achtste reisverslag
Blijf op de hoogte en volg Anne-Lise
19 Augustus 2012 | Albanië, Mushqeta
Zondagnacht schrik ik wakker. Het is ongeveer 1.00 uur. Ik hoor schoten. Het lijkt wel of iemand met een machinegeweer in het wilde weg staat te schieten. Eerst denk ik nog dat er geschoten wordt vanwege een trouwerij. In Albanië is het namelijk de gewoonte om na een trouwerij saluutschoten af te vuren. Maar zoveel achter elkaar dat kan haast niet vanwege een trouwerij zijn. Ik hoor verder niets meer dus ik ga weer slapen. De volgende morgen hoor ik dat er een man is doodgeschoten in Krabbe, vlak bij ons dus. Er gaan verschillende verhalen rond. Wat het juiste verhaal is weet ik niet. Een meisje van 18 jaar is vanaf dat ze 13 jaar was misbruikt door haar zwager. Ze heeft dit thuis verteld maar omdat de man de broer is van hun andere dochter is, doen ze er niets mee. Een paar maanden geleden heeft deze man het meisje ontvoerd, maar ze is weten te ontsnappen en is terug naar huis gevlucht. De moeder die alle spanning niet meer aankon heeft in het ziekenhuis gelegen omdat ze pillen had geslikt. De man heeft het meisje nog verscheidene keren lastig gevallen, en gebeld dat hij er kwam halen. Afgelopen nacht heeft hij haar weer gebeld en gezegd dat hij er kwam halen en wel direct. Hij zei erbij dat als zij niet meeging hij haar dood zou schieten. De man is gekomen, Het meisje zag geen andere uitweg en schoot de man dood. Het meisje is afgevoerd naar de gevangenis. Het hele dorp staat op zijn kop. Het is me nogal niet wat. Wat het juiste verhaal is weet ik niet. Wat ik wel weet is dat een meisje van 18 jaar geen uitweg meer zag en het heft in eigen handen nam. Hoe dit voor haar gaat aflopen…ik weet het niet. Misschien dat ik later in de nieuwsbrief op terugkom.
Om 7.15 vertrekken we naar Tirana voor de Albanese les. Vaak vraag ik me af waar ik aan begonnen ben. Het is behoorlijk pittig, en twee uur op een dag is best intensief. En dan heb ik het nog niet over het huiswerk. Maar het helpt, de gesprekken zijn beter te volgen en het terug praten gaat ook veel beter, Doorzetten dus. Al met al een hele uitdaging.
Vandaag zijn er ook twee kinderen jarig van de dagopvang. Redi en Albino. Redi is 7 jaar geworden en Albino 5 jaar. We maken er een gezellig feestje van met chips en limonade. Ook maken alle kinderen een feestmuts met hun naam erop. Als alle mutsen klaar zijn maken we een foto voor de nieuwsbrief.
Het is dinsdag en na de Albanese les gaan we naar de straatkinderen. Onderweg komen we de man van Jetta tegen. Hij loopt achter een kinderwagen dus ik denk dat de andere ook ergens in de buurt zijn. Ik stap uit de auto om te vragen waar de andere zijn, maar voordat ik het kan vragen hoor ik een luid gejuich en rennende kinderen. Voordat ik het weet heb ik een hele horde kinderen om mijn nek hangen. Het is heerlijk om te zien hoe blij deze kinderen iedere keer weer zijn. Blij met een snee brood een beker water en een beetje aandacht.
Het verdere van de week zijn we druk aan het Kans project. In september beginnen de scholen weer dus moeten alle schoolspullen gekocht zijn voor deze kinderen. We hebben lijsten gemaakt wat ieder kind nodig heeft. Op de markt zijn alleen nog de schooltassen te koop, de andere spullen zijn nog niet voorradig. Ik hoop dat dat volgende week wel het geval is. De schooltassen zullen we in ieder geval volgende week aanschaffen.
