Vierde zomernieuwsbrief

Vierde zomer nieuwsbrief.

Vandaag, 1 augustus, hopen de anderen van de catechisanten groep om 11 uur in Albanie aan te komen. Om de komende week te helpen met de kinderbijbelweek. Herman is om zes uur al bezig met een vlaggenstokhouder te maken waaraan de Huizer vlag komt te hangen. Ook heeft hij de vorige avond nog een vuurkorf gemetseld waar omheen de groep s’avonds met elkaar rond een kampvuur kan gaan zitten.


Als Herman naar het vliegveld gaat om de groep op te halen, ontvangen wij de eerste groep KANS kinderen die hun schoolspullen komen ophalen. Alle kinderen zijn vol verwachting naar hun schoolspullen. Afgelopen weken zijn we druk geweest met het bezoeken van de gezinnen en het klaarmaken van de schoolspullen. Alles staat klaar in een lokaal van het kinderhuis. De kinderen schrijven een brief of maken een tekening voor hun sponsorouders. De moeders van de kinderen ondertekenen een brief waar op staat welke schoolmaterialen de kinderen krijgen. Het is jammer dat de schoolboeken er nog niet zijn, dat komt dus later nog. Na afloop maken we een groepsfoto en gaan alle kinderen blij naar huis. De moeders tonen hun dankbaarheid door middel van een dikke knuffel die wij van hen krijgen. Het wordt echt gewaardeerd.

Ondertussen belt Herman mij op om te zeggen dat de groep veilig en wel is geland echter zonder hun koffers. Hij vertelt mij dat het dus nog wel even kan duren voordat hij in Musqheta is. De genummerde koffers moeten allemaal worden genoteerd en een voor een moet iedereen binnen komen om middels een plaatje zijn model koffer aan te wijzen en ook wat voor kleur hun koffer heeft. Alle dames kregen een pyjamapak voor de komende nacht, de jongens kregen echter niets., die moesten zichzelf maar zien te redden. Herman geeft zijn Albanese telefoonnummer door zodat hij gebeld kan worden wanneer de koffers in Musqheta worden gebracht. Er wordt hem gezegd dat de koffers de volgende dag tegen de avond zullen worden gebracht. Daar moeten wij het maar mee nemen in de hoop dat alles goed komt. Je weet het maar nooit: Het is en blijft Albanie.

Om twee uur kwam de hele groep bij het kindertehuis aan. Tot hun grote verrassing waren alle kinderen van het kindertehuis aan het zingen en aan het dansen op de traditionele Albanese muziek. Eigenlijk is het niet anders als in Nederland, bij ons zouden we ontvangen worden met een klompendans. Het was een leuke verwelkoming. Spontaan gingen onze jongeren direct mee dansen. Eerlijk is eerlijk, ze deden niet onder bij de Albanese kinderen.
Na deze verwelkoming drinken we met z’n allen koffie en gaan Margreet en Elske het middag eten klaar maken voor de zojuist aangekomen groep. Tenslotte hebben zij al een lange dag achter de rug en hebben best trek in wat eten.

Na het eten gaan de jongens hun slaapplekje zoeken in het gastenverblijf en de meiden gaan naar een van de slaapkamers van het kindertehuis om een bed uit te zoeken waar zij het de komende tien dagen mee zullen moeten doen. Het terrein rondom het kindertehuis wordt verkend en het volleybalveld wordt ontdekt. Herman geeft nog wat praktische tips zoals het niet drinken van water uit de kraan en oppassen voor de slangen. Daarna gaan we met z’n allen naar het bergdorp Zali om alvast iets te proeven van de omgeving. Er wordt een gezin bezocht in een van de flatjes en de kinderen die wonen in de flats krijgen wat te drinken en een zakje chips. Ondertussen komt ook de moslimleider van het bergdorp Zali even kijken wat er allemaal gaande is. Hij nodigt ons uit om bij hem op visite te komen. Even later zitten wij met z’n allen aan een glaasje cola bij hem thuis op de bank. Zo rond achten wordt er warm gegeten en daarna wordt het kampvuur door de beide brandmeesters Hein en Ruben ontstoken. Het zal best gezellig zijn geweest want voor de laatste naar bed ging was het al gauw half twee.

