Vijfde reisverslag

Zondag 22 juli t/m zaterdag 28 juli.


Even een terugblik vanaf zaterdag.

Zaterdagavond hoorden we van Eraldi dat de papieren van de vrachtwagen goedgekeurd zijn Gelukkig is het toch goed gegaan nadat het stoplicht op rood ging en de vrachtwagen gecontroleerd moest worden. De vrachtwagen mag morgenochtend om 6.00 uur opgehaald worden bij de douane in Tirana. Gelukkig kunnen we maandagmorgen uitladen en kan Jan dinsdag weer de boot op.

Zondagmorgen om 5.00 in de vroegte vertrekken Jan en Ardi naar Tirana om de vrachtwagen op te halen. Om 8.00 zijn ze weer terug in Mushqeta en gaan we ontbijten. Er is geen elektriciteit dus een preek luisteren, gaat niet lukken. Misschien lukt dat vanavond wel. Het is nog steeds een ramp met de elektriciteit. Na de koffie gaan we op visite bij Teuta, zij heeft lekker gekookt voor ons en we laten het ons goed smaken. Heerlijk zo´n rustige zondag. Maar dan krijgt Jan een telefoontje van zijn vrouw. Er is iemand overleden die hun heel na aan het hart ligt. Een vrouw van nog geen 50 jaar oud. De begrafenis is donderdag. Jan zegt dat hij wil proberen om donderdag weer thuis te zijn, zodat hij bij de begrafenis kan zijn. Dat gaat echter niet lukken als hij dinsdag op de boot gaat. Of het mogelijk is dat er vanmiddag nog wordt uitgeladen, zodat hij maandag op de boot kan. Normaal gesproken doen we dat niet en gaan we echt geen vrachtwagen op zondag uitladen, maar dit is een uitzondering. Dus gaan we terug naar Mushqeta, trommelen alle mannen die ons altijd helpen met uitladen op. Om 16.00 uur zijn alle mannen aanwezig en kunnen we gaan beginnen. Het is 40 graden dus makkelijk wordt het niet. De flessen water kunnen niet aangesleept worden. Ik denk dat er wel 20 liter is doorgegaan. Als we om 8 uur klaar zijn drinken wij samen met de uitladers nog een kop koffie, om ongeveer negen uur gaan de uitladers naar huis en denken wij er over om naar bed te gaan. Als we nog een douche willen nemen valt de elektriciteit voor de zoveelste keer weer uit. Een frisse douche kunnen we dus ook wel vergeten.

Vanaf de begin jaren 1992 werken wij nauw samen met de werkgroep uit Dokkum (Friesland)
De drijvende krachten binnen deze werkgroep zijn de families Jitze Hoekstra met zijn vrouw en Jelte en Ytsje Feddema.

Jitze Hoekstra was al een lange tijd ziek. Vanwege een beroerte kon hij niet meer uit de voeten. Tijdens een van zijn eerste bezoeken aan Albanie is hij tot het geloof gekomen. Daar mocht hij tijdens zijn bezoeken in Albanie ook ruimschoots van getuigen. Veel heeft hij de Albanese boeren geleerd wanneer het gaat over de aardappelteelt. Enkele jaren geleden schonk hij ons nog een grote taxibus met een lift voor rolstoel vervoer. Tot op de dag van vandaag hebben wij hier nog heel veel profijt van zoals het ophalen van groepen personen van het vliegveld en het rondbrengen van de dozen met kleding en het voedsel.
Afgelopen april kregen wij het bericht dat Jitze Hoekstra was overleden.

Bijna klaar met het koffie drinken worden wij gebeld door Ytsje Feddema de vrouw van onze werkgroep uit Friesland die ongeveer twee keer per jaar met ons meegaat naar Albanie.
Het bericht is niet leuk, haar man Jelte, al een lange tijd ernstig ziek, is overleden. Ik ben er stil van. Jelte was al een hele tijd ziek, maar krabbelde er toch steeds weer bovenop. Afgelopen december was Jelte heel ziek en wij dachten allemaal dat hij zou sterven. We hebben toen afscheid van hem genomen. Hij zei tegen ons: Daar waar ik heen ga is het zo mooi …veel mooier dan hier. Het was mooi om te zien dat hij bereid was om te sterven. De laatste keer dat we hem gesproken hebben was toen we op condoleance waren bij de familie van Jitze Hoekstra. Tijdens de condoleance zag ik iets van jaloersheid op het sterven van Jitze Hoekstra bij Jelte. Hij was bereid, maar de Heere dacht er anders over zo vertelde hij ons. Het heeft al met al toch nog een half jaar geduurd. Een half jaar van ziekenhuis in en ziekenhuis uit. Uiteindelijk mocht Jelte zaterdag thuiskomen bij zijn Heer en Heiland. Een hele troost voor de nabestaanden. Wij wensen Ytsje, de kinderen en familie heel veel sterkte in de komende tijd. Jammer dat wij er niet bij kunnen zijn, maar onze gedachten zullen bij hen zijn.


De volgende morgen brengen Jan en Ardi de vrachtwagen naar de parkeerplaats in Tirana. De vrachtwagen moet daar voor 07.00 uur zijn. Tussen zeven uur s’morgens en tien uur s’avonds mag de vrachtwagen niet door de drukke hoofdstad Tirana rijden. Aangezien Jan tegen de avond op de boot gaat hebben we de vrachtwagen alvast geparkeerd op een parkeerplaats op de weg richting de havenstad Durrës.

Het verdere van de dag brengen we door in het magazijn. De dozen worden gerangschikt. En alle dozen met een naam worden bij elkaar gezet. Volgende week hopen we een begin te maken met het uitdelen van de dozen.

