tweede zomernieuwsbrief

Als ik dit schrijf is het woensdag en zijn de eerste dagen alweer voorbij. De eerste stappen naar de daadwerkelijke hulpverlening zijn in volle gang. Gisteren zijn we begonnen met de bezoeken aan de gezinnen van de KANS kinderen(kinderen albanie naar school). Ik denk dat dit de komende weken het meeste werk met zich mee zal brengen. De gezinnen zijn verspreidt in verschillende bergdorpen. Veel gezinnen zijn te bereiken via onverharde slecht begaanbare wegen en dat kost tijd. Op dit moment hebben we 34 kinderen in het KANS project en 5 kinderen op de wachtlijst die graag een sponsor uit Nederland willen hebben. Alle kinderen worden bezocht, en we zullen met ieder kind een gesprek hebben over hun schoolresultaten. Aan de ouders zullen we vragen wat de kinderen het nieuwe schooljaar nodig hebben. Omdat veel van deze gezinnen onder de armoede grens leven, en weinig of geen inkomen hebben, zijn vooral de moeders dankbaar voor de kans die hun kinderen krijgen. Ze uiten hun dankbaarheid door het geven van fruit of groenten wat ze zelf op hun land verbouwen. Aan het eind van de dag hebben we dan ook een opbrengst van verse vijgen, pruimen uien aardappels e.d. Het kinderhuis heeft zelf ook een landbouwproject, dus echt nodig hebben we het niet, maar de mensen zijn zo blij dat ze eindelijk iets terug kunnen dat we niet anders kunnen doen dan het aannemen en mee naar huis nemen. Als we de gezinnen bezoeken moeten we heel goed uitkijken voor slangen, ik loop steeds met mijn hoofd naar beneden zodat ik niet per ongeluk op een slang trap. Ik heb er deze week al 5 gezien en daar word ik niet blij van. Deze slangen zijn erg giftig dus niet ongevaarlijk. Rondom het kinderhuis is er gif gestrooid tegen de slangen maar toch …uitkijken maar.
Aan het einde van de dag nemen we een kijkje bij de nieuwe tunnel en autoweg naar Elbasan. De Kërrabë tunnel op de heenweg heeft een lengte van 2.3 km en op de terugweg 2.6 km. Als de snelweg Tirana-Elbasan helemaal klaar is, wat nu nog niet het geval is, is het maar 26 km om van Tirana in Elbasan te komen. Het stuk van Krrabë -Elbasan is al wel open en vanaf hier ben je binnen 12 minuten in Elbasan. Dit scheelt zeker drie kwartier met de oude weg via de bergpas.
Vandaag (woensdag) begin ik met het straatwerk in Tirana. Ik ben onderweg naar Alba en Teuta. Alba is de vrouw die samen met mij brood uitdeelt bij de straatkinderen. Alba heeft al jaren MS en gaat met de dag achteruit. Ik heb van haar dochter Romina gehoord dat het op dit moment niet goed gaat met haar moeder en dat ze erg depressief is en al een paar weken binnen zit en geen enkel plezier heeft in welke activiteit dan ook. Gelukkig gaat ze nog wel verscheidene keren per week naar de fitness maar daar stopt het dan ook en onderneemt ze verder niks. Als ik bij haar thuis kom begint ze gelijk te huilen, ik schrik daar van, het is nog erger dan ik dacht. In Nederland zijn depressies over het algemeen goed te behandelen. Er is veel informatie te vinden over de symptomen en behandeling van depressies maar in Albanie laat de gezondheidszorg veel te wensen over en is het moeilijk om hier de goede hulp te krijgen.
Samen met Alba en Romina maken we brood klaar en gaan we naar de straatkinderen. Het is 14.00 uur en niet alle kinderen zijn er, maar de kinderen die er zijn komen gelijk op me af, en vliegen om mijn nek heen. Het is heerlijk om de kinderen weer te zien, wat hou ik van deze kleine verschoppelingen. Ik weet dat ik hun levensstijl niet kan veranderen, maar deze kinderen hunkeren naar een beetje liefde, aandacht, en een knuffel en dat is wat ik hen kan geven. Dan nog een lekkere belegde boterham en een beker koud water en als ik dan al die blije bekkies zie kan mijn dag niet meer stuk. Rabia de vrouw die voor deze kinderen zorgt, vraagt of ik zondag op visite kom. Ik beloof haar dat ik zondag na de kerk bij haar kom, als zij dan zorgt dat ze alle kinderen bij elkaar heeft beloof ik wat broodjes mee te nemen.