Het is zaterdagmorgen negen uur als de jongens door de meiden met pannen gekletter worden wakker gemaakt. Er wordt ontbeten en de rest van de morgen is de groep bezig met de voorbereidingen voor de kinderbijbelweek a.s. maandag. Eerder dan gedacht werd Herman gebeld dat de koffers onderweg waren. Om twee uur werden de koffers gebracht en uiteraard waren de meiden van de groep daar het meeste blij mee. Zij hadden hun nagellak en aanverwante artikelen en Elske kreeg haar uitgeleende korte broeken weer terug. Er wordt geroepen door iemand bij de poort. Het blijkt een Nederlandse man te zijn die in zijn eentje een reis per auto aan het maken is door Oost Europa en de Balkan. Iemand had hem getipt dat er in Musqheta Nederlanders wonen en daar aan hulpverlening doen. Dhr. Stijn, zo heet deze meneer, was diep onder de indruk van het werk wat wij doen. Wij hebben een hele tijd met hem zitten praten en spontaan gaf hij ons 100 Euro om dit te besteden aan een van onze activiteiten. Het geld is besteed aan medicijnen voor de vrouw van onze bodyguard Billardi.
Zo rond drieën worden onze beide auto, s volgeladen met voedsel. We gaan richting Shkuter
om een aantal (KANS) gezinnen te bezoeken. Eén van de gezinnen is de familie Qoku en dat is het gezin van Igla, het Kans kind van Margreet. Dan blijkt dat de echte situatie nog meer indruk maakt dan foto’s. Het valt op dat ze heel trots zijn op hun huis. Het maakt diepe indruk op Margreet en het maakt dat je nog meer voor dat gezin zou willen doen. Ze zijn heel dankbaar met de cadeautjes die ze krijgen.
De jongeren zijn diep onder de indruk in wat voor schamele behuizing de gezinnen moeten leven. Alle gezinnen die in de acht vervallen huisjes wonen die hier staan krijgen rijst, macaroni, suiker, olie en spaghetti. Onze jongeren delen dit zelf uit en brengen het voedsel bij de mensen thuis. Het is goed voor de jongeren om de andere kant van het levens bestaan ook eens te zien en mee te maken. “Een wereld van verschil” en dat nog geen 2500 Km bij ons vandaan.
Eenmaal thuis wordt er warm gegeten en daarna wordt het kampvuur ontstoken. Er volgen diepgaande gesprekken waarna door hen om de beurt de avondsluiting wordt gehouden. Een fijne en hechte groep. Dat doet ons goed.
De jongeren gaan redelijk op tijd naar bed want morgenochtend moet er vroeg worden ontbeten. We hopen dan naar de kerk te gaan in Tirana.

Het is zondagmorgen en om half acht zit iedereen aan het ontbijt. Tegen negenen vertrekken wij richting de Baptisten Gemeente in Tirana. We horen van de voorganger dat deze zondag het Heilig Avondmaal wordt gevierd. De dienst wordt begonnen met het vragen om de zegen van de Heere, daarna worden er enkele liederen gezongen en wordt er uitleg gegeven aan de inhoud van het Heilig Avondmaal n.a.v. 1 Korinthe 11 vers 17 t/m 34. Voor in de kerk staat een tafel met daarop een rond brood en een heleboel hele kleine glaasjes wijn. Als de nodiging uitgaat, staan er mensen op en lopen naar voren. Nadat zij een stukje brood hebben afgebroken en een glaasje wijn hebben gepakt gaat iedereen weer op zijn plaats zitten. Dan zegent de voorganger het brood en de wijn. Daarna wordt het gebroken brood en de genomen wijn genuttigd. Er worden weer enkele liederen gezongen en het Bijbelgedeelte voor de te houden preek wordt er gelezen uit 1 Johannes 5 vers 14 t/m 21. Dit gaat over de kracht van het gebed. In de voorbede werd er al aangehaald om te bidden voor de situatie in Israel en de Gaza. Ook werd er gebeden voor de vervolgde en verdrukte christenen. Voor het gebed moeten wij ruim de tijd nemen want de Heere laat een oprechte bidder niet in de kou staan. Na het amen volgen er nog een aantal persoonlijke gebeden die door gemeenteleden hardop in de kerk worden uitgesproken. Dat de dienst ruim twee uur duurde had er mee te maken dat een mevrouw alles voor ons in het Engels vertaalde. Een dienst heel anders als wij gewend zijn, maar o zo eerbiedig.

