Vijfde zomernieuwsbrief

Even een terugblik van het moment dat Ingeborg, Ben, en Bram Reurink onverwachts bij ons op de stoep stonden. Herman wist er natuurlijk alles van maar heeft zijn mond kunnen houden.
Het is een rare gewaarwording als je op eens uit het niets de stem van je dochter hoort. Ik zeg nog tegen Zamira, dat lijkt de stem van Ingeborg wel maar dat kan immers niet. Als ik de stem weer hoor weet ik dat het echt haar stem is. Ik weet niet hoe snel ik op het geluid af moet gaan….En daar staan ze in de gang van het kinderhuis Ben en Ingeborg met Bram op haar arm. Het is niet te geloven, wat een verrassing. Ik ga gauw koffie zettenen ondertussen denk ik: “Er moet een bedje komen voor Bram”een kinderstoel is er al maar een bedje moet uit het kinderhuis komen. Gelukkig is alles snel geregeld en kunnen we heerlijk bijpraten. Om 19.00 uur gaan we met de groep van Ep&Vloet eten en na die tijd hebben we nog de hele avond om bij te praten. Ik vertel hun dat ik het een reuze verrassing vind, maar dat de groep mannen er ook zijn en dat ik dus geen tijd heb om de hele dag bij hun te zitten. Gelukkig vinden ze dat geen enkel probleem en zeggen dat ze mee kunnen helpen. Dat laat ik me geen twee keer zeggen, en de volgende morgen staat Ingeborg de shirts van de mannen die gewassen zijn te strijken. De komende dagen hebben we het druk, de verzorging van de mannen, het kansproject waar we nu weinig tijd voor hebben, maar toch door moet gaan. Ingeborg en Ben gaan mee naar de gezinnen in Mihajas Grabbe en Shkuter. In Shkuter delen we eten uit aan de arme gezinnen. Veel te snel gaan de dagen voorbij Eerst gaan de mannen van Ep en Vloet terug naar Nederland en drie dagen later zijn Herman, Ben Ingeborg en Bram ook vertrokken. Gelukkig is Elske er nog dus ben ik niet helemaal alleen.
Met haar ga ik samen het Kansproject uitwerken. We hebben inmiddels 37 kinderen in het project.

Afgelopen maandag 22 augustus mochten wij Ingeborg, Ben en Bram Reurink een bezoek brengen aan onze (schoon)ouders, opa en oma.
Een verrassingsbezoek voor Oma, dat moest het worden! En verrast was ze! Wat was het leuk om oma/moeder en schoonmoeder weer te ontmoeten. De tranen stonden in haar ogen toen Ingeborg het kinderhuis binnenliep samen met Bram. Stiekem gehoopt, maar nooit verwacht!
Voor ons als gezin en voor Ben en Bram was het de eerste ontmoeting met Albanie.
Natuurlijk hebben wij een hoop foto’s gezien, en maken wij het prachtige werk van dichtbij mee. Maar om echt te ervaren hoe het daar is, hoe echte armoede eruit ziet en wat voor een prachtig werk het Albanië comité doet, moet je er toch een keer geweest zijn! We hebben met ze 3en hele mooie dagen gehad. Wij hebben genoten van het samenzijn met familie. Oma en opa hebben genoten van Bram. Maar wij, Ingeborg en Ben hebben vooral ook genoten van alle blije gezichtjes van de kinderen en families die door het werk van het Albanie comité en door uw gulle gift zoveel beter uit zijn!
