Derde zomernieuwsbrief

Het is maandag 8 juli en we hebben onweer wind en regen. Leuk begin van de week, en een mooie dag om het kantoor in te duiken en een begin te maken met de volgende nieuwsbrief.
Ik wil graag iets schrijven over het leven van Moeder Tëresa. Wie zij was en wat zij deed.

Moeder Tëresa of zoals ze haar in Albanie noemen: “Nëne Tëresa” het kleine gebochelde vrouwtje met haar wit-blauwe sari, die haar leven volledig in dienst stelde van de armen, de weduwe en de wezen.
Toen moeder Tëresa (1910, Skopje) nog een kind was, heette ze gewoon Agnes. Als ze twaalf jaar is, hoort ze een stem uit de hemel die haar vertelt dat ze non moet worden. Agnes ervaart dit als een goddelijke gebeurtenis en op achttienjarige leeftijd sluit ze zich aan bij een Ierse zusterorde. Een jaar later vertrekt ze naar India, om daar als non te gaan werken. Voorgoed, zal later blijken. In India werkt ze lange tijd als lerares op een school die bij het klooster hoort. In deze periode verandert ze haar naam in Tëresa, als eerbetoon aan de Heilige Tëresa van Avila. Tijdens een bezoek aan Calcutta raakt ze zo onder de indruk van al het leed dat ze ziet, dat ze besluit om te stoppen als lerares. Ze verhuist naar Calcutta en begint te werken onder de armen, zieken en stervenden. Dit zal ze tot haar dood in 1997 blijven doen. Om iets van het leven van moeder Teresa te begrijpen moeten we eerst iets over Calcutta weten. Het is een stad waar bijna evenveel mensen wonen als in heel Nederland. Honderdduizenden leven er op straat. Ze wonen op de trottoirs, miljoenen anderen wonen er in troosteloze barakken. Calcutta is een stad van eindeloos veel leed en armoede. Er heerst enorme werkeloosheid en overal zie je mensen bedelen. Velen komen om van de honger. Moeder Tëresa leefde midden in die stad. Ze vroeg zich steeds af: “ Is hier iets aan te doen?” Ben ik eigenlijk niet voor deze mensen gekomen, moet ik heel mijn leven brave meisjes van rijke families les geven? Moeder Tëresa gaat in de slums en op de straten, spreekt ze met de armen en helpt hen. Ze helpt moeders om hun baby’s te wassen, mensen hun wonden te reinigen. Mensen in de slums zijn verbaasd: wie is deze Europese dame in haar goedkope wit-blauwe sari? En ze spreekt vloeiend bengaals! Ze helpt hen wassen, opruimen en zorgen voor hun kinderen! Al snel start ze met een slumschool voor hun kinderen om hen te leren lezen en schrijven. Ze leert hun ook hoe ze zich moeten wassen en brengt hen een beetje hygiëne bij. Iets later kan ze een kleine ruimte huren voor haar eerste slumschool. God is haar toevlucht voor sterkte en materiële hulp. En Hij helpt haar: Altijd vindt ze de nodige medicatie, kleren, voedsel en ruimte om de armen te ontvangen, zodat ze hen kan helpen.’s Middags krijgen de kinderen een beker melk en een stuk zeep als ze regelmatig aanwezig zijn. Ze spreekt ook over de liefde van God. “God houdt echt van jullie”zegt ze al schijnt hun situatie het tegenovergestelde te bewijzen.
Als het om armoede en ellende in de wereld gaat, komen we vaak niet verder dan praten. Moeder Teresa is wat dat betreft een prachtig voorbeeld van 'geen woorden, maar daden'. Zij wachtte niet af, stelde niet uit, maar ging gewoon aan de slag. Zonder woorden, maar met enkel enorme liefde voor de mensen om haar heen. Juist in al haar eenvoud maakte ze een verschil. "Als je niet in staat bent een miljoen mensen te helpen, help er dan één," zei ze ooit. Zo simpel kan het zijn.
In 1979 ontvangt Moeder Tëresa de Nobelprijs voor Vrede, met een daarbij behorende cheque van 250.000 dollar. Tijdens haar toespraak zegt ze: "Deze prijs zie ik als een gift aan de armen. Moge Gods zegen rusten op de mensen die de prijs hebben toegekend." Het vijfgangen diner na afloop van de uitreiking laat ze aan zich voorbij gaan. "Geef de duizenden dollars die het diner kosten, maar aan de mensen die echt honger hebben."
Je zou het niet verwachten, maar moeder Tëresa kende ook twijfel. In brieven aan katholieke leiders, die na haar dood zijn gepubliceerd, schrijft ze: 'Bid alsjeblieft speciaal voor mij, dat onze Heere zichzelf mag laten zien, want er is zo'n vreselijke duisternis in mij, alsof alles dood is. Zo is het al sinds ik mijn werk hier begon.' Ze blijft een geloofsheld, maar wel één die ook worstelt met vragen. Het brengt moeder Tëresa terug tot menselijke proporties.
‘s Middags help ik mee in het kinderhuis. Alle kleine kinderen slapen, echt schattig om te zien al die kleine bedjes op een rij met slapende kinderen. De grotere kinderen zijn aan het knutselen. Het regent nog steeds dus de kinderen kunnen niet naar buiten. We zingen wat met de kinderen en dansen op de folklorishe muziek. Als alle kinderen weer naar huis zijn gaan we boodschappen doen.