We gaan bij de familie Haka op bezoek. In dit gezin zijn twee kinderen die aan het Kans project gaan deelnemen. Voor alle kinderen hebben we in Nederland kledingpakketten gemaakt. Alleen de twee kleine kinderen en de moeder zijn thuis. Als Aureli de dozen ziet staat hij te dansen en te springen van blijdschap. De dozen worden uitgepakt en de moeder kan haar geluk niet op. Als we weer weg gaan zegt de moeder met tranen in haar ogen: Ik weet niet meer hoe ik jullie moet bedanken. Zoveel als jullie voor mij en mijn gezin gedaan hebben. Vanaf de dag dat hun vader is overleden zijn jullie er, en maken het leven wat dragelijker voor mij. Ik hoef niet meer wakker te liggen. Eten krijgen we van jullie. Ook wordt mijn gezin van kleding voorzien, dankzij jullie kunnen ze naar school zonder dat ik wakker hoef te liggen hoe ik aan alle schoolspullen moet komen. Dankzij jullie kan ik doorgaan met mijn leven samen met mijn kinderen. Als ik om 22.00 uur in bed lig dank ik de Heere God dat wij de potloodjes in Gods hand mogen zijn, en mogen werken in zijn Koninkrijk. Ook dank ik voor alle mensen in Nederland die het mogelijk maken dat ons werk door kan gaan. Dankzij alle donaties, en gebeden wordt het leven van veel gezinnen dragelijker. Het is mooi om uit te mogen dragen wat de Heere Jezus van ons verlangt toen Hij zei: Ik heb jullie liefgehad zoals de vader Mij heeft liefgehad. Heb elkander lief zoals Ik jullie heb liefgehad. Het geven was van de vader, het geven was van de Zoon, en nu is het geven van ons. Wat jullie aan één van deze mijn minste broeders hebt gedaan, dat hebben jullie Mij gedaan.
Donderdag gaan we naar Teuta en Alba. Ze zijn inmiddels verhuisd naar de nieuwe flat. De nieuwe flat staat vol met dozen die uitgepakt moeten worden. Maar eerst moeten de kasten en bedden in elkaar, zodat ze in ieder geval kunnen slapen vannacht. Later in de middag gaan we naar de straatkinderen.Voor de gezinnen kopen we wat broden. Op de plek waar ze nu wonen, heeft de buurman een tuinslang neergelegd zodat ze in ieder geval water hebben. Met deze temperaturen een eerste levensbehoefte. Met deze plek zijn ze er wel op vooruitgegaan. De buurman is erg aardig en heeft zijn hart op de goede plek. De broodjes die we meegenomen hebben delen we uit. Water is niet nodig, ze hebben immers de tuinslang. Terug in Mushqeta roept Billardi de bodyguard me, hij zegt dat mijn naam op televisie was. Ik vraag hem hoezo…hij zegt er was een vrouw op de straat ik weet niet hoe ze heet maar ze bedelt langs de weg. Ze werd geïnterviewd door de televisie en ze zei dat ze door niemand geholpen werd alleen door Holandesia Analisa….. zij helpt ons altijd! Dat zijn nou de leuke dingen wordt je naam genoemd op de televisie door iemand van de straat. Jammer dat ik het niet gezien heb, maar ik hoor van meer mensen dat ze het gezien hebben. Leuk om te horen toch! De hulp wordt dus wel gewaardeerd.