Donderdag gaan we weer verder met het bezoeken van de gezinnen. Vandaag staat ook Mihajas op ons programma. In Mihajas woont Fadil met zijn vrouw en drie kinderen. De twee meisjes Rovena en Erjola zitten in het KANS project. De zoon Hermani is drie jaar oud en is overdag bij moeder thuis. Dit gezin is het armste gezin dat wij helpen en heeft totaal geen inkomen en leven van wat wij ze geven. Het oudste meisje heeft een aangeboren hartafwijking, ze heeft een probleem met haar hartklep en moet als ze wat ouder is worden geopereerd. Op dit moment krijgt ze ieder maand een injectie om te voorkomen dat ze geen infectie aan de hartspier krijgt. Rovena is gauw moe en heeft weinig energie. Gelukkig heeft ze nu vakantie tot september en hoeft ze niet naar school. Zij moet namelijk iedere dag samen met haar zusje een uur door de bergen lopen om naar school te gaan. Een uur lopen naar school betekent dus ook een uur terug. Voor haar is dit met haar ziekte erg moeilijk om vol te houden. Gelukkig voor haar heeft ze nu vakantie. De moeder vertelt dat Rovena vorige week in glas is gevallen en een diepe snee in haar been heeft. De wond ziet er onrustig uit en had gehecht moeten worden en dat is niet gebeurd. We vragen aan haar of ze de wond wel goed schoongemaakt heeft waarop ze zegt dat ze suiker in de wond gedaan heeft en het verbonden heeft met een stuk katoen. Wat had ik gemoeten zegt ze, we wonen hier ver van de bewoonde wereld, we hebben geen auto om naar de dokter te gaan en er is geen dokterspost in de buurt. Ik heb gedaan wat ik kon. We vertellen haar dat ze de wond moet schoonmaken met gekookt water als ze niets anders heeft. We zeggen haar dat als Rovena koorts krijgt en de wond gaat ontsteken ze ons moet bellen dan komen we haar halen en gaan we naar de dokter. Blijft het zoals het nu is komen we zaterdag terug met verband en betadine en zullen we de wond verder verzorgen. Als we tussen de bergen terug rijden naar Mushqeta kun je je niet voorstellen dat tussen zoveel schoonheid zoveel ellende heerst. Hoe hoger je in de bergen komt hoe armer de mensen zijn.

Het is vrijdag en Zamira en ik gaan naar Tirana. We moeten wat boodschappen doen en gaan dan gelijk op visite bij Vina de zus van Zamira. Vina woont in het huis van de zusters van moeder Tereza. Zij is al jaren ziek. Ze lijdt aan depressies en anorexia. In dit tehuis wonen allemaal vrouwen en meisjes die ziek zijn en problemen hebben. Vina helpt de zusters met het verzorgen van de zieke vrouwen. Ook helpt ze mee in de keuken en in de wasserij. In dit tehuis is het verboden om televisie te kijken, ook zijn er geen computers en wasmachines. Alle was moet op de hand gedaan worden omdat elke vorm van luxe is verboden. We nemen Vina mee om ergens een kopje koffie te drinken en wat bij te praten. Na het bezoek aan Vina gaan we naar Lindita. Lindita is een meisje van 18 jaar oud en woont in Mushqeta . Zij heeft alleen de lagere school gevolgd. Dank zij de werkgroep uit Friesland volgt zij nu een kappersopleiding in Tirana. Wat was zij blij toen ze hoorde dat zij de kappersopleiding mocht gaan volgen. Eerst zat ze zich de hele dag thuis te vervelen en was ze helemaal niet gelukkig dat haar zus wel dank zij het KANS project de kans krijgt om de middelbare school te volgen. Nu gaat ze ieder dag naar Tirana om de opleiding van kapster te volgen. Als we haar bezoeken in de kappers zaak zien we een heel ander meisje. Volgens haar begeleidster doet ze het heel goed en heeft ze het erg naar haar zin.
Vanavond komen Maarten en Gerdien Blom samen met hun kinderen zij gaan ons helpen met de kinderbijbelweek. Maarten en Gerdien zullen de bijbel verhalen voor hun rekening nemen. We hebben afgesproken dat het in het Engels verteld wordt en dat Zamira zal vertalen. Wij zullen voor de knutselwerkjes zorgen. De kinderbijbelweek “kampie” zoals de kinderen het noemen begint in de tweede week van augustus.
Als Maarten en Gerdien weer weg zijn, gaan we op visite bij de buren, ze hebben ons uitgenodigd om bij hun te komen eten. Als we willen, kunnen we iedere dag bij iemand eten. De mensen zijn erg gastvrij en vragen ons altijd als we op het punt staan om weg te gaan om te blijven eten. Traditie in Albanie is ook dat als je iemand tegen komt je niet alleen hallo zegt. De begroeting begint met hand schudden, drie tot vier kussen op de wang, vragen hoe het gaat met hen, hun kinderen en familie. Ik heb in deze week al meer gezoend dan het hele jaar in Nederland.