Het is dinsdag. Het is de hele morgen al donker weer en ik denk dat we wel weer een portie regen krijgen. Vandaag gaan we weer verder met de gezinsbezoeken.
Als we onderweg naar Shkuter zijn komen we in noodweer terecht. Het is niet echt prettig om met onweer en regen hier te rijden, maar we zijn nou eenmaal onderweg. De weg is inmiddels veranderd in een rivier. We rijden heel voorzichtig omdat we nu immers de grote gaten in de weg niet kunnen zien, voelen kunnen we ze echter wel. Gelukkig is het noodweer van korte duur en vervolgen we onze weg via een modderig hobbelpad naar Shkuter. Ook in dit gezin is armoede wat de klok slaat. De twee meisjes Freda en Igla zitten in het kansproject. We horen dat de meisjes goed hun best hebben gedaan op school. Nu het vakantie is helpen de meisjes hun moeder in de groentetuin en in huis.
Het volgende gezin is het gezin in Zali het dorp waar we in de eerste instantie de flat zouden renoveren, maar omdat wij nog steeds geen goede relatie hebben met deze burgemeester is dat nog steeds niet gebeurd. Dit gezin woont op de bovenste etage van de flat en heeft geen of hele oude ramen die van ellende uit elkaar vallen. Gelukkig is twee jaar geleden toen er nog een andere burgemeester was het dak gerenoveerd en komt er nu geen water meer in de woonkamers. De meisjes zijn druk aan het werk. Samen met hun moeder naaien ze schoenen in elkaar Voor tien paar schoenen kan de moeder twee broden kopen. In een hoek van de kamer staat een koekenpan op het vuur, de moeder is albanese pannenkoeken aan het bakken. Deze lijken op kleine oliebollen. Het kookplaatje wordt verhit met 2 draadjes in een stopcontact….Levens gevaarlijk. De moeder zet een bord met pannenkoeken voor me neer, heel lief aangeboden maar het is echt heel smerig in huis, en 5 minuten geleden zag ik haar nog met haar vinger in haar neus. Ik ga dat dus echt niet eten. Als we alle informatie hebben opgeschreven gaan we naar ons laatste gezin van vandaag. Het gezin woont in Krrabë. De moeder van dit gezin is vier jaar geleden na een lang ziekbed overleden. De kinderen Xhustina, Ernesto en Kamela hebben een tijdje in het kinderhuis gewoond. Xhustina heeft de laatste maanden 24 uur per dag haar zieke moeder verzorgd. Toen haar moeder overleed was zij pas 11 jaar. U kunt zich wel voorstellen dat Xhustina daardoor een trauma heeft opgelopen. Inmiddels is de vader van dit gezin hertrouwd, en gaat het beter met de kinderen.