Om 18.30 komen Fred en Wilma op bezoek. Nederlanders die wonen en werken in Albanië. Het is zo grappig als ik die namen samen hoor, moet ik altijd aan de Flinstones denken. Fred werkt in de gevangenis en Wilma werkt in een psychiatrische kliniek in Elbasan. Het is altijd gezellig als we Nederlanders op bezoek krijgen die in Albanië wonen en werken. Zij weten precies tegen welke problemen wij aanlopen, en dat het er niet makkelijker op wordt om je werk goed te kunnen doen in Albanië. Het is niet meer zoals 20 jaar geleden, toen ging alles veel gemakkelijker. Nu zijn er een hoop regels en wetten waar we ons aan moeten houden. De transporten is helemaal een verhaal apart. De transporten komen in de naam van de burgemeester en de gemeente. Wij hebben er dus verder niets over te zeggen. De burgemeester beslist waar de dozen heen gaan. Gelukkig hebben we een goede relatie met de burgemeester van Berzhite, in zijn naam komt ons transport binnen. Hij helpt ons zoveel mogelijk maar ook hij heeft zich aan de regels te houden. Iedere doos met kleding, elke schooltafel of stoel, het moet allemaal verantwoord worden bij de douane. Als Fred en Wilma weer weg gaan is het inmiddels 20.30 uur. We gaan eten en vroeg naar bed. Morgen is Elske jarig en haar laatste dag in Albanië. Zij mag kiezen wat ze morgen wil gaan doen. Natuurlijk wil ze graag nog een dag naar het strand, ze wil immers bruin terug komen.
Na een heerlijke dag aan het strand is de laatste avond voor Elske aangebroken. Morgen gaat ze weer terug naar Nederland. Elske gaat haar koffer inpakken en ik ga een pot koffie zetten. Later drinken we met zijn allen koffie. We maken het niet te laat en gaan op tijd slapen.
Zaterdagmorgen om 9.15 uur gaan we richting Tirana om Elske naar het vliegveld te brengen. Het is behoorlijk druk op de weg dus er zal weinig tijd overblijven om samen nog koffie te drinken op het vliegveld. Het is niet zo druk op het vliegveld, het inchecken is zo gebeurd dus hebben we nog net 10 minuten voor een bakkie. En dan is het echt tijd voor Elske om door de douane te gaan. We zwaaien tot ze door de douane is. Dag Elske …Wat zal ik je missen. Vorige week Herman en Dennis vertrokken, nu Elske, en zo blijf ik alleen over. Ik mis de kinderen, kleinkinderen, Herman, en mijn moeder in Nederland meer dan ooit. Zes weken zijn lang en ik heb er nog twee te gaan. Gelukkig dat er nog veel werk gedaan moet worden zodat ik niet veel tijd heb om na te denken.
Aan het eind van de middag gaan we op kraamvisite. Twee dagen geleden is bij de schoonzus van Desi een jongetje geboren.. Desi is de zus van Zamira. In Nederland heb ik voor haar een kraampakket gemaakt met kleertjes voor de baby. Als we binnen komen staat de jonge moeder met de baby in haar armen bij de deur. Helemaal aangekleed alsof er niets gebeurd is. Bij ons is er een kraamhulp voor moeder en kind, maar hier kennen ze dat niet, en moet de moeder gelijk weer aan de bak. We krijgen limonade en een koekje. Volgens de gewoonte in Albanië leg ik geld op het schaaltje van de koekjes. Iedereen die op visite komt doet dit, en niet alleen bij een geboorte maar ook als er iemand is overleden, jarig of ziek is. Het is een mooi kindje en aangekleed met de kleertjes uit Nederland. Heel mooi om te zien. We blijven niet te lang, want er komen nog meer mensen. De jonge moeder is er maar druk mee. Als we weer gaan zeggen we alleen gedag, want volgens de traditie mag je de moeder geen kus geven als je weer weg gaat anders loopt de moedermelk terug en heeft de baby geen voeding meer. Ook moet de moeder 40 dagen in huis blijven anders wordt ze ziek want ze heeft net een baby gekregen. Maar ze mag wel gelijk het huishouden draaien…rare traditie. Ben blij dat het in Nederland anders gaat. Wat hebben we het toch goed in Nederland, we moeten het alleen willen zien.
