Vierde reisverslag

Maandag 16 juli t/m zaterdag 21 juli


Als eerste wil ik iedereen bedanken voor de lieve reacties op de reisverslagen, en de vele felicitaties voor mijn verjaardag. Dit geeft mij de stimulans om door te gaan met het schrijven van de reisverslagen.

Afgelopen zondag ben ik naar de kerk in Tirana geweest. Een Ds. Uit Durrës preekte, en ik moet zeggen dat de Albanese lessen zijn vruchten beginnen af te werpen. Ik kon de preek goed volgen. Al het leren is dus niet voor niets geweest. Een opkikkertje om het bijltje er niet bij neer te gooien en lekker door te blijven gaan, hoewel het wel pittig is.

Maandag morgen om 5.30 word ik gewekt door mijn mobieltje. Het is Herman om mij te feliciteren met mijn verjaardag. Hoezo vroeg!!!!!! Hij wil natuurlijk de eerste zijn. Oké, dat is hem dus gelukt. Maar goed beter te vroeg dan dat hij het vergeet.

Na de Albanese les gaan we naar Margarita. We hebben immers beloofd om bij haar op visite te gaan, en eten te brengen. Bij Margarita op visite betekent ook dat we langs haar hond moeten. Een gevaarlijke hond die je direct aanvliegt zodra je één voet op het erf zet. Dus we wachten netjes voor het hek tot dat Margarita de hond heeft vastgelegd en in de schuur heeft opgesloten. Als de kust veilig is gaan we naar binnen. Een afschuwelijke stank komt ons tegemoet en ik ga bijna over mijn nek. Het plafond komt bijna naar beneden en overal ligt rotzooi. Ik heb medelijden met dit kleine gebochelde vrouwtje, dat zij in deze omgeving moet leven. Voor Nederlandse begrippen is dit een onbewoonbaar verklaarde woning. En dat in het centrum van Tirana. Mijn eerste gedachte is weg wezen hier. Straks stort het plafond naar beneden en dan?????? Maar ze is zo blij dat ze visite heeft, dat we het niet over ons hart kunnen verkrijgen om nu al weg te gaan. Het eten dat we hebben meegenomen zetten we op de tafel, we maken de bank vrij van de rotzooi die er op ligt en maken het ons gezellig. Of we koffie willen! Nee, dank je wel Margarita we hebben net gedronken. Lief aangeboden maar geen koffie voor ons. Langer dan 20 minuten houden we het niet vol en zeggen we dat we nog meer te doen hebben vandaag. We nemen afscheid van haar en beloven nog een keer terug te komen. Wat ben ik blij dat ik weer buiten sta in de frisse lucht.

Weer in Mushqeta word ik bij de kinderen geroepen. Ze hebben alles versierd en alle kinderen zingen uit volle borst “shumë urime për ty”(hartelijk gefeliciteerd) Ze hebben allemaal een mooie tekening en bloemen van crêpe papier gemaakt. Het wordt een heel gezellige middag samen met de kinderen maar toch juist op deze dag mis ik het thuisfront. Ze zijn erg ver weg nu. Gelukkig is de vrachtwagen met Jan onderweg. Ook hoopt Herman vrijdag nacht te komen. Ik kijk er naar uit. Om 19.00 uur wordt ik gebeld door Helle en Chris, en krijg ik ook Maartje en Gijs aan de telefoon. Heerlijk om die stemmetjes te horen en met ze te praten. Een prachtige afsluiting van de dag.

De volgende dag ga ik naar Alex. Samen met hem ga ik naar Berxhull een dorpje even buiten Tirana. We gaan op bezoek bij een weduwvrouw met vier kinderen. Twee jaar terug is de vader van dit gezin verongelukt. Hij wilde de snelweg oversteken, omdat dit korter zou zijn om naar huis te gaan.. Dit is hem echter fataal geworden. Hij is geschept door een auto, en was op slag dood. De vader van dit gezin komt nooit meer thuis. Zijn vrouw blijft achter met vier opgroeiende kinderen in de leeftijd van 3 t/m 14 jaar oud. Dit gezin bezoekt trouw de kerk van pastor Alex en hij helpt hun zoveel mogelijk door deze moeilijke tijd heen. Ook voor dit gezin hebben we eten meegenomen, en als we weggaan, vraagt de moeder of zij samen met ons de Heere God mag danken voor de goede dingen die zij vandaag mocht ontvangen.

Het is woensdag ben net klaar met de Albanese les en ben onderweg naar Alba. We willen vandaag toch proberen om onze Roma vrienden van het treinstation te vinden. We zijn al zeker een uur aan het zoeken als we op een gegeven moment Rimi de man van Tasha tegen komen. Hij is samen met zijn vrouw Tasha en zijn kinderen aan het bedelen bij Rruga eElbasanit. Het weerzien is hartelijk en we zijn blij dat we ze eindelijk gevonden hebben. We nemen ze mee in de auto en Rimi wijst ons de weg naar de plek waar zij op dit moment verblijven. Ze hebben een stuk grond kunnen huren even buiten Tirana voor 12000 lëkë in de maand. Op deze plek wonen ze samen met nog 5 andere Roma families. Per gezin komt dat op 2000 lëkë per maand. Dit is ongeveer 16 euro. Als de andere families de auto aan zien komen, stuiven ze allemaal op de auto af en roepen Analisa ku ishe ti!!!!!! (Anne-Lise waar was je) Ne ma mori malli per tu. (We hebben je gemist). Ik stap uit de auto uit en heb gelijk een zwerm kinderen om mijn nek hangen. Wat zijn ze blij om mij weer te zien. Ook ik heb ze gemist. Toch mis ik mijn vriendinnetjes, En als ik aan Tasha vraag waar Titina, Kamela en Ana zijn, begint ze te huilen. Ze zegt dat de staat haar meisjes heeft afgenomen, en ze naar een kinderhuis in Shkoder heeft gebracht. Ze is erg verdrietig want ze mist ze en ze heeft de meisjes al 3 maanden niet gezien. Ik zeg tegen haar dat ik het ook heel jammer vind dat ze er nu niet zijn, maar dat het echt beter is voor hun toekomst dat ze nu in een kinderhuis zitten. Daar krijgen ze alles wat hun ouders hun niet kunnen geven. Ze gaan naar school en krijgen op tijd hun natje en droogje. Tasha weet dat ik gelijk heb, maar toch het zijn haar kinderen en die horen immers bij hun moeder te zijn. Ik beloof haar dat ik de meisjes een keer ga opzoeken en dat zij dan met ons mee mag. Maar ze moet nog even geduld hebben. Ik wil wachten tot Elske er ook is en die komt eind juli. Elske kent de meisjes ook goed. Zij heeft samen met Annemarie Westland veel met de Roma kinderen opgetrokken iedere keer als zij samen in Albanie waren.

Weer terug in Mushqeta ga ik bij de kinderen van het kinderhuis kijken. Ze zijn lekker buiten aan het spelen, en ik doe gezellig met ze mee.
Ik word gebeld door Rabia, ze hebben mijn auto gezien in Tirana dus ze weet dat ik weer in het land ben. Wanneer kom je langs vraagt ze. Ik beloof haar dat ik morgen om twee uur naar het park kom en broodjes meeneem voor de kinderen.

De volgende dag zorg ik dat ik op tijd in het park ben. Ik parkeer de auto en loop samen met Alba het park in. Ik heb Rabia al gezien. Ze zit zittend te slapen, en op een stuk karton liggen twee baby’s te slapen. Anxhela komt op me afgerend en roept mami, mami oh mami ime. Ze heeft een kindje van een jaar op haar arm en onder haar T-shirt zie ik een buikje. Zo te zien is ze weer zwanger. Anxhela kennen we al jaren en vanaf de eerste ontmoeting zegt ze mami tegen me. Ik kan me nog herinneren dat ze tegen Elske zei: Analisa is mijn moeder. Waarop Elske zei: dan ben je mijn zus want Analisa is ook mijn moeder. Wat was ze kwaad op Elske toen ze zei dat ik ook haar moeder was. Later is dit gelukkig goed gekomen. Toen ze zwanger was van haar eerste baby zei ze tegen mij, Analisa je wordt oma en wil je tegen Elske en Elisa zeggen dat ze tante worden!. Anxhela is ook een zusje van Rina die vorig jaar zomer is overleden. Met deze twee zusjes heb ik van het begin af aan een hele goede band gehad. We delen broodjes uit en schenken bekertjes water, die niet aan te slepen zijn. Er is een jongetje dat achterelkaar 6 bekertjes leeg drinkt zo’n dorst heeft hij. Geen wonder met deze hitte. We blijven ongeveer een uur bij de kinderen in het park en dan breng ik Alba weer naar huis en ga zelf weer terug naar Mushqeta.

