vijfde zomernieuwsbrief

Het is stil in Mushqeta. Na de intensieve weken met de beide groepen uit Huizen is het even wennen. Wat hebben we het leuk en fijn gehad met elkaar. Met beide groepen zijn we bij verschillende families op bezoek geweest en beide groepen hebben met eigen ogen kunnen zien in welke omstandigheden veel families moeten leven. Ze zien het leed, de honger en het verdriet onder de allerarmste van Albanië. Families die leven onder de armoedegrens. Voor deze jongeren die voor het eerst het Albanese leed in gezinnen en bij de straatkinderen meemaken, is het enorm confronterend. Het is duidelijk te merken dat het hun harten raakt. Het raakt ook mijn hart, als ik de onmacht op hun gezichten zie, maar ook vertederd het mij als ik zie hoe ze bij een oude blinde vrouw zitten, haar hand vasthouden, knuffelen, en gewoon lief voor haar zijn. De Hollandse jongeren worden met hun neuzen op de feiten gedrukt, ik hoor vele malen wat zijn wij toch verwend in Nederland…Ik zal nooit meer klagen…..Wat hebben wij het goed. Al met al was het voor beide groepen een leerzame tijd, en zeker ook voor ons. Er wordt vaak in Nederland gezegd: De jeugd van tegenwoordig! Nou ik kan zeggen, die is zo slecht nog niet. Jongens ik ben trots op jullie! Jullie hebben laten zien waar jullie voor staan.
En dan is het echt stil en zijn ook de laatste (Hilbert en Elske) vertrokken. Gelukkig is er nog veel te doen, veel achterstallig werk is blijven liggen dus daar kunnen we nu mee verder gaan.
We gaan naar de school in Krrabe. De Directrice van deze school heeft gezien dat de lagere school in Mushqeta is opgeknapt, en dat wil zij ook wel. Een paar maanden geleden heeft ze gevraagd aan de burgemeester of hij er voor kon zorgen dat de school wordt opgeknapt. Zij antwoord was kort en krachtig “NEE” er is geen geld beschikbaar. Op deze school zitten ruim 500 leerlingen in de leeftijd van 6 t/m 18 jaar. Lagere en middelbare school ineen. De school verkeert in slechte staat. Veel ramen zijn kapot of er zit geen glas in. Deuren hangen uit hun voegen en zijn kapot. Elektriciteit, dat is een ander verhaal., levensgevaarlijk. Stopcontacten hangen uit de muren, draden hangen los. Voor de leerkrachten lijkt het mij niet gemakkelijk om goed onderwijs te geven en voor de leerlingen niet ideaal om in deze onveilige omgeving onderwijs te volgen. Buiten staat een gebouw wat voor de toiletten moet doorgaan. Een vieze haveloze bende waar waarschijnlijk zelfs een hond zijn behoefte niet wil doen. De directrice zegt dat de toiletten en ramen het grootste probleem zijn en dat het heel mooi zal zijn als in ieder geval daar wat aan gedaan zou kunnen worden. Ik beloof haar dat ik de aanvraag en foto’s mee naar Nederland neem.
We komen net uit Krabbe als we een hoop tumult horen buiten bij het kinderhuis. Er is een slang bij de kinderspeelplaats. Pellumb wordt er bijgeroepen hij is degene die de slang moet weg halen. Slangen zijn een groot probleem, de slangen zijn giftig en als je gebeten wordt moet je zo snel mogelijk naar de eerste hulp. Gelukkig is het altijd goed gegaan maar nu gaat het dus fout. Pellumb wil de slang pakken en op het moment dat hij hem heeft wordt hij in zijn duim gebeten. We binden snel zijn arm af en gaan naar de eerste hulp in Berzhite. Hij moet gelijk op een bed gaan liggen en krijgt de eerste injectie om het gif tegen te gaan. Ook gaat hij gelijk aan het infuus. Gelukkig hadden ze op de eerste hulp de injecties dus hoefde we niet helemaal naar Tirana. Na twee uur op de eerste hulp mag Pellumb weer mee naar huis. Dit had zo anders af kunnen lopen. Pellumb krijgt nog wel de waarschuwing mee, geen slangen meer met zijn handen te pakken. Het is nu gelukkig goed af gelopen, maar het kan zo anders zijn.
