Vierde zomernieuwsbrief

Renovatie projecten.

Zoals beloofd wil ik nu iets schrijven over de twee renovatie projecten en het afmaken van de groentekas. De twee renovatie projecten betroffen het opknappen van het hospitaaltje in Mushqeta en het huisje van de 76 jaar oude weduwvrouw Fatime.
Een week voordat de jongeren kwamen waren wij al begonnen met het grotere renovatie werk van het hospitaaltje zodat alleen het schilderwerk voor de groep zou overblijven. Voor het hospitaaltje werd een plein van beton gestort en van een hekwerk voorzien. De muren hebben wij gerepareerd en opnieuw gestukadoord. Ook werd het elektra vervangen en werden er waterleidingen aangelegd. Ook werden er de nodige ramen vervangen en hebben wij voor de ramen een hekwerk gemaakt. Dit omdat het hospitaaltje op het schoolplein staat en er dus nog wel eens wordt gevoetbald. Nadat wij het dakleer hadden vernieuwd werd en een groot waterreservoir op het dak geplaatst. Het opnieuw plakken van het dak was nog de vervelendste klus. Stond ik daar op het dak, ruim boven de 40 graden met een brander in mijn hand, om het dakleer te plakken. Nadat de groep jongeren waren gearriveerd zijn deze direct aan het schilderen gegaan. Dit was echt de kers op de taart. Al met al een goed geslaagd renovatie project dankzij de hulp van de groep jongeren. Ik neem mijn petje voor hen af. Na s’morgens een drukke kinderbijbelweek te hebben gedaan, daarna direct weer in de felle zon aan het schilderen.

Het tweede renovatie project was het opknappen van het “hutje”waarin de oude Fatime woont. Ik overdrijf niet als ik zeg dat je in Nederland op de bon geslingerd zou worden als je in deze ruimte je koeien zou stallen. Samen met Ruben klein ben ik gelijk de eerste zaterdag wezen opnemen wat wij voor materialen nodig zouden hebben om dit huisje weer bewoonbaar te maken. Begin dit jaar had ik al een begroting gemaakt van wat er allemaal moest gebeuren. Toen wij verleden week maandag aan de gang gingen vielen wij van het een in het ander. Nadat wij het huisje leeg hadden gehaald zakten wij overal door de vloer. Alle vloerdelen waren vermolmd. Dit was de eerste tegenvaller, maar goed we waren begonnen en hadden Fatime beloofd om haar te helpen dus wij moesten wel doorgaan. Ook toen wij begonnen met het slopen van het afdak vielen de vermolmde balken als houtsnippers uit onze handen. De wespennesten kwamen te voorschijn wat het werken niet eenvoudiger maakte. Nadat wij maandag alles hadden gesloopt kon er dinsdag met de weder opbouw worden begonnen. Alle materialen lagen bij het kindertehuis klaar en dinsdagmorgen om half acht werden alle materialen, kruiwagens, de betonmolen en ga zo maar door op een vrachtwagen geladen. Na een rit van een uur door de bergen kwamen de spullen bij het huisje van Fatime aan. Ruben Klein en ik hadden allang gezien dat wij meer handen nodig hadden om deze klus voor vrijdag af te krijgen. De rest van de week zijn er dan ook elke dag vier jongeren mee geweest om te helpen. Waren we goed en wel aan de gang kwamen wij er achter dat wij geen spijkers bij ons hadden en die hadden wij echt wel nodig. Om een voorbeeld te geven hoever Fatime van de bewoonde wereld afleeft ben ik twee uur weggeweest om een pak spijkers te gaan halen. We zijn begonnen met het storten van beton begonnen van daar uit nieuwe balken te plaatsen voor het lekkende dak / overkapping. De overkapping werd getimmerd en beplakt met dakleer. Ondertussen had “Plump”onze klusjesman van het kindertehuis alle elektra vernieuwd en een aantal extra stopcontacten geplaatst. De nieuwe vloerdelen werden gelegd en ook werd er een echt plafond in het huisje getimmerd. Heel haar leven had Fatime tussen de houten balken vol met spinnenraggen tegen de lekkende dakpannen aangekeken. Eindelijk een droog en tochtvrij huisje. Een jaar geleden heeft Fatime een tijdje in het ziekenhuis gelegen omdat zij was overvallen , gekneveld en is zij bijna dood geknuppeld. Dit alleen maar omdat zij een paar geiten had verkocht en wat geld in huis had. Daarom hebben wij ook iets aan de beveiliging van het huisje gedaan. De buitendeur kan nu vanaf de binnenkant worden afgesloten en het enige raam wat het huisje heeft hebben wij voorzien van ijzeren traliewerk. De muren binnen werden gerepareerd en geschilderd, ook werd er een groot hekwerk rondom haar huisje geplaatst. De eerste dagen hadden haar schapen en geiten wat moeite met het nieuwe hekwerk. Als deze namelijk de eerste avonden, na de hele dag te hebben lopen grazen in het veld en thuis kwamen hadden zij wat moeite om de nieuwe ingang te vinden. Al met al een heel geslaagd project en een zeer dankbare Fatime. Nu restte het ons nog om de nieuwe villa in te richten.. Twee jaar geleden hadden wij al een bed gebracht nadat zij haar hele leven op de harde vloerplanken had geslapen. Deze keer hebben wij haar huisje verder ingericht. Heel eenvoudig met een kleine tafel, een stoel, wat keukengerei, een broodbakoventje en een klein ijskastje. Een pop die wij haar drie jaar geleden gegeven hadden werd uit een kast gehaald en ter decoratie op de tafel gezet. Wat een dankbare oude vrouw.