Om een uur zijn wij thuis, gaan eten en maken ons daarna op om naar het bergdorp kloijt te gaan. Een lange rit langs steile bergwanden en diepe afgronden. Wat een prachtige ongerepte natuur. Wij gaan op bezoek bij een gezin waarvan de beide ouders doofstom zijn. Dit gezin leeft onder erbarmelijke omstandigheden. Het gezinnetje is blij ons weer na een aantal maanden te zien. Het gezin krijgt eten waar ze uiteraard heel blij mee zijn. De enigste inkomsten van dit gezin is een van de vele geiten waarvan ze er zo af en toe een van verkopen. De jongeren laten wij het huis en slaapkamer zien en zijn daar diep van onder de indruk. Hoe is het mogelijk dat dit nog bestaat. Eenmaal thuis wordt er warm gegeten en daarna nog wat gedronken. De muziek instrumenten komen te voorschijn. Terwijl Ruben op de piano speelt worden er door de groep een aantal liederen gezongen. Een prachtige afsluiting van deze enerverende zondag. De groep gaat redelijk op tijd naar bed want morgen begint de kinderbijbelweek.

Het is maandagmorgen. Herman is om half zeven al vertrokken naar een gezin in Shkuter om voedsel te brengen. We hadden namelijk zaterdag te weinig voedsel bij ons zodat Herman beloofd heeft om het voedsel vanmorgen in alle vroegte te brengen. Hij kan dan direct een bodygard thuisbrengen die dicht bij het gezin woont. Er wordt vroeg door de jongeren opgestaan en ontbeten. De tafels, de spullen en de andere attributen voor de kinderbijbelweek worden klaar gezet terwijl de eerste kinderen zich al vroeg bij de poort laten horen en zien.
Ondertussen is Herman terug en begint met het maken van een stellage voor het spijkerbroek
hangen..


Vakantiebijbelweek
De afgelopen week stond in het teken van de KinderBijbelWeek, met als thema ‘Er is er maar Eén. Aan de hand van 5 Bijbelverhalen en thema’s is dit voor de kinderen uitgewerkt. Onze groep heeft deze week samen gewerkt met Maarten en Gerdien Blom en een team van mensen uit hun kerk. Ook de werkers van het kindertehuis helpen heel hard mee.
Maarten en zijn team verzorgen ook de Bijbelvertellingen.
Maandag: ‘Er is er maar één, Hij blijft steeds trouw’. Het Bijbelverhaal is deze dag ‘God maakt Zijn naam bekend aan Mozes.
Dinsdag gaat het over de wolkkolom en de vuurkolom en dat God er bij is. Het thema van deze dag is: ‘Er is er maar één, Hij wijst de weg aan jou’.
Woensdag luisteren we naar het verhaal over de wetgeving aan het volk Israël. Hier hoort het thema ‘Er is er maar één, die zegt hoe je moet zijn.
‘Er is er maar één, die echt geneest’ is het thema voor donderdag. We luisteren met elkaar naar de geschiedenis over de genezing van de blindgeborene.
Op de laatste dag gaat het over de gelijkenis van de vader en zijn twee zonen. Het thema is: ‘Er is maar één, die alles voor je overheeft’.
Elke dag is er ook een toneelstukje of een poppenkastverhaal, waarmee de thema’s nog meer worden uitgewerkt voor de kinderen.
Je merkt dat het daardoor ook meer bij de kinderen gaat leven. Zij gaan daarna enthousiast aan de gang met de verwerking, zoals armbandjes maken van loomelastiekjes, schilderen, pompoenen maken, werkjes passend bij het verhaal, etc.
Maarten en Gerdien studeren met een groep ook nog een toneelstuk in over de verspieders die naar het beloofde land gaan. Na het oefenen filmen zij dit ook en kunnen we dat op de laatste dag kijken. Het is echt heel erg leuk geworden.
’s Middags komen de meeste kinderen weer terug en is het een soort ‘Instuif’. De kinderen kunnen voetballen, volleyballen, sjoelen en spijkerbroek hangen. Dit zijn ook de momenten dat de kinderen gezellig met elkaar kletsen. In de loop van de week bouwen ook wij steeds meer contact op met de kinderen. Je bouwt, ondanks de taalbarrière, toch een band met hen op. Het heeft ons als groep heel goed gedaan om op deze manier Gods liefde te kunnen laten zien aan hen. Dat kan door betrokken op hen te zijn en dat hebben zij ook mogen ervaren. We hopen en bidden dat deze week, bij de 400 kinderen die er bijna elke dag kwamen, een zaadje gezaaid is, wat later tot bloei mag komen. Dat moeten we overgeven aan onze Heere God. Er is er maar één die de wasdom kan geven, dat mogen we teruggeven aan Hem. Hij is trouw!