Morgen trouwt de dochter van Samiu één van onze bodyguards. Wij hebben een uitnodiging en moeten morgenochtend om 10.00 aanwezig zijn.
Het is zaterdagmorgen 10.00 en we zijn bij een klein restaurantje waar de bruiloft gehouden zal worden. Het wachten is op de bruid. In Albanie duurt een bruiloft meestal drie dagen. Gisteren heeft de bruid samen met haar vrienden en vriendinnen de bruiloft gevierd. Bij ons heet het een vrijgezellenfeest, dus dat zal hier ook wel zoiets zijn, dit feest is alleen met veel dans en muziek. Vandaag is het samen met de familie van de bruid, en later komt dan de bruidegom met tien afgevaardigden van zijn familie. Morgen zal de familie van de bruidegom de bruid thuis ophalen en naar het huis van de bruidegom brengen. Drie dagen feest dus en vandaag zijn wij aan de beurt. Het is erg gezellig en er wordt bij toe beurt gedanst op de traditionele bruiloftsmuziek. Ook komt er een hele groep dansers in de Albanese klederdracht. Dit is erg leuk om te zien. Om 15.00 hebben we het wel een beetje gehad, de muziek is zo hard dat je niet eens een normaal gesprek kunt voeren. We nemen afscheidt van de familie die natuurlijk wil dat we nog blijven maar we hebben Fadil beloofd om de wond van Rovena schoon te maken dus we moeten echt gaan.
Als we in Mihajas zijn staan de kinderen al op de uitkijk, ze wisten immers dat we zouden komen. De wond ziet er iets rustiger uit maar is nog wel ontstoken. Ik maak de wond schoon en gebruik flink wat betadine. Als ik er een verbandje omgedaan heb zegt ze met een stralende lach: het gaat al veel beter dank je wel. We gaan nu gauw naar huis want er komt een hele donkere lucht aan en het begint te weerlichten. Ik moet maken dat ik de berg afkom voordat het begint te stortregenen en ik heb geen zin om met onweer en regen tussen de bergen door te rijden.
Tussen al het andere werk door ben ik te vinden in het kinderhuis. Ook heb ik de taalstudie weer opgepakt. Iedere dag zit ik minimaal een uur samen met Zamira. Met de werkers van het kinderhuis communiceer ik alleen in het albanees. Het gaat me steeds beter af maar het blijft een moeilijke taal.

Zondag na de kerk ga ik met Alba op visite bij Rabia. Rabia woont in een zigeuner getto even buiten Tirana. Ze heeft de zorg voor 17 straatkinderen. We hebben brood meegenomen want als ik kom rekenen ze erop dat ze een broodje krijgen. Het is volle bak bij Rabia thuis, kinderen, baby’s en volwassenen zitten opgepropt in één kamer bij elkaar. Er hangt een muffe lucht van urine in de kamer. Hoe kan het ook anders, baby’s zonder luier, kleine kinderen met natte broeken klimmen op mijn schoot, en ik….Ik kom net uit de kerk en ben in mijn zondagse kleren die straks gelijk in de was kunnen. Maar goed wat maakt het uit het is voor het goede doel. Als we weggaan, besluiten we langs de vuilnisbelt te gaan, we zijn vlakbij en we hebben nog broodjes over. Bij de vuilnisbelt woont ook een groep zigeuners die graag een boterham lusten. Als we alle broodjes hebben uitgedeeld is het alweer 14.00, ook onze buik begint te knorren. Als we bij Teuta komen heeft ze het eten al klaar en kunnen we gelijk aanschuiven. Na het eten ga ik terug naar Mushqeta, en geniet ik van de zondag.
Wat is deze week snel voorbij gegaan, nog één week en dan komt Herman en gaat hij beginnen met de voorbereidingen voor als de groep van Ep en Vloet komt.
Afgelopen week las ik een stukje uit het boekje “De wijsheid van Moeder Teresa" de woorden die zij schreef spraken mij erg aan, en ik wil daar deze nieuwsbrief mee afsluiten. Wie Moeder Teresa was en welk goed werk zij deed, daar zal ik volgende week meer over schrijven.
Geven aan de armen,
De allerarmste hebben geen woorden nodig maar daden. Ik kan geen systemen of economische structuren of ideologieën analyseren. In de wereld zijn mensen die strijden voor rechtvaardigheid en mensenrechten en die structuren proberen te veranderen. Wij sluiten ons daar niet voor af, maar wij gaan dagelijks om met mensen die niet eens een stuk brood om te eten hebben. Onze missie is om het probleem meer individueel, en niet collectief te benaderen. Wij zorgen voor een mens, niet voor een menigte. Wij zoeken de persoon met wie Jezus Christus zich vereenzelvigde toen Hij zei: Ik had honger, Ik was ziek. Ik erken dat iedereen een eigen geweten heeft en moet doen wat dat geweten hem ingeeft. Mijn geweten zegt mij dit. Ik heb zo vaak te horen gekregen dat ik mensen geen vis moet geven, maar een hengel, zodat ze zelf kunnen gaan vissen. Maar hoe vaak hebben die mensen niet eens de kracht om zo’n hengel vast te houden? Als ik ze vandaag vis geef, help ik ze de kracht op te doen voor het vissen van morgen.