanneer u / jullie ons beiden in het hart konden kijken dan zouden wij het liefste blijven, echter we moeten ook nuchter zijn want wij hebben ook thuis onze verantwoordelijkheden. We mogen echter wel vragen: “Heere wijst U ons in de toekomst de weg” die U reeds voor ons hebt bepaald.
We mogen weten dat wij deze zomer voor velen tot zegen en hulp mochten zijn.
U / jullie bedankt voor het meeleven en het Gebed. Ook niet onbelangrijk is dat wij deze hulpverlening konden en mochten doen dankzij uw / financiële bijdragen.

Echter Hem alleen de dank en eer.

Anne-Lise en Herman