eerste zomernieuwsbrief 2015

Ik ben al weer een paar dagen in Albanië en het voelt weer als thuis met het enige verschil dat ik bij Zamira slaap, en niet in ons eigen huis. Gezelliger en makkelijker. Als Herman volgende week hoopt te komen verkas ik weer naar ons eigen huis. De temperatuur is rond de 38 en 40 graden. Gelukkig heb ik in Nederland daar al een voorproefje van gehad dus dat maakt het settelen wat makkelijker. De eerste avond lig ik vroeg in bed het was een lange dag en voel me best wel brak. zaterdag gaan we op visite bij Xhoi. Xhoi woont in het Staatskinderhuis en heeft tot haar elfde bij ons in het kinderhuis gewoond. Omdat wij geen dag en nachtopvang meer zijn moest Xhoi naar het Staatskinderhuis. Wij gaan met regelmaat op visite bij haar. Het gaat heel goed met Xhoi en een paar weken geleden heeft ze gehoord dat er iemand in Amerika is die haar wil adopteren. Het proces is in volle gang en inmiddels hebben wij contact met de vrouw die haar gaat adopteren. Het voelt als een kroon op ons werk dat Xhoi een toekomst bij een christelijke familie gaat krijgen in Amerika. Hoe wonderlijk zijn Gods wegen.

Maandag beginnen we met het KANS project. Aangezien we al bijna 60 kinderen in ons KANS project hebben, moeten er heel wat gezinnen bezocht worden. De eerste familie die we bezoeken is de familie Qoku. De vader van dit gezin werkt bij ons op het terrein als bodyguard. Zijn vrouw Sania is al heel lang ziek. De situatie wordt steeds erger. Sania is het grootste deel van de tijd in een psychiatrisch ziekenhuis. De laatste tijd heeft ze ook last van epileptische aanvallen en dit is voornamelijk voor de kinderen erg schokkend. De vader zegt dat als ze eerder medicijnen had gekregen de situatie niet zo uit de hand was gelopen. De situatie van de moeder brengt een negatieve sfeer in dit gezin. De kinderen kijken verward en verdrietig. Igla en haar zus Freda moeten koken voor dit gezin en ook de andere huishoudelijke taken komen op hun bordje, ze zijn in korte tijd heel zelfstandig geworden en nemen verantwoordelijkheden die niet geschikt zijn voor hun leeftijd. Ze doen hun best en helpen zoveel ze kunnen, omdat hun moeder niet in staat is om te helpen als ze thuis is. We leven mee met de kinderen en maken ons zorgen over de invloed die de moeder zal hebben in de geestelijke gezondheid van haar kinderen. De moeder toont agressief gedrag en dat is emotioneel heel moeilijk voor de kinderen. Twee weken geleden heeft ze een pan met hete melk over haar voeten gehad, dus het grootste gedeelte van de dag brengt ze op bed door. De wond ziet er niet goed uit en moet schoongemaakt worden. We beloven zalf te kopen om zo een infectie te voorkomen.

Ook de economische situatie van de familie Ura is erg moeilijk. De ouders en hun 5 kinderen wonen in erbarmelijke omstandigheden. Ze wonen allemaal samen in een kamer en zelfs die kamer is erg oud. De moeder zorgt voor haar kinderen. De vader is zonder werk en door de economische crisis in Albanië zal het voor hem moeilijk zijn om werk te vinden. De moeder vraagt elke keer om hulp. De laatste tijd brengt ze haar kleine dochter in de dagopvang van ons kinderhuis, zodat ze goed onderwijs en goede voeding kan krijgen. Voor de moeder is het echter niet mogelijk om het dochtertje iedere dag te brengen omdat ze ver wonen en geen geld voor de bus hebben. Het laatste bezoek dat we afgelopen week maakte kwamen we toen de kinderen aan het eten waren. Het eten wat er was bestond uit alleen brood en uien. Dit raakte ons erg. Wij helpen deze familie graag zodat ze in ieder geval gezond voedsel krijgen te eten en door het KANS project goede scholing.