De gezinnen met de kanskinderen van Rosanne en Janine worden bezocht. Vanuit thuis hadden beiden cadeautjes meegenomen voor hun Kanskinderen. Kamila en Francesco leven al in de zelfde situatie als de gezinnen die wij deze week al bezocht hebben. Het huis van Francesco is enkele jaren geleden getroffen door een aardbeving en er staat geen muur meer recht. De moeder van Kamila is twee jaar geleden overleden en daar heeft zij het nog steeds heel erg moeilijk mee. Beide gezinnen werd voedsel gegeven. We willen steeds niet met zoveel jongeren tegelijk achter de deur komen. Daarom krijgen deze gezinnen voor deze keer voedsel. Wij willen niet dat het alleen maar kijken en foto’s nemen wordt. Daar mag best wat eten tegenover staan.


Zaterdagmorgen staan wij bijtijds op. Op het programma stond dat wij naar het strand in Durrës zouden gaan. Het heeft de afgelopen week tussendoor nogal eens geregend en onze jongeren hebben bijna elke middag gezwommen. Er wordt dan ook unaniem besloten om naar Kruje te gaan. Deze voormalige hoofdstad van Albanie heeft een rijke vaderlandse geschiedenis. Oud Kruje en het museum worden bezocht. Op de terugweg gaan we naar de vuilnisbelt waar de zigeuner en Roma gezinnen wonen. Daarna gaan we naar het park midden in Tirana waar de straatkinderen overdag leven, bedelen en autoramen wassen. De straatkinderen zijn blij als ze ons weer zien. De jongeren van onze groep ontvangen de kinderen met open armen. Onze groep jongeren is nergens vies van, dat blijkt er wel uit dat alle straatkinderen (wel of geen vlooien) met een dikke pakkerd worden begroet. De straatkinderen krijgen allemaal een punt pizza en een koud flesje water. Nadat wij afscheid hebben genomen gaan wij weer huiswaarts, richting Mushqeta. We frissen ons wat op en gaan daarna met elkaar uit eten in een Albanees restaurant. Op de terugweg rijden wij direct door naar onze buren die ons hebben uitgenodigd om een kop koffie te komen drinken.
Herman rijdt eerst nog even door naar een aantal tegen de vlakte gegooide huizen die plaats moeten maken voor de nieuwe autosnelweg. Op het terrein staan nu een aantal zelfgemaakt huizen van plastic tentzijl. De huizen van deze gezinnen werden zomaar met een shovel tegen de vlakte geschoven en voor de rest moeten de mensen het zelf maar uitzoeken. Zo werkt de Albanese regering. Wij kunnen ons dat niet voorstellen.
Eenmaal thuis steken onze jongeren het kampvuur weer aan en praten met elkaar nog wat na. Sommigen van de groep zijn stil en trekken zich terug. Als Anne-Lise met ze gaat praten wordt al snel duidelijk dat het morgennacht een moeilijk afscheid nemen wordt van de belevenissen die er de afgelopen 10 dagen zijn opgedaan.