Armoede kenden wij van de foto’s van TV en van de verhalen. Ingeborg heeft gedurende haar jeugd vele vakantie doorgebracht in Albanie en veel armoede gezien. Maar voor Ben was het een hele nieuwe wereld, een wereld waar nog zoveel werk aan de winkel is, maar ook een wereld waar stichting Albanie comité prachtig werk heeft en nog steeds verricht. We keken onze ogen uit in het prachtige kinderhuis. Maar we keken ook onze ogen uit bij de armoede die er heerst bij mensen in de bergdorpen en in de Krottenwijken van Tirana. Een normaal dak boven je hoofd is bij ons in Nederland een vanzelfsprekendheid, maar in Albanie gaat dat volstrekt anders. Veel ritjes hebben wij gemaakt over onbegaanbare wegen, met pakken pasta, suiker en een fles olijfolie achter in, om de aller armste te bevoorraden van een normale maaltijd. Het was mooi om te zien dat de contacten tussen de gezinnen en Herman en Anne-Lise zo goed zijn. We hebben veel kinderen gezien die vernoemt zijn, en dat doen de mensen daar niet voor niks. Dankbaarheid spreekt uit hun ogen, ook dankbaarheid omdat hun en de stichting via deze weg de christelijke boodschap mag uitdragen.
Voor ons was het naast alle goede werken het erg mooi om te zien hoe ons eigen Kans kindje, die wij maandelijks met een bijdrage sponsoren zoveel kansen krijgt met wat voor ons een klein bedrag is. Een stralende lach ging dan ook niet meer van haar gezicht af toen we vroegen of ze een middagje met ons mee wilde om kleren te kopen en een ijsje te eten met elkaar. Het was voor ons een middag om nooit meer te vergeten. (en voor Xhina zeker weten ook). Als je weet in wat voor huis en binnen wat voor gezin zij moet opgroeien is het ook niet zo gek dat ze zo verschrikkelijk heeft genoten van dit uitje. Eerst nog iets wat verlegen tijdens het uitzoeken van haar nieuwe kleren had ze na een paar uurtjes helemaal haar draai gevonden. Dansend liep ze door de winkel en paste alles wat ze maar kon pakken. Heerlijk om een kind zo te zien genieten van iets wat voor ons zo gewoon is.
(even shoppen met de kinderen).
Al met al was het naast een heel fijn familie bezoek een reis om nooit meer te vergeten. Armoede gezien, geroken en ontdekt. Alleen van de plaatjes en filmpjes is het eigenlijk nauwelijks in te denken in wat voor armoede deze mensen moeten leven. Een bezoek om zeker nog eens te herhalen, dankbaar zijn wij dat er binnen de stichting handen en voeten wordt gegeven aan de opdracht om de naasten lief te hebben ook buiten onze eigen grenzen.

Vrijdag moet ik (Anne-Lise) de papieren van Herman en mij afgeven bij het politiebureau in Tirana. Onze verblijfsvergunning loopt ten einde en moet opnieuw verlengd worden. Begin juli hebben we gevraagd wat ze allemaal nodig hebben en dat hebben we netjes allemaal bij elkaar in een map gedaan. De agente die ons te woord staat is helemaal niet vriendelijk en zegt dat de papieren niet in orde zijn, en dat er twee andere papieren moeten bij komen. We zeggen dat we drie weken geleden gevraagd hebben wat er nodig is, en dat het allemaal in de map zit. De agente is helemaal niet vriendelijk en haalt haar baas erbij. Die zegt hetzelfde. Er moeten dus nog twee andere papieren komen. Gelukkig zit er nog een andere agente en die zegt dat wij inderdaad drie weken geleden geweest zijn voor informatie. De agente wordt iets vriendelijker en zegt dat dit een nieuwe regel is en dat ze die papieren echt nodig hebben. Ik moet dus eerst naar het postkantoor voor een bewijs van goed gedrag, en naar de dokter in Krabbe voor een gezondheidsverklaring. Als ik dat heb mag ik terugkomen. Het enige positieve is dat ik dan een verblijfsvergunning voor onbepaalde tijd krijg.

Intussen beginnen de temperaturen op te lopen naar 42 graden, het wordt steeds warmer en het gaat allemaal wat langzamer. Het is zondag en we besluiten thuis een cd van Albert Scheer te luisteren. Om 14.00 gaan we richting Tirana we gaan op visite bij Maarten en Gerdien. We bespreken de verhalen voor de kinderbijbelweek die volgende week begint. Ook bespreken we wat we nog meer kunnen doen met de oudere kinderen, we hebben genoeg ideeën ze moeten alleen nog uitgewerkt worden. We spreken voor donderdag middag om te kijken of we alles rond hebben.