Het breekt je hart als je oog in oog staat met een huilende oude vrouw, die haar hele leven gewerkt heeft en zichzelf heeft opgeofferd voor haar kinderen en kleinkinderen. Dit was het eerste waar we mee geconfronteerd werden toen we op bezoek gingen bij de familie van Dashamir en Pellumb Saliu, twee broers, die met hun gezin in Zali wonen. We troffen de moeder huilend aan. Ze vertelt ons dat ze de grote problemen van de familie niet meer aankan. Deze gezinnen bezoeken we al sinds een lange tijd en de kleinkinderen van deze vrouw zitten in ons KANS project. Ondanks dat we er vaak eten brengen wordt de situatie er niet veel beter op. De beide broers hebben geen werk, dus ook geen geld en dat zorgt voor veel conflicten tussen de beide families. De twee broers hebben onderling ruzie en Dashamir heeft veel schulden en is zelfs bang dat iemand hem iets aan zal doen. De situatie bij de andere broer Pellumb is niet veel beter. Ook hij is het grootste deel van de tijd zonder werk. De familie heeft een stuk grond en dit stukje grond is uitgegroeid tot een conflict tussen de beiden broers. Ook maken ze ruzie met hun moeder die zich heel verdrietig hierdoor voelt en niet weet wat ze hier aan kan veranderen. De twee gezinnen wonen in zeer slechte omstandigheden een gezin van 5 personen slechts in een kleine kamer. De kinderen zijn armoedig gekleed. Omdat de kinderen in het KANS project zitten hebben we een tijdje gepraat met hun. Hoe ze hun tijd besteden en over hun schoolresultaten. Ondanks dat deze kinderen met hun families in bittere armoede leven, zijn het toch vrolijke kinderen en die heel erg blij zijn dat ze bij ons in het KANS project zitten.

De familie Deda is een ander gezin die in een moeilijke situatie zitten. Niet alleen de situatie van het gezin maar ook de gezondheid van de moeder Flutura laat te wensen over. Ze lijdt aan een nierziekte die in haar familie heerst en waar haar zus is aan overleden. Ook de kinderen van haar zus liggen voor hetzelfde probleem vaak in het ziekenhuis. Samiu, haar man voelt zich heel verdrietig door de situatie. Hij verloor zijn eerste vrouw aan dezelfde ziekte en hij maakt zich ernstige zorgen dat hij ook zijn tweede vrouw zal verliezen aan deze ziekte. De kosten voor het ziekenhuis en de medicijnen zijn zeer hoog. Samiu heeft heel veel geld geleend van verschillende mensen om de medicijnen voor zijn vrouw te kopen, maar nu weet hij niet meer om te gaan met deze situatie. Hij voelt zich depressief. Zijn loon van 80 euro is niet genoeg om zijn gezin te onderhouden. Hij heeft 4 kinderen. Het oudste meisje is getrouwd, en de drie jongens wonen thuis. Francisco en Haxhiu zitten in ons KANS project en het jongste jongetje Flavio zit bij ons bij de dagopvang. Samiu is ons dankbaar voor de hulp die hem geboden wordt.
Dit zomaar een paar die we bezocht hebben, en allemaal met hun eigen problemen.

Het is woensdagmiddag en Herman is na een voorspoedige reis aangekomen in Mushqeta. We zitten heerlijk aan de koffie. Morgen hoop ik mijn verjaardag te vieren met de kinderen van het kinderhuis en voor het eerst sinds een paar jaar is ook Herman aanwezig. Voor mij de kers op de taart. Ik geef nu de pen over aan Herman Hij zal nu zijn verhaal geven.