Vandaag is het zondag, de laatste dag. Het is voor sommigen wel heel moeilijk om het bed uit te komen. Dat is ook niet zo verwonderlijk als je tot in de vroege uurtjes rondom het kampvuur blijft zitten. Geeft voor de rest ook niet, je weet maar nooit wat voor diepgaande gesprekken de kampvuur knapen met elkaar hebben gehad.
Voordat we met het merendeel van de groep naar de kerk in Tirana gaan leggen we voor de zekerheid nog een cd tje voor ze neer van kandidaat A. Scheer.
Als wij thuiskomen, drinken wij met elkaar koffie en houden een poosje rust. Om vier uur hopen wij nog een aantal gezinnen te bezoeken in het bergdorp Mihajas. We bezoeken daar een drietal gezinnen. Eerst gaan we op bezoek bij een blinde oude vrouw van dik in de tachtig. Als we zien hoe dit oude omaatje leeft en slaapt dan springen de tranen ons in de ogen. We laten wat eten achter en vervolgen onze weg naar een ander gezin. Dit gezin biedt ons voor onze hulp als dank een geit aan. Terwijl wij bij dit gezin op bezoek zijn en wat rondkijken, gaat Herman ondertussen bij een ander gezin nog wat eten brengen. Het is ondertussen al zes uur en we hebben nog beloofd aan de directeur van de lagere school in Mihajas om even te komen kijken bij zijn school. De school is enige tijd geleden namelijk getroffen door een zware aardbeving. Als wij de school binnen komen weten wij niet wat wij zien. Allemaal gescheurde muren, verzakte vloeren en de plafonds die naar beneden dreigen te komen. Een school totaal ontwricht en waardoor de overheid niets aan wordt gedaan. De school is niet meer in gebruik, er wordt op dit moment lesgegeven bij de kinderen thuis.
De directeur vraagt of wij hem kunnen helpen. Ik beloof hem niets en vertel hem dat onze middelen ook maar beperkt zijn. Ik beloof hem echter wel dat ik zijn zorgen deel en zijn haast onmogelijke vraag mee naar Nederland neem.
Het is al weer tegen achten als wij gaan eten. Later deze avond gaan wij nog koffie drinken met elkaar en praten nog wat na. Zamira heeft voor iedereen een CV gemaakt en als dank krijgen wij van de jongeren een attentie waarvan wij een koffie apparaat, een waterkoker een tosti-ijzer e.d. zullen aanschaffen. Daarna sluiten wij de avond /week af met gebed.
Om half twee staat de bus klaar om de groep jongeren naar het vliegveld te brengen.
Hoe de terugreis is verlopen: Daar hopen wij in de volgende nieuwsbrief meer over te vertellen.

Het is nu dinsdagavond en ik hoop vannacht om half drie naar huis te gaan. Ruim vier weken ben ik dan in Albanie geweest en ik denk dat ik net zoveel weken nodig heb om in Nederland bij te komen. Ik kan terugzien en Anne-Lise natuurlijk ook dat wij een aantal hele mooie en goede weken hebben gehad met de beide groepen.

Hoe de terugreis is verlopen van onze jongeren !!!
Zoals u al hebt gelezen vertrokken zij van zondag op maandagnacht om half twee naar het vliegveld. Onze jongeren hadden de hele dag niet geslapen want zij dachten maandagmorgen vroeg te landen op Schiphol zodat zij de hele maandag thuis konden bijslapen. Dit liep even iets anders. Om half vier werden wij die nacht gebeld dat hun vliegtuig overboekt was en dat zij niet eerder konden vliegen dan maandagmiddag om 12 uur. We hebben nog gevraagd of wij moesten komen, dit was niet nodig want zij gingen wel slapen op de banken in de vertrekhal van het vliegveld. De volgende morgen werden wij opnieuw gebeld en ze vertelden ons dat ze in een luxe hotel zaten met zwembad en wat niet meer. Ook aan eten ontbrak hen het niet. De vlucht was namelijk weer verlaat. Om een lang verhaal kort te maken kwamen onze jongeren pas maandagavond op Schiphol aan. Veilig en wel, iets om dankbaar voor te zijn.

Hartelijke groeten,
Anne-Lise en Herman