Vandaag is het zondag en ga naar de kerk in Tirana. Ik heb met Alba en Romina afgesproken dat zij met de bus komen zodat ik niet eerst het hele eind naar hun nieuwe flat moet rijden. We komen gelijk aan bij de kerk. Pastor Alexi is er nog niet dus moeten we nog wachten. Als hij er om 10.15 nog niet is, en de deur nog steeds dicht is besluit ik hem op te bellen. Er wordt niet opgenomen, raar. Zou er wat gebeurd zijn, ik snap er niks van. Later hoor ik dat hij naar Lezhe is een dorpje in het noorden van Albanië. Jammer dat hij dat niet even gezegd heeft, ik moet bijna een uur rijden vanaf Mushqeta. Ik ga met Alba en Romina mee naar huis en we drinken daar koffie. De flat ziet er al bewoonbaar uit en is heel mooi geworden. Wat zijn deze mensen blij met hun nieuwe flat. Alba zegt, dat ze ieder uur van de dag God dankt voor deze flat. Ze hoeft niet meer de vier trappen op en af. Een hele vooruitgang. Ze hoeft nu nog maar een paar treden en als de flat in november helemaal klaar is, is de lift ook klaar en kan ze met de lift. Ik blijf tot het einde van de middag en dan ga ik weer terug naar Mushqeta.
Weer is er een week voorbij. Wat gaat de tijd toch snel. Nog twee weken en dan hoop ik weer in Nederland te zijn. Ook weer fijn om iedereen weer te zien. Ik kijk er naar uit.
De hartelijke groeten,
Anne-Lise
-
19 Augustus 2012 - 21:40
Letteke:
Houdt je taai meissie.
Nog een paar weekies
Het is hier verschrikkelijk warm.
Ik wil niet zeuren, maar het is niet leuk meer.
Zo warm....
Tot gauw.XXX
-
19 Augustus 2012 - 23:34
Corine Schimmel:
Wat een verhaal weer heb het met verwondering gelezen.
Allereerst wil ik even tegen je zeggen dat je zoveel mensen helpt en blij maakt dat je er zeker vanuit mag gaan dat je werk wordt gewaardeerd,ik denk zelfs meer dan dat!
Ik wens je wederom een goede week toe,jammer dat je geliefden weer naar huis zijn,je zal ze missen.
Doe voorzichtig en hou je taai!
-
19 Augustus 2012 - 23:39
Corine:
p.s nog even deze: jij bent geen potloodje in Gods hand maar een parker-pen met een diamantje erin! -
20 Augustus 2012 - 04:51
Ome Bart:
Er zijn wel meer mensen in huizen die jou ook wel weer graag hier willen zien hoor. Reken maar dat we je missen. -
21 Augustus 2012 - 00:24
Motra Hermani:
Lieve Anne, ik heb weer met bewondering je verslag gelezen! En wat zou ik graag even bij je langs willen komen om het met eigen ogen te aanschouwen en natuurlijk om jou weer te zien!! Sterkte nog deze laatste weken en Gods zegen in alles toegewenst!! Lieve groeten voor alle bekenden. Speciaal voor Teuta, Alba en Romina. En natuurlijk niet te vergeten Zamira en Ardi! Te dua shume e dashur Anne!!
Motra Hermani -
21 Augustus 2012 - 12:34
Anne-Marie:
Wat gaat de tijd snel, wat heb je veel gedaan en wat ben je blond geworden!
Tot binnenkort!
Anne-Marie -
22 Augustus 2012 - 21:48
Dennis:
Wederom een indrukwekkend relaas,wij missen U ook! -
24 Augustus 2012 - 13:08
Ben& Inge:
Lieve Mama,
Nog een weekje en dan ben je eindelijk weer terug! We missen u!
Korrel zijn/haar kamertje is helemaal af en heel mooi geworden!!
Heb even gezegt dat hij/zij echt nog even moet blijven zitten tot oma terug komt:)
We zijn heel trots op u wat u allemaal doet! succes nog deze week, de laatste loodjes zijn het zwaarst. Helemaal nu het zo warm is!
Een dikke kus
Ben & Inge & Korrel -
29 Augustus 2012 - 11:00
Mam:
hallo hier alles goed. leuk verslag om te lezen. leuk om de zigeuner kinderen weer te zien.
ik ben blij dat je weer thuis komt.
groetjes mam
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley