Negende reisverslag

Maandag 20 augustus t/m woensdag 29 augustus.

Het is maandagmorgen vroeg en ik ben onderweg naar Tirana voor de Albanese les. Na de Albanese les gaan we naar de markt om de schooluniformen voor de kinderen van het KANS project te bestellen. Het schoolsysteem in Albanië is anders dan in Nederland. In Nederland heeft de lagere school 8 groepen inclusief de kleuterschool. In Albanië heeft de lagere school 9 klassen exclusief de kleuterschool. Als de kinderen 4 jaar zijn gaan ze naar Kopshti de Albanese naam voor kleuterschool. Als de kinderen 6 jaar zijn gaan ze naar shkola 9 vjetarë. Als de kinderen de lagere school doorlopen hebben zijn ze dus al 15 of 16 jaar. Een ander systeem dan in Nederland. De kinderen van de kleuterschool dragen witte schortjes over hun kleding. De kinderen van de eerste t/m de vijfde klas dragen de meisjes zwarte jurkschorten met een witte kraag voor de jongens zwarte jasschorten met een witte kraag. Voor de overige klassen is dit voor de meisjes een witte blouse met een rode stropdas en voor de jongens een witte blouse met een zwarte stropdas.
Als we de uniformen besteld hebben gaan we terug naar Mushqeta. Woensdag kunnen we de uniformen ophalen.
Na de lunch gaan Zamira en ik weer verder met de lijsten. We schrijven op wat ieder kind nodig heeft. Dat verschilt per klas. Morgen zullen we dan alle schoolspullen aanschaffen.
In de namiddag gaan we op bezoek bij Eva, het nichtje van Plump onze manusje van alles. Het huisje van dit gezin is vorig jaar opgeknapt door Ep en Vloet. Het ziet er nog steeds keurig uit en de man des huizes houdt alles keurig bij rond het huis. We hebben eten en dozen kleding meegenomen. In één van de dozen zit een pop voor Eva. Als de oma van Eva de pop ziet begint ze te stralen en houdt de pop vast alsof het een baby is. Ze knuffelt de pop en laat hem niet meer los. Als we weg gaan zit oma nog steeds met de pop in haar armen. Ik denk dat Eva het kan vergeten……Oma heeft nog nooit van haar leven een pop gehad dus is niet van plan om er afstand van te doen.
De volgende familie die we bezoeken is de Familie Velija. In dit gezin hebben ze drie jongetjes waarvan één van de jongetjes Mikele bij ons in de dagopvang zit. Zijn broertje doet mee aan het Kansproject. Het jongste broertje is Varsiano, hij is autistisch. Varsiano heeft ook bij ons in de dagopvang gezeten maar was onhandelbaar. We zijn met de moeder en Varsiano vorig jaar naar een specialist geweest om hem nader te onderzoeken. Het resultaat van dit onderzoek is dat Varsiano autistisch is. In dit instituut werd de moeder hulp aangeboden om samen met Varsiano twee weken intern te komen, om te leren omgaan met zijn handicap. De moeder heel blij met de hulp beloofde het te overleggen met de vader. De vader was het er niet mee eens, want wie moest dan de koe uit laten! Einde verhaal dus. Alleen opa is thuis, moeder is op het land aan het werk samen met het oudste jongetje Elderin. Opa past op Varsiano en Mikele hebben we meegenomen vanuit de dagopvang.Opa is dankbaar voor de aangeboden hulp. Mikele pakt zijn doos met kleding uit samen met Varsiano. Hij is heel blij met zijn kleding maar vindt het moeilijk om dat te tonen. Varsiano vindt de doos interessanter dan de kleding. Op de terugweg gaan we bij Bihona langs. Bihona is een trouwe bezoekster bij ons thuis. Ze is erg arm en woont in een schamel huisje. Ook voor haar hebben we eten meegenomen. We willen gelijk weer doorgaan, maar we ontkomen er niet aan en moeten binnenkomen. Ze wil als dank een tasje met aardappels meegeven, en wil er niks van weten als ik zeg dat we die zelf op het land hebben staan. De aardappels liggen opgeslagen onder haar gammele bed.
Het is iedere keer weer schrijnend om te zien met eigen ogen hoeveel families er onder de armoede grens leven. Wij kunnen ons daar geen voorstelling van maken. Moeders die van s’ morgens vroeg tot s’ avonds op het land aan het werk zijn, en ook nog een koe moeten uitlaten. Daarbij de zorg voor het gezin. Dag in dag uit. Week in week uit te moeten leven in armoede. Armoede is volgens het woordenboek de toestand waarin iemand verkeert die bijna niets heeft om te leven, maar net iets te veel om te sterven. Het moet frustrerend zijn om bij ziekte geen medicijnen te kunnen kopen, geen schoolboeken te kunnen kopen voor je kinderen. Het moet frustrerend zijn je kinderen niet te kunnen geven wat ze nodig hebben. Bij veel families in Mushqeta en de andere bergdorpen viert armoede hoogtij. Het zijn meestal gezinnen waarvan de ouders geen enkele scholing hebben gehad, of de school niet hebben afgemaakt. Er zijn ouders van kinderen die in onze dagopvang zitten die niet kunnen lezen en schrijven. Deze mensen hebben dan ook geen enkel zicht op een baan. Zij zijn geboren als een dubbeltje en zullen nooit een kwartje worden. Daarom zijn de ouders blij met onze dagopvang want nu worden de kinderen na schooltijd geholpen met hun huiswerk. Zij krijgen net als de kinderen van het Kansproject de mogelijkheid om wel dat kwartje te worden.

Dinsdag na de Albanese les gaan we naar de grote supermarkt om de schoolspullen aan te schaffen. We kopen schooltassen, schriften, kleurpotloden en alles wat een kind nodig heeft om naar school te gaan. Met een auto vol schoolspullen gaan we weer naar huis. Het is alweer drie uur in de middag en de temperatuur is inmiddels gestegen naar 43 graden. Het is echt te heet om ook maar iets te doen. Ik hoop dat de temperaturen gaan zakken want we gaan deze week ook beginnen met het leeg maken van het magazijn. Alle dozen moeten worden weggebracht. Morgen heeft Eraldi een gesprek met de burgemeester en dan horen we naar welke dorpen de dozen kleding gaan.

Het is woensdag en de laatste spullen voor het Kansproject zijn aangeschaft. De schooluniformen hebben we opgehaald. Het wachten is alleen nog op de witte blouses en stropdassen. Deze zullen we morgen ophalen.
Om 13.30 uur gaan we een familie in Fikas bezoeken ongeveer 12 km van Mushqeta af. De burgemeester van dit dorp heeft aan de burgemeester van Berzhite om kleding en een paar matrassen gevraagd voor dit gezin. Het huis van dit gezin is totaal uitgebrand door een defect aan de elektriciteit. Het huis ziet er niet uit en het gezin woont momenteel onder de veranda. Het gezin bestaat uit vader, moeder en drie kinderen. Het jongste kind is een jongetje van 1 jaar. De twee meisjes zijn drie en zes. Ze wachten op een bericht van de gemeente voor de herbouw van hun huisje.Als ik het huis bekijk denk ik dat dit een onmogelijke opgave is.. Deze mensen behoren tot de armste van het dorp en zijn nu ook hun huis kwijt, en hebben ze helemaal niets meer. Ik beloof volgende week wat eten te brengen en kleding voor de kinderen. Ik hoop dat er voor de winter een oplossing gevonden wordt voor dit gezin.
Hierna gaan we naar een ziekenhuisje in Berzhite. We hebben een mooie behandeltafel die ze daar graag willen hebben. Het is eigenlijk te gek om dit op het heetst van de dag te gaan doen, maar het magazijn moet leeg voor ik weer naar Nederland ga. De temperaturen liggen inmiddels boven de 43 graden en voor vrijdag is een temperatuur van 46 graden voorspeld. Om heel eerlijk te zijn ben ik er eigenlijk wel een beetje klaar mee. Mijn benen voelen aan alsof ze van beton zijn. Ze zeggen altijd de laatste loodjes wegen het zwaarst en dat is maar al te waar. Ik neem me voor om vanavond maar vroeg naar bed te gaan. We maken lange dagen en de vermoeidheid begint toe te slaan.
Terug in Mushqeta zien we dat er brand is. Al twee weken lang zijn er overal brandjes. En nu zijn wij dus aan de beurt. De brand is niet ver bij ons vandaan. Het verwondert mij niet al die brandjes want het is overal kurk droog en in de twee maanden dat ik hier ben hebben we slechts 3x 10 minuten regen gehad. Het probleem om te blussen is erg groot, er is namelijk haast geen water. De volgende morgen hoor ik dat de brandweer en het leger de hele nacht bezig zijn geweest om de brand uit te maken. Er is nu alleen nog rook te zien.

Het verdere van de week zijn we bezig met de dozen naar het magazijn in Berzhite te brengen. Van daar uit zullen volgende week de dozen uitgedeeld worden aan de families. Ook zullen we verschillende families bezoeken. We zijn bij de straatkinderen geweest en nu is het alweer zaterdag. Gisterenavond kwam de brand weer in alle hevigheid opzetten, ik weet niet wat ze er aan gedaan hebben maar nu zien we alleen nog rook. Er hangt een hele nevel van rook boven Mushqeta en overal stinkt het naar brand. Ik ga ons huis opruimen, de was doen en strijken. Morgen naar de kerk en op visite bij Alba, Teuta en Romina. Voor maandagmorgen hebben we alle kinderen van het Kans project uitgenodigd. Alles voor de kinderen is klaar, op de schoolboeken na. Maandagmorgen zullen we nog een keer aan de ouders en kinderen uitleggen wat het Kansproject inhoud. Dat er mensen in Nederland zijn die er voor zorg dragen dat ze naar school kunnen blijven gaan. Ze moeten dus goed hun best doen op school en de ouders moeten er op toezien dat dit ook daadwerkelijk gebeurt.

Het is maandag morgen en bijna alle kinderen van het Kansproject zijn gekomen om hun spullen op te halen. Wat zijn ze blij de kinderen. We hebben een hele gezellige ochtend met elkaar. Er is limonade en wat lekkers voor iedereen. Aan de kinderen en ouders wordt nog een keer uitgelegd dat ze echt goed hun best moeten doen. We vertellen ook dat ieder kind een sponsor in Nederland heeft en dat het heel leuk zou zijn als ze zo nu en dan een mooie tekening maken of een brief schrijven. Alle ouders ondertekenen een document waarin staat wat de kinderen gekregen hebben. De volgende dag komen de twee laatste meisjes om hun schoolspullen op te halen. Nu is alleen nog het wachten op de schoolboeken. Zijn de boeken er nog niet voor ik weer naar huis ga, zal Ardi de boeken later bij de kinderen brengen. Door de brand van vorige week, zitten we nu helemaal zonder water. Alle waterslangen zijn verbrand. Ze zijn op dit moment bezig nieuwe waterslangen te leggen vanuit de bergen. Ik hoop maar dat dit probleem gauw is opgelost.

Dinsdagmorgen is er gelukkig weer water, al is het niet veel. De brandweer en het leger zijn de hele nacht bezig geweest om de slangen uit te leggen.

Dinsdagmiddag ben ik samen met Eraldi en de burgemeester van Berzhite druk met het uitdelen van dozen kleding. Ik bezoek zo’n 15 arme gezinnen en zie met mijn eigen ogen dat de kleding zeer welkom is. s’ avonds heb ik een telefoongesprek met onze secretaris Wijgert Gooijer. Wij hebben namelijk kinderen in onze opvang waarvan de gezinnen onder de armoede grens leven. Wat wil nu het geval, er zitten broertjes of zusjes van deze kinderen in het Kansproject. Die zijn dus thuis gekomen met een mooie schooltas met schoolspullen. Dus Tranen met tuiten waarom hun wel en wij niet. Na overleg met Wijgert hebben we besloten om voor deze 9 kinderen ook een tas met schoolspullen aan te schaffen. Dank je wel Wijgert voor je positieve antwoord.