Terug in Mushqeta probeer ik contact te krijgen met Jan de chauffeur. Als het goed is gaat hij vanavond op de boot en hoopt hij morgen ochtend in de haven van Durrës aan te komen. Ik krijg geen contact met Jan, dus morgen ga ik het weer proberen. Ik vind het weer welletjes voor vandaag en ga lekker vroeg naar bed. Als alles naar wens gaat hopen we zaterdag de vrachtwagen uit te laden.

De volgende morgen proberen we weer contact te krijgen met Jan, maar helaas nog steeds geen contact. Eraldi is inmiddels in Durrës en kijkt of de boot al gearriveerd is in Durrës. Nog steeds geen contact en later blijkt dat Jan nog op zee zit. Afwachten maar. Ik ga boodschappen doen en mijn huis aan kant maken. Maar dat gaat wel een beetje moeilijk want er is al vanaf acht uur vanmorgen geen elektriciteit. Dus ook geen water. Nu zullen de meeste van jullie denken jullie hebben toch een generator. Klopt maar die is van het kinderhuis en werkt niet op ons huis. Dus even wachten met schoon maken maar eerst naar Mihajas. Rovena (het meisje met de hart afwijking) is vandaag 10 jaar geworden. We hebben vanmorgen taartjes gehaald en wat andere lekkere dingen. Wat zal ze opkijken als we op haar verjaardag komen. En inderdaad ze glimt van oor tot oor zo blij is ze. We blazen ballonnen op en zingen shumë urime për ty. We hebben ook cadeautjes voor haar meegenomen, een mooie jurk een T shirt en een legging. Wat is ze blij haar dag kan niet meer stuk. De moeder moet er van huilen als ze ziet hoe blij Rovena is. Ze is blij dat haar dochtertje toch een beetje jarig is vandaag, en dat er cadeautjes zijn en taart. Zij heeft er immers geen geld voor.

Als we weer thuis zijn worden we gebeld door Eraldi. Jan is inmiddels gearriveerd in Durrës en is druk bezig met de papieren bij de douane. Afwachten maar. Een uurtje later worden we weer gebeld. De vrachtwagen heeft rood licht gekregen en moet open. Nu maar hopen dat ze niet moeilijk gaan doen en dat Jan gauw door kan naar de douane in Tirana. Vandaag wordt het echter niks meer. Ik ben al blij als Jan door mag naar Tirana. We zullen maar afwachten hoe alles gaat lopen. Maar ik vrees dat we niet eerder kunnen uitladen dan maandag. Vanavond ga ik Herman ophalen van het vliegveld, heerlijk om hem na 2 en een halve week weer te zien. Om 19.00 is Jan eindelijk in Tirana en gaat Ardi hem ophalen. Waar ik al bang voor was is inderdaad gebeurd. De vrachtwagen staat geparkeerd in Tirana en maandag moet Jan naar de douane in Tirana voor het afhandelen van de douane papieren. Om 20.00 zit Jan op de veranda met een kop koffie. Ik ben blij dat Jan weer veilig na de lange reis bij ons in Mushqeta zit. De reis is goed verlopen, alleen de boot naar Durrës kwam veel te laat in Bari aan. Jan kon s’nachts om 04.00 pas de boot op, en kwam zodoende pas om half 13.30 in de haven van Durrës aan. Om 22.15 ga ik samen met Ardi naar het vliegveld om Herman op te halen, en Jan gaat lekker naar bed.

Vannacht lagen we pas om 02.00 in bed dus het was een korte nacht. Heerlijk dat Herman er is. We zitten om 07.30 samen aan de koffie en even later wordt Jan ook wakker. Ik maak een ontbijtje klaar en na het ontbijt gaan de mannen naar Tirana. Ik maak het huis aan kant en ga verder met mijn reisverslag. Ik hoop vandaag het verslag door te sturen met alle foto’s. Ik hoop dat het lukt om alle foto’s te uploaden want het internet is hier niet erg snel, ik zit gauw twee en een half uur om de foto’s erin te krijgen. Maar ik heb zoveel reacties via de mail gekregen dat mensen het juist leuk vinden dat er veel foto’s bij het reisverslag zitten. Nou lieve lezers veel plezier bij het lezen van het reisverslag. Volgende week hoop ik jullie alles over het transport te vertellen. Ik wens jullie allemaal een heel fijn weekend een goede zondag en hopelijk een beetje zon voor jullie. Wij kunnen wel wat missen.

Groeten van ons uit Albanie,

Herman, Jan en Anne-Lise.