Het volgende nare bericht bereikt ons via een sms bericht van onze secretaris Wijgert Gooijer.
Hij verteld ons dat in de afgelopen nacht de vader van onze voorzitter Hendrik Bor is overleden. Ook hij was al een lange tijd ongeneeslijk ziek. De vader van Henrik was rond de kerstdagen altijd druk met de kerstkaartenactie van de kerk. Van de opbrengst werd er door hem en anderen altijd aan ons gedacht. Van het ons toebedeelde geld kopen wij altijd Bijbelse lectuur welke wij dan samen met de voedselpakketten rond de kerstdagen uitdelen onder de allerarmste gezinnen.
Een vervelende bijkomstigheid was dat een van de dochters van Henrik en Paulien op vakantie was in Spanje en daar een blindedarm operatie moest ondergaan. Paulien moest dus afreizen naar Spanje. Wij hopen dat beiden op dit moment weer veilig en wel in Nederland zijn teruggekeerd en op tijd aanwezig konden zijn voor de begrafenis.
Vanuit Albanie wensen wij Henrik, Paulien, de kinderen en verdere familie heel veel sterkte en dat jullie allemaal de troost en rust mogen vinden bij de Gene waar wij het alleen maar van kunnen verwachten.

Drie nare berichten in twee dagen. Zo zie je maar dat het niet zo vanzelfsprekend is dat je familie en vrienden na de vakantie weer terug ziet.

We moeten verder en beginnen met de registratie van de kinderen voor de kinderbijbelweek. We hangen een papier op de poort bij het kinderhuis dat alle kinderen van 5 t/m 14 jaar zich kunnen laten inschrijven. Voor de hele kleine kinderen van het kinderhuis doen we een speciaal programma na de kinderbijbelweek. Om wat meer overzicht te krijgen gaan we dit jaar in groepen werken. Morgen gaan Zamira en ik beginnen met het uitwerken van het programma. Dit jaar hebben we gekozen om hetzelfde thema te gaan doen als in Huizen. Het zal een drukke week worden, maar we hebben er zin in. De broer van Zamira die evangelist is in Kosovo komt ons samen met zijn vrouw helpen met de kinderbijbelweek.

Ik maak een warme pot eten, we drinken nog een kop koffie en dan is het tijd om Jan naar de vrachtauto te brengen. Hij gaat weer huiswaarts en moet om 21.00 bij de boot zijn. We nemen afscheid van hem, wensen hem een goede reis.

Als we terug komen in Mushqeta is alles donker. Er is weer eens geen stroom. Dat wordt weer behelpen en water koken voor de koffie. Tot overmaat van ramp is ook de gasfles leeg dus geen koffie vanavond. We gaan maar vroeg naar bed vanavond.

Het is dinsdagmorgen en er is nog steeds geen elektriciteit. Herman gaat met het koffiezetapparaat onder zijn arm naar het kinderhuis om koffie te zetten. Daar staat immers de generator aan. Na de koffie ga ik verder met het programma voor de kinderbijbelweek. We maken voorbeelden, we werken de verhalen uit en printen de Bijbelse kleurplaten. Hier zijn we de hele dinsdag, woensdag en donderdag druk aan. Tussen door komen er mensen voor eten aan de poort. Herman is om het huis met Plumb en Timmy aan het werk om de pomp in onze waterput aan de gang te brengen. Na een halve dag werk hebben we eindelijk weer wat water om ons te wassen en om de toiletten door te spoelen. Het blijft behelpen.
Het probleem is dat er op korte afstand van het kindertehuis een snelweg komt met een tunnel.
Hiervoor is heel veel water nodig en dit betekend dat de meeste gezinnen zonder water zitten.
Zou je aan de bel trekken bij de overheid: Dan krijg je als antwoord dat een nieuwe snelweg belangrijker is dan dat de gezinnen stromend water hebben.
De gezinnen in de flats in Zali, waar wij twee jaar geleden een waterdepot hebben laten bouwen hebben in ieder geval nog volop water. Een geslaagd project dus.

De rest van de week zijn wij bezig met de voorbereidingen voor de kinderbijbelweek.
Ook moet Herman nog de nodige inkopen doen zoals limonade, chips, ijs en eten.
Tussen door worden dagelijks de straatkinderen in Tirana bezocht en voorzien van belegd brood, fruit en drinken.
Al met al weer een aardig drukke week achter de rug met temperaturen die voor ons wel gehalveerd mogen worden. Het is dan tenslotte altijd nog warmer dan in Nederland.

Vandaag is het zaterdag en ga ik zo meteen onze dochter Elske van het vliegveld halen. Zij komt over om te helpen tijdens de kinderbijbelweek.

Vanmiddag gaat Herman naar het vliegveld om Dennis ( Werkt bij Herman in de garage) op te halen. Beiden hopen volgende week de dozen met kleding te brengen bij de gezinnen.
Alles volgens een vaste lijst met daarop de allerarmste gezinnen.
Ook moeten onze auto’s eens goed nagekeken worden want de auto’s rammelen op dit moment meer dan dat ze vooruit komen.
Herman wil ook gaan kijken voor een nieuw project voor volgend jaar. Een schooltje, een ziekenhuisje of iets van dien aard wat werkelijk aan renovatie toe is.
D.V. volgend jaar hoopt opnieuw de Stichting Ep en Vloet naar Albanie te komen om de handen uit de mouwen te steken.

Voor zover wil ik het er bij laten. Ik hoop dat jullie allemaal weer voldoende op de hoogte zijn gebracht. Wij wensen iedereen een heel fijn weekend.

Hartelijke groeten,
Herman en Anne-Lise