De volgende morgen gaan we in alle vroegte de schoolspullen kopen. Met de ouders hebben we afgesproken dat ze om 18.00 uur als ze de kinderen komen ophalen even moeten wachten zodat we de spullen kunnen uitdelen.
Om 13.00 ga ik naar Tirana. Ik ga Teuta gedag zeggen en met Alba en Romina naar de straatkinderen. Teuta is natuurlijk in tranen maar ik zeg haar dat ik gauw weer terug kom. Bij de straatkinderen delen we truien uit gemaakt door diverse mensen in ons dorp. Ook delen we wat poppen uit. Wat een blijde gezichtjes bij de meisjes met een pop Ze vragen of ik ook mutsen heb en sjaals voor de winter. In de zak zit maar 1 shawl dus ik beloof dat als ik terug kom in oktober dat ik die voor hen mee neem.

Als ik terug kom in Mushqeta staan de ouders en kinderen al te wachten. We nemen ze mee naar boven en gaan alles uitdelen. Een paar moeders zijn in tranen en ook Zamira en ik houden het niet droog. Dit hadden ze niet verwacht, wat een verrassing. Als ze naar huis gaan zie ik uitgelaten kinderen die lachend en huppelend naar huis gaan.

Dit was het dan lieve mensen.
Twee maanden Albanië. Wat is de tijd snel gegaan. Ik mag terug kijken op een Fantastische tijd in Albanië. Er is heel veel werk verzet in deze tijd. Het bezoeken van de families, de straatkinderen, de kinderbijbelweek, en niet te vergeten het Kans project. De kinderbijbelweek was een groot succes ruim 350 kinderen vonden ieder dag de weg naar ons kinderhuis. Dit jaar hadden we gekozen om hetzelfde thema te gaan doen als in Huizen. Het Thema was: “Steengoed Keigaaf” We mochten met elkaar zingen, knutselen en we mochten luisteren naar verhalen uit de Bijbel. Het is mooi om door middel van de kinderbijbalweek kinderen kennis te laten maken met Jezus Christus.
Ik word blij van binnen als ik zie hoe blij de straatkinderen iedere keer weer zijn voor de aandacht, de vele boterhammen en de liters koud water. Ik word verdrietig als ik zie hoeveel honger en dorst deze kinderen hebben. Waar ik niet aan kan wennen is de grote armoede die er nog steeds heerst in de bergdorpen. Maar wat zijn de mensen dankbaar voor de hulp die hun wordt aangeboden. Gezinnen die ieder maand eten krijgen, omdat ze zelf het geld er niet voor hebben. Kinderen die dankzij het KANS project naar school kunnen blijven gaan. Wat ben ik dankbaar dat wij als stichting de potloodjes in Gods hand mogen zijn en mogen werken in Zijn Koninkrijk. Ik ben dankbaar naar alle mensen in Huizen en omstreken, sponsoren., zij maken het mogelijk dat ons werk door kan gaan.

Het was fijn om twee maanden lang één van hun te zijn. Te mogen ondervinden hoe het is om geen elektriciteit te hebben dus ook geen water. Iedere dag je werk te moeten doen met temperaturen van 40 tot 46 graden. Voor hen gaat dit leven door, ieder dag weer. Ik hoop vrijdag weer naar huis te gaan. Ik kan de kraan weer open draaien er is genoeg water. Als het donker wordt hoef ik alleen maar een schakelaar om te draaien en ik heb licht. In dit land word ik me er meer en meer van bewust hoe verwend wij zijn. Mijn dank gaat uit naar de Heere God die mij de lust en de kracht iedere dag weer gegeven heeft om dit mooie werk te mogen doen. Hem zij alle eer.

Hartelijke groeten,

Anne-Lise