Het is nu zaterdagmorgen kwart over vijf en ik zit al lekker buiten te genieten van een bak koffie. Nu is het nog fris en kan ik ongestoord iets schrijven voor de nieuwsbrief.
Afgelopen dinsdagmorgen vertrok ik met de auto richting Albanië. De reis ging zeer voorspoedig en om elf uur die avond was ik al diep in Kroatië. Het was mijn bedoeling om een paar uurtjes in de auto te slapen maar het was zo warm dat ik de slaap niet kon vatten.
Na me te hebben gewassen en geschoren en een paar bakken koffie had gedronken ben ik om twaalf uur verder gereden.
Op een gegeven moment moest ik uiteraard weer eens tanken, toen kwam ik achteraf gezien een klein beetje in de problemen. Voorheen kon ik bij een tankstation altijd betalen in Euro’s.
Ik was dan ook verrast dat dit niet meer kon en dat ik alleen maar kon betalen in de valuta van Kroatië, namelijk met Kuna’s. Ik ben wat gaan lopen en vragen aan de vele vrachtwagenchauffeurs om wat euro,s om te wisselen in Kuna’s. Uiteindelijk was er een vrachtwagenchauffeur uit Litouwen bereid om wat geld te wisselen zodat ik met mijn reis weer verder kon. Ik reed verder naar Dubrovnik en stak de grens over met Bosnië. (dit moest maar een klein stukje door Bosnië om zo mijn reis verder te vervolgen naar de grens met Montenegro. Wat was ik blij dat ik die nacht door had gereden. Om zes uur stond ik aan de grens waar normaal rijen met auto,s staan voor de paspoort controle. Omdat het zo vroeg was kon ik bijna zo doorrijden. Nadat ik in Montenegro met de pont was over gevaren ging ik richting de grens met Albanië. Hier was het al een stuk drukker. Er stonden zeker wel drie rijen van ongeveer 25 auto,s om de grens over te komen. Ik stond uiteraard achteraan en had zeker een uur tot anderhalf uur moeten wachten om de grens over te komen.
Er is ook nog een vierde rij die normaal bestemd is voor touringcars waar op dat moment geen touringcar te bekennen was. Ik hield de boel nauw in de gaten en ja hoor na ongeveer vijf minuten kwam er een autobus aan die in de rij voor de autobussen ging staan. Ik dook er direct achter zodat ik niet meer links, rechts of achteruit kon. De touringcar werd naar een speciale parkeerplek verwezen om al de paspoorten van de passagiers te controleren zodat ik nu als eerste met een normale auto in de verboden rij stond. Ik had al in de gaten dat ik niet meer teruggestuurd kon worden want achter mij stonden al weer twee autobussen met passagiers. De man van de douane kwam naar mij toe en vroeg of ik een brutale Kosovaar was. Ik vertelde hem dat ik een nette Nederlander was, hij moest lachen en nog geen halve minuut later had ik mijn paspoort met de benodigde stempel weer terug en kon mijn reis weer verder vervolgen om de laatste 150 kilometer te vervolgen naar Mushqeta.
Ik reed nog geen kilometer in Albanië en ja hoor, een bordje met “Stop Politie”. De agent vertelde mij in het Albanees dat ik had ingehaald waar het niet mocht en dat ik volgens hem te hard had gereden. Dit was absoluut niet waar, wij zijn die praktijken gewend. Deze politieagenten zijn alleen maar uit op geld, leer mij ze kennen. Ik hield me van de dommen door alleen maar Engels te praten maar dat verstond hij niet. Omdat de agent er toch niets van verstond vertelde ik hem dat hij zijn baas moest vragen om een Engelse cursus. Op een gegeven moment dacht de agent van dat wordt niets met die Lubbers. Hij begon te zwaaien met zijn armen en riep: “ec, ec”, zoiets als maak dat je wegkomt.
Ik vervolgde het laatste gedeelte van mijn reis en om half een zaten Anne-Lise en ik samen aan de koffie om zo het een en ander met elkaar bij te praten en door te nemen.