De zaterdag na de kinderbijbelweek mochten onze jongeren kiezen: Of het jaarlijkse uitstapje als afsluiting naar het strand. Of een bezoek brengen aan de gezinnen in het bergdorp Mihajas om zo nog meer te kunnen zien en proeven in wat voor omstandigheden de meeste Albanese gezinnen in de ver weg afgelegen bergdorpen leven. De keus was door onze jongeren gauw gemaakt. Ik huurde die zaterdagmorgen een busje en zelf heb ik onze auto volgeladen met voedsel zoals rijst, macaroni, suiker olie enz. Ook hadden wij nog een aantal dozen met zelfgebreide truien, sokken en sjaals meegenomen om uit te delen aan de kinderen die wij zouden tegenkomen. Het was een dag die onze jongeren niet gauw zullen vergeten. Ze werden geconfronteerd met o.a. een blinde vrouw welke leeft in niet meer dan een varkensstal. Ook kwamen zij onder andere bij een weduwvrouw die op bed lag en al weken geen bezoek had gehad. U kunt het geloven of niet maar haar toilet was niet meer dan een blauwe plastic afwasbak. Zo zijn er nog veel meer voorbeelden te noemen.

We namen afscheid van de 76 jarige oude Fatime. Zij bedankte ons nogmaals. Wij mochten haar vertellen dat zij ons niet hoefde te bedanken maar bovenal de Heere God. Dat Hij ons op haar pad had gebracht. Tijdens het afscheid beloofden een aantal jongeren om volgend jaar terug te komen. Fatime begon te huilen en zij: “Zal ik dan nog wel leven”. Dit ontroerd je en zelfs ik liep met tranen over mijn wangen van haar erf af. Dit is nu waarvoor De Heere ons en dit jaar en ook de groep heeft willen gebruiken.
In twee jaar tijd een kerkelijk groeiende gemeente met ongeveer 70 leden in het gebied waar wij mogen werken. Twee kerkdiensten mochten wij met onze jongeren meemaken. Anders dan wij in Huizen gewend zijn. Maar de Heere gaat door met Zijn werk op Zijn wijze.
Ook dat wij al die jaren gezinnen mogen helpen aan kleding, voedsel, medicamenten enz.
Dat wij dit jaar voor het eerst samen met de groep jongeren het dokterspostje en het huisje van Fatime mochten opknappen. Wat een mooi en dankbaar werk moet dit ook voor onze jongeren geweest zijn.

Eenmaal die zaterdagmiddag weer thuis in Mushqeta waren er begrijpelijk vele jongeren die het nodige hadden te verwerken van wat zij die dag hadden gezien en beleefd. Iets wat heel goed te begrijpen is.

Ik hoop dat er bij leven en welzijn weer velen van de jongeren willen overwegen om volgend jaar weer mee te gaan. Ome Herman weet nog wel een paar huisjes die een opknapbeurt kunnen gebruiken.
De groentekas moest ook nog worden afgemaakt. Mede door het vele onvoorziene werk van de renovatie van het huisje van Fatime zijn de jongeren hier niet aan toegekomen. Uiteraard speelde hier ook aan mee de hoge temperaturen van soms meer dan veertig graden. Zelf ben ik nu met onze klusjesman Plump de groentekas aan het afmaken. Het is niet veel werk meer maar het moet nog wel gebeuren voordat wij weer eind deze maand naar Nederland hopen terug te gaan.
Zoals ik al schreef heeft het bij de renovatie van het huisje van Fatime financieel niet echt mee gezeten, we vielen van de ene rotte plank in de andere blootliggende elektrakabel. U / jij zult begrijpen dat wij dus ver over ons renovatie budget heen zijn gegaan. Alle jongeren wilden wel een aantal gezinnen bezoeken en dan kun je niet met lege handen aankomen. Er is dan ook voor een groot bedrag aan eten uitgedeeld. Om de grote groep van 15 jongeren te vervoeren moest er steeds weer een busje worden gehuurd. Zo kan ik nog wel even doorgaan.
Mocht u willen overwegen om het financiële renovatie gat enigszins te dichten dan zou ik u willen vragen (en daar zouden wij heel blij en dankbaar voor zijn) om alsnog een kleine bijdrage te storten. U kunt deze dan overmaken op rekeningnummer: NL97RABO0329960008

Bij deze wil ik de jongens, meiden en Gerrit en Marrie van As nogmaals bedanken en ik zou zo zeggen, tot de reünie.

Groeten ,
Anne-Lise en Herman