Afgelopen week heb ik ook weer een bezoek gebracht aan de Roma zigeuners. Ik heb nog medicijnen en incontinentie voor het oude Roma vrouwtje uit mijn eerste nieuwsbrief. Het was heel moeilijk om de medicijnen te vinden maar uiteindelijk heb ik ze toch gevonden. Deze Roma gemeenschap bevindt zich buiten Tirana waar veel families een kamer hebben gekregen. Als ik het terrein oprijd krijg ik gelijk een horde kinderen achter mijn auto aan. Ik beloofde ze allemaal een zakje chips als ze rustig zouden zijn. Gedwee gingen alle kinderen aan de kant zitten en wachten rustig af zodat ik eerst naar de oude vrouw kon gaan. Toen we bij haar huisje kwamen kregen we te horen dat ze een week geleden is overleden. Ik schrik hier van, ik wist dat ze ziek was, maar niet dat ze stervende was. Ik vertel haar dochter dat het heel moeilijk was om aan de medicijnen te komen, vandaar dat ik niet eerder geweest ben. Al gauw komt het hoofd van de Roma zigeuners erbij. Van hem hoor ik dat er op dit terrein 52 families wonen. De meeste van deze gezinnen hebben 5 of 6 kinderen. Op dit terrein is er gebrek aan alles. De regering heeft ze deze plek gegeven. Ze leven onder miserabele omstandigheden zonder water, sanitaire voorzieningen en onderwijs. De grote hoeveelheid kinderen ziet iedere dag niks anders dan vuil en ellende. Het hoofd van de Roma zigeuners verteld dat er heel veel hygiënische problemen zijn. Als er griep uitbreekt is in een mum van tijd het hele kamp ziek. Water en toiletten zijn de eerste basis benodigdheden die we hier nodig hebben, maar niemand doet iets om ons te helpen. Hij weet dat wij verder niets kunnen doen, maar zegt hij, jullie maken in ieder geval onze kinderen blij met een boterham, en vandaag is het een beetje feest voor ze omdat ze een zakje chips krijgen. Als we weer weg gaan komt er een klein meisje achter me aan, kijk hoopvol naar me op en zegt: Mos më harro mua!(Vergeet mij niet) Ik geef haar een dikke knuffel en beloof haar dat ik terug kom.
Ik ben veel in het kinderhuis te vinden. Of ik help mee in de keuken, of ik help mee met de activiteiten. De kinderen vinden het helemaal geweldig in het kinderhuis, en vooral de knutselactiviteiten vinden ze erg leuk. We hebben onder andere loom armbandjes met ze gemaakt, dit was ook op de kinderbijbelweek een groot succes. Ook met het nieuwe buitenspeelgoed geschonken door de Baptisten kerk uit Huizen wordt enthousiast gespeeld. Het buitenspelen is voor de kinderen iedere dag weer een feest.
Donderdag ga ik samen nog een keer terug naar de Roma gemeenschap. Ik neem de beloofde medicijnen mee en wat fruityoghurt voor de baby’s. De bewaker doet het hek open en ik rijd naar binnen. Als ik uitstap komt er een man op me af en vraagt wat ik kom doen. Hij is erg boos en zegt dat ik toestemming moet hebben. Ik vertel hem dat ik eerder geweest ben en gesproken heb met het hoofd van de Roma gemeenschap en dat hij het goed vond. De man zegt tegen mij: Ik ben het hoofd van de Roma’s en niemand anders. Wie die andere man dan geweest is, ik zou het niet weten, hij was in ieder geval aardiger dan deze man. Er is behoorlijk wat tumult dus ik besluit weg te gaan. We stappen in de auto en rijden naar de poort die nu op slot zit. Ik vraag de bewaker of hij die poort open wil doen, maar nee hoor hij heeft orders om de poort dicht te laten. Ik sta zeker drie kwartier voor die poort met een horde zigeuners om me heen. Die overigens wel aardig tegen me doen. Ze kennen me immers al jaren. Uiteindelijk na veel telefoontjes besluit de man van de Roma’s toch maar de poort voor me open te doen en kan ik gelukkig wegrijden. Op dit moment besluit ik nooit meer terug te gaan naar dit kamp. Zielig voor de kinderen maar hier heb ik geen zin meer in. Er zijn nog zat andere straatkinderen te vinden in Tirana.