Ik had natuurlijk de nodige uren niet geslapen en probeerde s’middags wat bij te slapen. Ik kwam al snel uit bed want ik kon de slaap niet vatten. Die middag (woensdagmiddag) ben ik dan ook begonnen met de voorbereidingen voor de middelbare school in Krrabë waar wij a.s. maandag mee hopen te beginnen.
Als ik de volgende morgen (donderdag) wakker wordt is het eerste wat ik uiteraard doe Anne-Lise feliciteren met haar verjaardag. Het is de afgelopen jaren weinig voorgekomen dat ik met haar verjaardag aanwezig was. Anne-Lise hoopt vanmorgen haar verjaardag te vieren met de kinderen in het kindertehuis en daarna naar Tirana te gaan om wat papierwerk af te handelen. Zelf wil ik op zoek gaan naar materialen voor de renovatie van de school in Krrabë.
Het is dan de bedoeling om in de avond wat buren en kennissen uit te nodigen voor de verjaardag van Anne-Lise.
Het kan allemaal echter zo anders lopen. Kwamen wij in Albanië om hulp te verlenen aan de Albanese bevolking, eerst kwamen er twee Poolse motorrijders op ons pad.
Beter gezegd een van de motorrijders raakte van het pad. Ik kwam terug uit Tirana en twee motorrijders kwamen mij tegemoet. Door de hitte en het gesmolten asfalt ging een van de motorrijders vlak voor onze auto onderuit. Ik kreeg de schrik van mijn leven want de motorrijder was over de straat gegleden en kwam met zijn helm tegen een betonblok. In eerste instantie gaf hij teken nog leven. We hebben hem uit een greppel gedragen en wonder boven wonder stond hij na enkele minuten totaal in shock weer enigszins op zijn benen. De man had wat kneuzingen en schaafwonden.. Zijn motor was compleet totallos, iets wat niet het ergste was.
Al gauw was er ook politie ter plekke en u / jij begrijpt het al: geen Engels om te communiceren. Het is echt niet om mij, maar hoe had het met de motorrijder verder moeten gaan als ik daar niet op dat zelfde moment aanwezig moest zijn. Ook hier mogen wij de hand van de Heere in zien.
Ik heb een tractor laten komen en de motor laten brengen naar het kindertehuis. Beide motorrijders heb ik ook meegenomen en wij hebben ze voor de nacht een slaapplek gegeven in ons gastenverblijf. Toen Anne-lise thuis kwam heeft ze de Poolse motorrijder eerst meegenomen naar een dokterspost bij ons in de buurt. De dokter verwees Anne-Lise door naar het ziekenhuis in Tirana om een scan van de man zijn hoofd te laten maken. Blij en dankbaar bleek alles gelukkig in orde en had het betonblok alleen de onderkant van zijn gezicht geraakt. Eenmaal thuis vanuit het ziekenhuis hebben wij met hen gegeten en gesproken van hoe nu verder.
Om een lang verhaal kort te maken heb ik iemand uit het naast gelegen bergdorp Ibë bereid gevonden die de man met zijn kapotte motor wel naar Polen wilde brengen. Uiteraard tegen de kostprijs die de Poolse motorrijder er graag voor over had.
Gistermorgen (vrijdag) vertrok rond elf uur de motorrijder zijn vriend en vervolgde zijn reis richting Polen. Een paar uur later werd de andere motor in een busje ingeladen zodat de man zaterdagavond hoopt aan te komen bij zijn vrouw in Polen.
Wat is het toch mooi en dankbaar werk dat we toch ook op deze manier mensen mochten helpen. Beide jongens waren zeer dankbaar dat wij hen hadden geholpen en ook alles hadden geregeld. Wij hebben hun ook verteld dat dit onze plicht is vanuit onze christelijke naastenliefde.
Al met al heeft Anne-Lise haar verjaardag in de avond gevierd zittend en wachtend op een bankje in een ziekenhuis in Tirana. De visite uitgenodigd voor die avond om haar verjaardag te vieren die houden het nog tegoed.
Vanaf volgende week hoop ik u / jullie op de hoogte te houden van de vorderingen van d renovatie van de school in Krrabë.

Vanuit Albanië,
Groeten en een goede zondag,
Anne-Lise en Herman