Maandag halen we Annemarie Westland van het vliegveld, zij komt een weekje helpen met van alles en nog wat. Ook zullen we met haar de straatkinderen bezoeken.
Intussen zijn we bijna een week verder, het is vrijdag. Afgelopen week zijn we alleen druk geweest voor onze verblijfsvergunning. Inmiddels ben ik drie keer naar het politiebureau geweest en iedere keer verzinnen ze weer wat anders, De derde keer dat ik kwam keek de politie mij aan en zei: Analisa, waarop ik heel vriendelijk zei ja, hij keek naar de papieren en zei”shumë mirë”(heel goed) Nou dat zit wel goed, althans dat dacht ik. Ik heb echter te vroeg gejuicht er moeten dus nog twee papieren komen waarvoor ik weer naar twee andere kantoren moet. Verstand op nul en maar weer verder gaan met deze bureaucratie, zo gaat dat nu eenmaal in dit land. Het grootste nadeel van dit alles is dat ik weer door Tirana moet. Weer door deze verkeerschaos waar niemand voorrang heeft, maar het gewoon neemt. De belangrijkste voorwaarde voor de gemiddelde Albanees om als volwaardig automobilist te worden beschouwd lijkt het te pas en te onpas gebruiken van de claxon. Toeteren dwingt weliswaar nauwelijks respect af maar niet toeteren nog minder. Waar je in Nederland toetert als je ziet dat er gevaar dreigt, toetert de Albanese automobilist alvast om te voorkomen dat er gevaar dreigt, met als gevolg een onophoudelijke kakofonie van toeterende auto’s. Of als je voor een rood stoplicht staat, je er vast aan te herinneren dat het gauw op groen springt. Ik ben dan ook blij als ik de stad weer uit ben.
Donderdag middag zijn Maarten en Gerdien weer geweest. We hebben het hele programma voor de kinderbijbelweek doorgenomen. Het programma ziet er leuk uit. Maarten en Gerdien nemen de Bijbelverhalen voor hun rekening, dit zal in het Engels verteld worden. Zamira zorgt voor de vertaling. Ik ben benieuwd, maar het ziet er allemaal leuk uit. Voor Maarten en Gerdien een hele uitdaging. Het zal hun eerste activiteit in hun toekomstig werkgebied worden. We zullen met elkaar bidden om een gezegende start.
Het verdere van de week hebben we spelletjes met de kinderen gedaan, de straatkinderen bezocht. De straatkinderen vonden het fijn om Annemarie weer te zien en vlogen haar om haar nek heen. Aan een jongetje op de vuilnisbelt vroeg ik of hij naar school gaat, waarop hij zei:”nee, want ik heb geen tas”. De lieverd, ik weet dat als hij wel een tas had, hij ook niet naar school mag, zo gaat dat bij de Roma zigeuners. We hebben weer veel broodjes uitgedeeld en lekker koud water gegeven. Vooral het koude bekertje water nam gretig aftrek onder de kinderen. Rabia vertelt aan Elske dat er al verscheidene kinderen Herman en Analisa heten. Ze zegt dat ze dit doen uit respect zodat ze ons nooit zullen vergeten.
Het is zondag avond en we zitten al twee dagen zonder elektriciteit. Alleen s'avonds hebben we een paar uur maar overdag helemaal niks. Ze zijn bezig met de elektriciteit leidingen te vernieuwen. Dit is heel vervelend omdat we dan ook geen water hebben dus kunnen we ook de toiletten niet doortrekken. Hoe gaan we dit morgen doen!!! als alle kinderen komen voor de kinderbijbelweek Gelukkig heeft het kinderhuis een generator, dan moeten we die maar gebruiken. De verwachting is dat dit twee weken gaat duren.
Lieve mensen dit was het dan weer, morgen begint de kinderbijbelweek. We hopen dat veel kinderen de weg naar het kinderhuis zullen vinden, en dat we een fijne en gezegende tijd met elkaar zullen hebben.