Het is woensdag en ik ben onderweg naar Tirana. Ik heb een nieuwe plek ontdekt met Roma zigeuners en daar wil ik samen met Alba vandaag een kijkje gaan nemen. De krottenwijk ligt langs de nieuwe snelweg naar Tirana, een plek waar Roma zigeuners letterlijk op een vuilnisbelt wonen. Ze leven onder miserabele omstandigheden. Zonder water en sanitaire voorzieningen. De grote hoeveelheid kinderen die hier wonen, zien dagelijks niks anders dan vuilnis en ellende. Wat voel ik me op deze plek verbonden met moeder Teresa. Overdag zijn de zigeuners bezig met het verzamelen van metaal, lege blikjes en lege plastic flessen. De kinderen worden erop uitgestuurd om te bedelen. Op het terrein staan grote witte zakken vol met zwerfafval. Als we aan komen rijden lijkt de plek verlaten, maar al gauw komen er mensen uit de barakken. Eerst komen er kinderen, dan volgen de moeders om te kijken wie hen met een bezoek komt vereren. Een moeder komt aanlopen en vraagt of wij van de krant zijn., als dat het geval is mogen we gelijk weer vertrekken. We vertellen haar dat we met goede bedoelingen komen en dat we brood voor de kinderen hebben meegenomen. We hebben echter niet genoeg, er zijn zo’n 60 kinderen dus we delen de broodjes door de helft. Geef ons geld, geef ons water geef onze gezinnen te eten, aldus een jonge moeder. Kijk in welke omstandigheden wij leven. We hebben veel hygiënische problemen. Als er griep uitbreekt, is in een mum van tijd het hele kamp ziek. Water en toiletten zijn de eerste basisbehoefte die we hier nodig hebben, en wat doet onze regering…. Niks dus, helemaal niks. Wij zijn de verschoppelingen van Albanie, er is niemand die naar ons omkijkt. Mijn hart huilt, en ik besef me meer en meer wat een rijkdom wij hebben in Nederland. Als de broodjes zijn uitgedeeld hebben we nog een verrassing voor de kinderen. Ik haal een doos met Disney knuffels uit de auto, voor ieder kind is er een knuffel. Een luid gejuich van de kinderen, dit maken ze niet vaak mee. En voor mij, de lach van deze kinderen maakt mijn dag goed. Ik besef me echter dat wat wij doen, slechts een druppel in de oceaan is, maar als we het niet deden, zou de oceaan kleiner zijn vanwege deze ontbrekende druppel. Als we weer weg gaan laten we blije kinderen achter die vragen of we gauw weer terug komen. En dat beloven we.

Gisterenavond kreeg Zamira een verontrustend sms’je van haar zus Vina die bij de zusters van moeder Teresa woont. Zamira heeft belooft dat we vanmorgen langs zullen komen. Als we onderweg zijn naar Tirana belt Zamira met Vina dat we eraan komen. Als we met haar aan de koffie zitten vragen we wat er aan de hand is. Ze zegt dat ze het niet meer ziet zitten en dat het beter voor haar is als ze van de derde verdieping springt, zodat ze dan eindelijk rust krijgt. We vertellen haar dat dit niet de weg is, maar dat ze moet praten over de dingen die haar dwars zitten. Als ze eenmaal begint te vertellen, kan ze niet stoppen met praten. Heel veel onverwerkt verdriet komt naar buiten. Het is 15 jaar geleden dat haar vader haar moeder dood schoot, Vina was toen 14 jaar oud. Haar vader was depressief en kwam in een psychose. Hij was ziek en wist niet wat hij deed. Haar moeder dood, haar vader in de gevangenis wat begrijpt een kind daarvan. De familie van moeders kant verbood alle kinderen om hun vader op te zoeken in de gevangenis, voor hen had hun vader afgedaan en was veranderd in een slechte man. Vina heeft de ervaringen na de dood van haar moeder moeten wegstoppen, doordat haar ooms en tantes van moeders kant dat niet toelieten, maar ook omdat ze te pijnlijk waren om toe te laten. Dit gold niet enkel voor Vina maar voor alle kinderen. Voor verwerking van verdriet was geen plaats, ze mochten niet eens de naam van vader noemen. Dit heeft een grote inpakt op het hele gezin gehad. De manier waarop zij als kind hebben moeten omgaan met alle gebeurtenissen en de wijze waarop de omgeving en familie is omgegaan, heeft bepaald hoe haar leven er op dit moment uitziet. De altijd weggestopte pijn kan zich dan uiten in psychische en lichamelijke klachten, en dat is precies wat er gebeurd is met Vina. “de tijd heelt alle wonden”gaat voor Vina niet op. Dat de hele geschiedenis ook Zamira niet koud laat, blijkt dat ik op een gegeven moment met twee huilende vrouwen zit. Zamira vertelt dat zij altijd heeft geprobeerd de pijn buiten te sluiten. Zij moest als oudste van het gezin flink en sterk zijn. Zij moest zorgen voor haar twee broertjes en vijf zusjes. De familie wilde alle kinderen naar het staatskinderhuis sturen maar Zamira stak daar een stokje voor en zorgde ervoor dat hun gezin niet uit elkaar gerukt werd maar bij elkaar bleef. Vanaf dat moment was het leven voor Zamira veranderd in overleven. Gelukkig had en heeft Zamira een enorm groot Godsvertrouwen en zij vertelt dat haar geloof in God haar alle jaren heeft doen overleven. Ze zegt op het moment dat ik de zorg voor mijn broertjes en zusjes op me nam dacht ik: Ik ga dit niet redden, wie zorgt er nu voor mij? Maar toen sprak God tot mij: Ik ben er voor je, Ik zal je helpen. En Hij was en is er nog steeds door alle jaren heen.Hij is mijn steun en toeverlaat. Hij trooste mij toen ik het niet zag zitten. Hij heeft mij gemaakt wie ik nu ben. Vina zegt tegen mij: de nonnen hebben gezegd tegen mij als ik ze wat geld geeft zullen ze voor mij bidden. Ik vraag haar of ze gek geworden zijn, en zeg haar bidden is gratis, dat kost geen geld. Wie dat verzonnen heeft weet niet waar die over praat. Ik zeg haar dat ik in mijn nieuwsbrief haar verhaal zal vertellen, zodat de mensen die dit verhaal lezen voor haar kunnen bidden. Er komt zowaar een lach op haar gezicht als ze zegt zullen ze dat dan echt doen! Ik zeg ja dat zullen ze echt doen helemaal voor niks. Later op de avond krijg ik een smsje vn haar ze schrijft: Good night Anna sweet dreams. Love you with Jezus love.