Vrijdagmorgen komt de directrice van de school in Krrabe om te vertellen dat de schoolboeken er maandag zijn. Die zullen we dus nog ophalen zodat de KANS kinderen die hier op school zitten hun boeken nog krijgen voor ik weer naar huis ga. EN dan is het al weer bijna tijd om weer terug naar Nederland te gaan. De weken zijn omgevlogen. Ik bezoek samen met Zamira de laatste KANS gezinnen. Het leven voor deze gezinnen blijft hetzelfde. Leven en overleven. Maar als ik nadenk over alle jaren dat onze stichting hulp heeft geboden aan alle gezinnen in nood, zie ik met eigen ogen dat het absoluut geen druppel op een gloeiende plaat is. Ik vraag me af of we ooit genoeg onze donateurs hebben bedankt. Bij dezen wil ik het nog een keer doen. Lieve mensen allemaal heel hartelijk bedankt. Wat hadden wij zonder jullie kunnen doen. Door jullie steun en inzet is het leven van veel families iets lichter geworden. Zonder jullie hulp kunnen we nooit mensen helpen om te geloven in God, in zichzelf, om hoop te hebben en kracht om door te gaan. Zelfs in zeer moeilijke tijden. We begonnen onze activiteiten met het doel om de mensen die in armoede leven, mensen die gezondheidsproblemen hebben te helpen. We hebben veel gezinnen die in extreme armoede leven bezocht. We hebben met hun over hun problemen gesproken. We hebben hun pijn gevoeld, de verloren hoop in hun ogen gezien. Maar juist dit waren voor ons de beste motivaties om door te gaan, al was het niet altijd gemakkelijk. Als je dag in dag uit geconfronteerd wordt met de ellende van een ander word je niet blij, maar als je iedere keer weer de dankbaarheid ziet in de woorden en ogen van de ander weet je dat het niet voor niets is geweest. Als laatste wil ik nog even vermelden dat het Kinderdagverblijf”Familja Kristiane”Mushqeta een grote zegen is voor kinderen die komen uit gezinnen met moeilijke sociale en economische problemen. De kinderen die ons centrum frequent bezoeken, zijn allemaal kinderen die in armoede en in zeer slechte omstandigheden leven. Ze hebben last van een gebrek aan opvoeding en socialisatie. Het centrum werkt op basis van een goed gedefinieerde planning van de activiteiten die we realiseren met de kinderen en de ouders. Het gekwalificeerde personeel biedt niet alleen liefde voor de kinderen, maar ook een permanente educatie gebaseerd op pre-school en schoolprogramma’s. Ook wordt er iedere morgen een verhaal verteld vanuit de bijbel en wordt er gebeden met de kinderen. De kinderen krijgen ook de mogelijkheid om deel te nemen aan verschillende creatieve activiteiten die hun ontwikkeling en hun capaciteiten stimuleren. Ook wordt aandacht geschonken aan de verjaardagen van de kinderen. We ondersteunen de ouders door middel van voedsel en kleding. We realiseren training en ontmoetingen met hen over de ontwikkeling van hun kinderen. De ouders tonen altijd hun dankbaarheid voor de steun die we in al de jaren aan hen hebben gegeven.
Lieve mensen voor deze zomer is dit mijn laatste zomernieuwsbrief. Morgen hoop ik weer naar Nederland te gaan. We mogen terug zien op fijne weken. Het was een drukke tijd waarin veel werk is verzet. Werk dat dankzij uw hulp gedaan kon worden. We kunnen zien dat er veel zegen op ons werk rust. Ondanks dat er nog veel ellende achter de deuren van de huizen heerst, zien we ook vooruitgang. En daar mogen we de Heere voor danken. Van Hem krijgen we de kracht om samen met jullie dit mooie dankbare werk te doen. En daarom wil ik ook jullie nogmaals allemaal hartelijk bedanken voor alles wat u gedaan heeft voor deze mensen d.m.v. gebed, inleveren van kleding, of meedoen aan het adoptie plan en uw financiële bijdrage. Fijn en dankbaar dat een ieder op zijn manier mag meehelpen aan de verbetering in de levens van kinderen en gezinnen in nood. Dat alles mag zijn tot uitbreiding van Zijn Koninkrijk.
Liefs Anne-Lise