De vrijdag houden we ons bezig met de gezinsbezoeken, en de feedback voor de ouders van het KANS project. We hebben al aardig wat gezinnen bezocht en schieten al aardig op. Ik hoor van Elske dat er in Nederland een familie heeft aangemeld die graag twee kinderen willen. Geweldig, we zitten nu op 36 kinderen. Als u denkt dat lijkt me ook wel leuk, dan kunt u zich aanmelden, er zijn genoeg kinderen die wachten op een sponsor uit Nederland.
Morgen hopen we met de werkers van het kinderhuis zoals we iedere zomer doen een dagje uit te gaan. Ze willen allemaal een dagje naar Durrës naar het strand. Het is hun dag dus dat gaan we doen. Ik heb er ook zin in, lekker een dag lekker niets doen en uitwaaien aan het strand. De temperaturen liggen om en nabij de 35 graden iedere dag dus best warm om te werken met deze temperaturen. Het strand zal dan ook een welkome afleiding zijn waar ik van ga genieten.

Het is zondag en kom net uit de kerk. Alba en ik zijn onderweg naar de vuilnisbelt. We hebben broodjes en bijbelse lectuur meegenomen. Niet alle kinderen zijn er, want die lopen op de begraafplaats en zijn aan het bedelen We delen de broodjes uit en de bijbelse lectuur. We vragen aan de kinderen of ze de Heere God kennen. Er zijn kinderen die er nog nooit van gehoord hebben, maar er zijn ook kinderen die wel van de Heere God gehoord hebben. Ze willen allemaal graag een boekje over de Heere Jezus. Zelfs volwassenen willen graag een boekje en beginnen er in te lezen. Wat mooi om op deze manier de zondag door te brengen. Als ik weg ga maak ik nog gauw een foto van een volwassen man die verdiept is in het boekje dat hij net gekregen heeft. Er komt nog een moeder achter ons aan met de vraag of we langs de begraafplaats willen gaan zodat de andere kinderen ook een boterham krijgen.
Later op de dag heb ik nog een ontmoeting met Maarten Blom. Hij komt het boek met het programma voor de kinderbijbelweek terug brengen. We bespreken het een en ander door over het thema van het kamp en de verhalen. Hij heeft zich al aardig in verdiept en heeft er echt zin in om ons samen met Gerdien te helpen met de kinderbijbelweek. En zo komt ook deze zondag ten einde en begin ik met aftellen. Heel kinderachtig misschien maar nog één nachtje slapen en dan komt Herman. Ik kijk er echt naar uit, alleen is ook maar alleen hoewel ik een heleboel mensen om mij heen heb is het toch fijn om iets eigens om je heen te hebben. De twee weken dat ik in Albanie ben zijn omgevlogen. Er is al heel veel werk verzet maar we zijn nog lang niet klaar. Morgen begint er weer een nieuwe werkweek waarover u volgende week meer kunt lezen.







.